ဖတ္ဖူးသည့္ ပံုျပင္ တစ္ခုကို မွ်ေဝလုိပါသည္။ လူတစ္ေယာက္ ခရီးသြားေနတုန္း ရြာ ႏွစ္ရြာ ကို ျဖတ္ရ တယ္။ တစ္ရြာ ကို ငရဲရြာ လို႔ အမည္ေပးျပီး ေနာက္တစ္ ရြာကို သုခ ရြာလို႔ အမည္ေပးထား ပါတယ္။ ပထမဆံုး ငရဲ ရြာကို ေရာက္ေတာ့ လက္ေတြ ၁၀ ေပ မက ရွည္လ်ားတဲ့ လူေတြနဲ႔ ေတြ႔ရပါတယ္။
အင္မတန္ ရွည္လ်ားတဲ့ လက္ေတြ႔ေၾကာင့္ အစားအေသာက္ စားလို႔ မရေအာင္ ခက္ခဲၾက ပါတယ္။
အစား စားဖို႔အတြက္ နည္းလမ္း အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ၾကိဳးစားၾကျပီး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ လုယက္ ေနၾက သတဲ့။
ေနာက္ထပ္ တစ္ရြာ ျဖစ္တဲ့ သုခ ရြာကို ေရာက္ရွိပါတယ္။ သူတို႔ေတြ လည္း ၁၀မက ရွည္လ်ားတဲ့ လက္ေတြ ပိုင္ဆိုင္ တဲ့ သူေတြ ပါပဲ။ သုိ႔ေပမယ့္ ထူးျခား တာက သူတို႔ ဟာ အဖြဲ႔ လိုက္ အတူတူ ဝိုင္း ထိုင္ျပီး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အစားခြံ႔ေကြ်းၾက ပါတယ္တဲ့။
လုယက္စားသံုး မွု မရွိပဲ ကိုယ္တိုင္ မစားရသည့္ တိုင္ အျခားသူ တစ္ပါး စားရေစဆုိတဲ့ ေစတနာနဲ႔ တစ္ေယာက္ ကို တစ္ေယာက္ ကူညီေဖးမေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲ့ဒီ ရြာကို ဒါေၾကာင့္မု႔ိ သုခ ရြာ လို႔ ေခၚ သတဲ့။
လူ႔ ငရဲ အရပ္၊ လူ႔နိဗၺာန္ အရပ္ ဆုိတာ ယင္း လူသားမ်ား ကသာ ဖန္တီးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
အတၱ ကိုယ္စီနဲ႔ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္သူ မ်ား အတြက္ ငရဲသာ ေန႔တိုင္း ၾကံဳေတြ႔ ရမည္ ျဖစ္ျပီး တစ္ဦး ကိုယ္တစ္ဦး ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာ အစရွိသည့္ ျဗမၼစိုရ္ တရားမ်ား နဲ႔ ေန႔ထိုင္သည့္ အရပ္က စင္စစ္ လူ႔နိဗၺာန္ အရပ္ ျဖစ္ပါသည္။
From...ေအာင္ခမ္း (ရိုးရာေလး)
No comments:
Post a Comment