ႏွစ္ရာတန္ ပလႅင္လုခန္း

ပုဆုိးကို ခပ္တင္းတင္းျပင္စီးလုိက္ သည္။ ထီးႏွင့္ထမင္းခ်ဳိင့္ကို လက္ တစ္ဖက္တည္းတြင္ စုကိုင္လုိက္ၿပီး အိတ္ကိုေတာ့ စလြယ္ သိုင္းကာ ေရွ႕႔ပို႔ သည္။ ထုိသို႔လုပ္ၿပီး သည့္အခါ ညာ ဘက္လက္ ကေတာ့ ေသေသ ခ်ာခ်ာျပင္ ဆင္ထားေသာ လက္ဗလာ အေနအထား ျဖင့္ အသင့္ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ဤကား ပထမအဆင့္ ပင္တည္း။

 

ဒုတိယအဆင့္ အေနျဖင့္မူ အရွိန္ ျဖင့္တစ္ဟုန္ထုိးခ်ဳိးေကြ႕လုိက္ေသာကား ရပ္ႏုိင္ေလာက္မည့္ေနရာကို က်င့္သား ရအသိျဖင့္ တိတိက်က်မွန္းကာ ေစာင့္ ၍ အျမန္ဆံုး တက္ႏုိင္ေရးျဖစ္သည္။ ထုိ အခ်ိန္ အတြက္ေတာ့ ေဘာလံုးသမား မ်ားကဲ့သို႔ ေဘာ္ဒီကာ၍လူခုျခင္း၊ တြန္း တုိက္ျခင္းမ်ားကို အားရွိသလုိ သံုးရ မည္ ျဖစ္ၿပီး အသင့္ျပင္ ထားေ သာ ညာလက္ သည္ ကားတံခါးေပါက္မွတန္း တစ္ခုခု ကိုပိုင္ပိုင္ ကိုင္ တက္ႏုိင္ေရးအတြက္ ျဖစ္ သည္။

ဟာသမဟုတ္ေသာ္လည္း ထုိအ ျပဳအမူမ်ားက ေန႔စဥ္မထူးဆန္းေတာ့ ၿပီျဖစ္၍ အမွတ္တစ္မဲ့ဖတ္ရင္း ၿပံဳးမိႏုိင္ သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဘတ္စ္ ကားစီးဖူးသူတုိင္း လုပ္မိေသာ အလုပ္ ျဖစ္၍ပင္။ ဟုတ္ သည္။ သင္ေရာ ကြၽန္ ေတာ္ပါ ထုိသို႔ လုပ္မိၿမဲျဖစ္၍ ျပန္ေတြး မိကာ ၿပံဳးမိျခင္းျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ကြၽန္ ေတာ္ ကေတာ့ ဘတ္စ္ကားစီးတိုင္း ကား ထဲမွ အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးစံုကို ႐ုပ္ရွင္ သို႔မ ဟုတ္ ျပဇာတ္တစ္ခုလုိ ဂ႐ုတစ္စိုက္ခံစား ၾကည့္မိတတ္သည္။ အေၾကာင္းရင္း တိတိက်က်မရွိေသာ္လည္း လူတို႔၏ အ မွတ္တစ္ မဲ့ ျပဳမူသည့္ဟန္မ်ားက လူသား စိတ္မ်ားကို ဝိုးတဝါး ေဖာ္ျပေနတတ္ သည္ မဟုတ္ပါလား။

 ကြၽန္ေတာ္က အေပၚတြင္ ပထမ အဆင့္၊ ဒုတိယအဆင့္ဟု သတ္ မွတ္ေရး ခဲ့ရာတတိယ အဆင့္လာဦးမည္ ဟု ေမွ်ာ္ လင့္မထားေစလုိပါ။ တကယ္ေတာ့ ဘတ္စ္ကားစီးျခင္းတြင္ အဆင့္အလုိက္ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ သတ္မွတ္ခ်က္မရွိ။ ဒါၿပီး ဒါျဖစ္မည္ဟုလည္း ပံုေသတြက္ ထား၍ မရပါ။ ျမင္ေစလိုသည့္ အဓိက အခ်က္မွာ ဘတ္စ္ကားအလုအယက္တိုး စီးရျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းႏွင့္ ထုိသို႔စီး ျခင္းတြင္ အိမ္ျပန္လုိစိတ္သက္သက္ မက ေသာ စိတ္မ်ားကိုပင္ျဖစ္သည္။ ထုိအ ခ်က္ကိုပင္ တတိယအဆင့္ဟု သတ္ မွတ္ရမည္ ထင္ပါသည္။

ခႏၲီစသည္းခံရျခင္းသည္လည္းေကာင္း

ရန္ကုန္တြင္ ဘတ္စ္ကားစီးရသည္ က မလြယ္။ ခဏတာစီးရသူမ်ားေတာ့ မေျပာတတ္။ အၿမဲေန႔စဥ္ အလုပ္အသြား အျပန္ စီးရသူမ်ားအဖို႔ေတာ့ တကယ့္ စိတ္ႏွင့္ ကိုယ္ ခံႏုိင္ရည္ စမ္းသပ္မႈက်င့္ စဥ္ဟုပင္ ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕ဆိုရမည္။ ၾကည့္ပါ။ အေပၚမွ ပ၊ ဒုအဆင့္တြင္ပင္ ခံႏုိင္ရည္ က မလြယ္။ က်ားက်ားမမ မငဲ့ႏုိင္ၾက။ သူ႔ထက္ ငါဦးေအာင္ တုိး တုိက္တက္ရ သည္။ ဤေနရာတြင္ ေမးခြန္းက ရွိလာ ပါသည္။ ဟုတ္ကဲ့ ဘာ့ေၾကာင့္လုယက္ တက္ရပါသနည္း။

တကယ္ေတာ့မထူးဆန္းဟု ထင္ရ သည့္ နိစၥဓူဝဘတ္စ္ကား ခရီးတိုတစ္ခု အတြင္း ဤလမ္း ဤခရီးႏွင့္ ဤလူမ်ား၊ ဤကားမ်ား သဟဇာတမျဖစ္သည္က အမွန္။ သက္ေ သာင့္သက္သာမရွိေသာ ကားအေဟာင္း မ်ား၊ တေမွ်ာ္တေခၚ ပိတ္ဆို႔တတ္ေသာလမ္းေၾကာင့္ ကုန္ဆံုး ေသာအခ်ိန္၊ ထုိမွ်မက စပယ္ယာ၏ ဆက္ ဆံေရးေၾကာင့္ လည္း စိတ္ခြန္အား ေလ်ာ့ၾကရ၊ မၾကည္မလင္ျဖစ္ၾကရသည္။

”ကိုယ္တုိ႔ကကားေခ်ာင္တာ၊ ကား နည္းနည္းေကာင္းတာ ေရြးစီးခ်င္ စီးႏိုင္ မယ္။ ဒါေပမဲ့ စပယ္ယာနဲ႔ ယာဥ္ေမာင္း ေကာင္းတာကိုေတာ့ ေရြးခြင့္မရွိပါဘူး” သာေကတမွ ဘတ္စ္ကားပံုမွန္စီး ေနသည့္ အမ်ဳိးသား တစ္ဦး၏ စကားက ေန႔စဥ္ ေလာကဓံ၏ ပဲ့တင္သံတစ္စြန္း တစ္စ။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေရြးခ်ယ္ ခြင့္မရသည့္ အရာတစ္ခုလည္းရွိပါေသး သည္။ ထုိအရာက ‘ခရီးသည္’ ..။

တစ္ကားတည္းစီးသူစိမ္းမ်ား

တကယ္ေတာ့ ဤစာက ၿမိဳ႕တြင္း ခရီးသြားႏွင့္ ကားအေရအတြက္ မလံု ေလာက္မႈကို ေျပာျခင္းမဟုတ္။ အား နည္းခ်က္မ်ားေသာ လမ္းစနစ္ႏွင့္ စည္း ကမ္းမဲ့ကားမ်ား၊ လူ မ်ား၊ တာဝန္ရွိ သူမ်ား ႏွင့္ အဂတိတရား မ်ားကိုလည္း မေရးလုိ။ သို႔ေသာ္ ထုိအေျခအေနမ်ား၏ သက္ ေရာက္မႈ ကိုေတာ့ ျမင္ ရ သည္။ကားတစ္စီး ထုိးဆုိက္လာသည္ႏွင့္ အတင္းကာေရာတက္ရသည္မွာ အဓိက အားျဖင့္ အလုပ္ခ်ိန္မီေစရန္ ျဖစ္သည္။ လမ္းပိတ္ျခင္းႏွင့္ ကားက်ပ္ျခင္းကို မိမိ ဖန္တီးျခင္းမဟုတ္ေသာ္လည္း အလုပ္ ေနာက္ က် ပါက လစာျဖတ္ေတာက္ျခင္း ကို မိမိသာခံရမည္က ေသခ်ာသည္။ ထုိ႔ ေၾကာင့္ လုတက္မွျဖစ္မည္။ သို႔ေသာ္ လုတက္ျခင္းတြင္ အဓိကေျပာလုိသည္ က ”ေနရာ ရေရး”ျဖစ္ ပါ၏။ဘတ္စ္ကားမ်ားတြင္ ”စည္းကမ္း ရွိပါ”၊ ”မေက်နပ္ပါက ..”၊ ”ဆႏၵကို သိကၡာႏွင့္ထိန္းပါ” စသည္ျဖင့္ လုိက္နာ ေစလို၍ စာကပ္ကာ သတိေပးထား သည္ မ်ား ရွိေသာ္ လည္း ထုိသို႔စာမကပ္ ဘဲ ဘတ္စ္ကားစီးက်င့္ဝတ္အေနျဖင့္ လက္ခံလုိက္နာထားၾကသည့္ အခ်က္ လည္းရိွသည္။

”ကားစီးတဲ့အခါ ထုိင္ခံုလိုခ်င္တာ ေပါ့”ဟု ဘာသာျပန္အယ္ဒီတာ အမ်ဳိး သမီးတစ္ဦးကေတာ့ ပြင့္လင္းစြာ ဝန္ခံသည္။ သို႔ေသာ္ … အထက္တြင္ဆိုခဲ့  သည့္သတ္မွတ္ ထားျ ခင္း မဟုတ္သည့္ က်င့္ဝတ္ဆိုသည္က ထုိ အခ်က္ပင္ျဖစ္ သည္။ ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္ သက္ႀကီး ရြယ္အုိ၊ မသန္စြမ္းသူမ်ား၊ ကေလးသူ ငယ္မ်ားႏွင့္ အမ်ဳိးသမီးမ်ား အား ဦး စား ေပးေနရာေပးရမည္ကို အားလံုးသိၿပီး လက္ခံၿပီးျဖစ္သည္။ လုပ္လည္းလုပ္ၾက သည္က ကိုယ္ခ်င္းစာတရားႏွင့္ လူသား ခ်င္းစာနာမႈ၏ ျပယုဂ္ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခု လုိပင္။ သို႔ေသာ္ ယခုေရးခဲ့ သေလာက္ အရပင္ ထုိယဥ္ေက်းမႈက ယိမ္းယိုင္ေန ၿပီဆိုသည္ကို သိႏုိင္ပါသည္။

အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထုိင္ခံု တြင္ သက္ေသာင့္သက္သာႏွင့္ ထုိင္ကာ ေဘးတြင္ရပ္ေနသည့္ လူႀကီးသူမ သို႔ မဟုတ္ အမ်ဳိးသမီးငယ္မ်ားကို မသိခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ေ နတတ္ေသာ အား ေကာင္းေမာင္းသန္ အမ်ဳိးေကာင္းသား၊ သမီးမ်ားကို ပိုေတြ႕လာရ၍ ျဖစ္သည္။ ”မိန္းကေလးကို ဖယ္ေပးတဲ့လူ ေတာ့ မေတြ႕ ရေတာ့ပါဘူး။ ဖယ္ေပး ဖို႔ ေနေနသာသာ အထုတ္ေလးဘာေလး ကူကိုင္ေပးမယ့္သူေတာင္ မရွိတာေတြ႕ လာရတယ္”ဟု အထက္ပါဆရာမက သူ႔အေတြ႕အႀကံဳအရ တိတိက် က်ေျပာ ျပ သည္။ ဘတ္စ္ကားစီးတိုင္း ကြၽန္ေတာ္ ေငးေငးေနမိသည္က ထုိျမင္ကြင္းမ်ား သာျဖစ္ပါသည္။ 

အလုပ္သြားအလုပ္ျပန္ လူတုိင္းပင္ပန္းၾကစၿမဲ။ အထူးသျဖင့္ တစ္ေနကုန္ လုပ္ငန္း ခြင္တြင္ အဆင္ ေျပမႈ၊ မေျပမႈမ်ားျဖင့္ ကိုယ့္အတၱႏွင့္ မာန္ကိုေလွ်ာ့ထားရသည့္အေမာ၊ ကိုယ္ ခႏၶာပင္ပန္းမႈမ်ားေၾကာင့္ မိုးတုိးမတ္ တပ္ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း မည္သူမွ် မစီးလုိ။ သို႔ေသာ္ စီးေနရသည္။ ထုိအ တြက္ ခဏတာဆုိေသာ္လည္း လူတုိင္း ထုိင္ခံုမက္ၾကသည္။ အျပစ္မဟုတ္ပါ။ အျပစ္မဟုတ္ျခင္း ဟုတ္ျခင္းကို ဆံုး ျဖတ္ရန္လည္း ထေပးျခင္းမေပးျခင္းတြင္ မျဖစ္မေနလုိက္နာရမည့္ စည္းကမ္းမရွိ ရာ ဤအရာကား တစ္ဦးခ်င္းႏွင့္ ဆုိင္ ေသာကိစၥပင္ ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ေတြ မ်ားေနၿပီျဖစ္ေသာ္ လည္း သို႔ေသာ္ရပါဦးမည္။ တကယ္ ေတာ့ထုိအျပဳအမူမ်ဳိးက လူ႔အဖြဲ႕ အစည္း ၏ စိတ္ယဥ္ေက်းမႈ  အေျခခံအေဆာက္ အဦပင္။ ထုိ႔အျပင္ လူသားစိတ္၏အလွ တရား လည္းျဖစ္ သည္။ သင္ပင္ပန္းေန သည္။ ကြၽန္ေတာ္ေမာပန္းေနသည္။ ထုိ႔ ေၾကာင့္ အစပိုင္းတြင္ေရးခဲ့သည့္ ပထမ အဆင့္ ဒုတိယအ ဆင့္မ်ား ကို ေအာင္ ျမင္စြာျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ေအးေအးေဆး ေဆး ထုိင္ေနႏုိင္သည္။ ခံုလည္းရၿပီ။ သင့္ေရွ႕တြင္၊ သင့္ေဘးတြင္ သံတန္းကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ တင္းတင္းကိုင္ကာ ကား အခုန္အေပါက္တြင္ လဲၿပဳိမက်ေစ ရန္ မနည္းက်ားကန္ထားေသာ လူႀကီး သူမတစ္ဦးဦး၊ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးဦး သို႔မဟုတ္ ရြယ္တူအမ်ဳိးသားပင္ျဖစ္ေန ေစဦး ထုိသူ၏ ပင္ ပန္းမႈႏွင့္ က်န္းမာေရး အရျဖစ္ေစ ပ်က္ယြင္းေနေသာရပ္တည္ မႈအခက္အခဲကို ျမင္ရသည့္အခါ သင္ ဘာလုပ္မည္နည္း။

”သက္ႀကီးရြယ္အိုဆုိရင္ေတာ့ ထ မေပးဘဲ မေနရက္ပါဘူး။ သူမ်ားေတြကို ေတာ့နည္းနည္းေဝ့ၾကည့္မိတယ္။ ဘယ္ သူမ်ားထေပးမလဲလုိ႔။ ထမေပးရင္ေတာ့ ကိုယ္တုိင္ ပင္ ပန္းေနပါေစ လုိလုိလား လားထေပးပါ တယ္”ဟု အယ္ဒီတာအ မ်ဳိးသမီးက သူ႔လုပ္ၿမဲ အျပဳအမူကို ေျပာ ျပသည္။ တကယ္ေတာ့ ဘတ္စ္ကားစီးျခင္း က မထူးဆန္းပါ။ ထုိင္ ခံုရျခင္း၊မရျခင္း ကလည္း ဘာမွမဟုတ္ဟု ဆုိလုိက ဆုိ ႏုိင္ပါသည္။ ထုိအေပၚ ခံစားခ်က္ မရိွ သူမ်ား မပါဟုသာ ေျပာရပါမည္။သို႔ေသာ္ မိမိအပိုင္လည္းမဟုတ္။ သူစိမ္း မ်ား ပင္ျဖစ္ေစ တန္းတူရည္တူ တစ္ရာ ႏွစ္ရာ ေပးစီးသူခ်င္းၾကား ခဏ တာစီးနင္းရမည့္ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးေပၚ မွ လူလူ ခ်င္း အျပဳအမူမ်ားအတြက္ ကြၽန္ ေတာ္ တို႔တြင္ တာဝန္ ရွိေနသည္က အ မွန္။ 

အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဤေနရာ သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ”ကမၻာ့လူ႔အဖြဲ႕ အစည္း”ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။ လူဆုိသည္မွာ မိမိကိုယ္ကိုယ္သာ အခ်စ္ဆံုးဟူေသာ တရားမွန္ေသာ္လည္း မိမိအသာရမႈ၊ မိမိအခြင့္အေရး ကို စြန္႔ ႏုိင္ျခင္းဟူသည္မွာ ခက္ခဲသေလာက္ အလြန္တန္ဖိုးရွိလွပေသာလူ႔တန္ဖုိး ျဖစ္ပါသည္။ မည္သို႔မွ် အေရးမႀကီး။ အေသး အဖြဲေလးဟု ထင္ၾကမည္။ 

သင္တို႔ ကြၽန္ ေတာ္တို႔၏ တစ္ေန႔တာ ဘတ္စ္ ကားျဖင့္ ခရီးသြားျခင္းျမင္ကြင္း မ်ားအေပၚ အ ေလးအနက္ ခံ စားျမင္တတ္ပါၿပီလား။ ဂ႐ုတစိုက္ၾကည့္ မိေစခ်င္ပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ငါးဆယ္၊ တစ္ရာ၊ ႏွစ္ရာေပး၍ ခဏတာစီးရေသာ ကားတစ္စီးေပၚတြင္ပင္ မိမိတစ္ဦး တည္း အဆင္ေျပရန္မွလြဲ၍ အျခားငဲ့ညႇာရမည့္ သူမ်ားကိုမစာနာ၊ ထည့္မ တြက္ႏုိင္ေတာ့ သည့္အတၱမ်ားျဖင့္ ယိုင္နဲ႔ေနေသာ ”လူ႔ အဖြဲ႕အ စည္း”တစ္ခု ရွိေန၍ ျဖစ္ သည္။ အကယ္၍ တုိင္းျပည္ တစ္ျပည္ကို ဘတ္စ္ကားႏွင့္ ႏႈိင္း၍ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က ထုိကားထဲမွ ခရီးသြားမ်ားျဖစ္သည္ ဟု ျမင္ၾကည့္ေသာအခါ …..။

ေအာင္ခြန္းဆက္

 From...Search Myanmar