သဘာ၀ ကို အျပည့္ အ၀ စားသံုး ရျခင္း

နံနက္ မိုးလင္းၿပီ ဆိုေတာ့ ဘုရားရွိခိုး ၿပီး သည္ႏွင့္ လုပ္ေနက် အလု ပ္တစ္ခု က အိမ္ရွင္မ ပီပီ မီးဖိုခန္း သို႔ ဝင္ရျခင္း ပါပဲ။ လုပ္ေနက် အလုပ္ထက္ အိမ္ရွင္မ တစ္ေယာက္ ရဲ႕ တာဝန္ ဆိုလွ်င္ ပိုမွန္မွာပါ။ 

အလုပ္တစ္ခု က လုပ္ေနက် ဆိုလွ်င္ ပံုမွန္ ဘယ္အခ်ိန္ မွာ ဘာလုပ္မည္ ဘယ္လုိ လုပ္မည္၊ စီစဥ္ ထား၍ ရသည္။ သည္ အခ်က္ အျပဳတ္ ဆိုသည့္ တာဝန္ မွာ ပံုမွန္ စီစဥ္ ထားလို ႔မရ။ ယေန႔ ဝယ္ထားေသာ အသီး အႏွံ မ်ား မနက္ျဖန္ ေကာင္းခ်င္ မွ ေကာင္းမည္။ 

အသီး အႏွံ အဆင္ေျပလွ်င္ ဟင္းရြက္ မ်ား ႏြမ္း ခ်င္ ႏြမ္းေန မည္။ အေျခ အေန အရ ႀကိဳတင္ စီစဥ္လို႔ မရ။ သင့္ေတာ္ သလို အိမ္ရွင္မ ပီပီ ဉာဏ္ ကစား၍ စီမံ ခ်က္ျပဳတ္ ရသည္။


ခ်က္ျပဳတ္ရန္ အတြက္ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ မ်ား စီမံ ရန္ ေရခဲေသတၱာ ကို ဖြင့္လိုက္သည္ ဆိုလွ်င္ ပဲ စိတ္ မခ်မ္းေျမ႕ စရာႏွင့္ ႀကံဳ ရသည္။ ျမင္ရသည့္ ျမင္ကြင္း က မသက္သာ။ အရင္ ႏွစ္ရက္ က ဝယ္ထားေသာ အသီး အႏွံ မ်ားမွာ က်ဳံ႕ေနေလၿပီ။ အခ်ဳိ႕ ဟင္းရြက္မ်ား မွာ ရိေနၿပီး အခ်ဳိ႕ မွာ တစ္ခုႏွင့္ တစ္ခု ထိကာ ပုပ္ မလို ျဖစ္ေနသည္။ 

ဝယ္ထားတာ ႏွစ္ရက္ ပဲ ရွိေသးသည္။ ဝယ္တုန္း ကလည္း လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္မ်ား ကို ေရြးဝယ္ ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ထားတာက လည္း အိတ္ႏွင့္ ထည့္ကာ ျဖစ္သလို စုထည့္ ထားျခင္း မဟုတ္။ ေသခ်ာ သပ္သပ္ ရပ္ရပ္ ေရေဆးၿပီး မွ ထည့္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ 

ယခင္ တစ္ပတ္ ကလည္း ယခု ကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ သျဖင့္ ေမေမ ၏ ဆူပူျခင္း ကို ခံရသည္။ ေရ မေဆးဘဲ ထည့္ျခင္းေၾကာင့္ ယခုလို ျဖစ္သည္ ဟု ဆိုကာ ေရွးလူႀကီး ပီပီ ဆူလိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒီ တစ္ေခါက္ ေရေဆးၿပီး ထည့္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထူး မျခားနား ပါပဲ။ သည္ အတုိင္း ဆို လွ်င္ ေမေမေတြ႕ လွ်င္ ဘာေျပာဦး မလဲ မသိပါ။

တကယ္ေတာ့ ေမေမ ကံေကာင္း ခဲ့ ပါသည္။ အသက္ ေျခာက္ဆယ္ ေက်ာ္သည္႔တိုင္ က်န္းမာ သန္စြမ္း လ်က္ ရွိသည္။ ဘာေရာဂါ မွ မျဖစ္ဘဲ ေနႏိုင္သည္။ အသားအေရ ကအစ ေကာင္းမြန္သည္ ဟု ေျပာရ မည္။ ေမေမ တုိ႔ စားသံုး ခဲ့ေသာ အစား အစာ သံုးပံုႏွစ္ပံု ေလာက္မွာ သဘာဝ စစ္စစ္ မ်ားျဖစ္ သည္။

 ေမေမတို႔ ေခတ္ကို ေတြးၿပီး ကြၽန္မ မနာလို ျဖစ္မိသည္။ ေမေမတို႔ ေခတ္မွာ လူအေတာ္ မ်ားမ်ားသည္ သဘာဝ တရား မွ ရေသာ သဘာဝ အရသာ မ်ားကို အျပည့္ အဝ စားသံုးခြင့္ ရၾကသည္။ စားသံုးခြင့္ ရသည့္ အေလ်ာက္ တန္ဖိုး လည္း ထားၾကသည္။ 

သဘာဝ ကိုလည္း ခ်စ္ျမတ္ႏိုး ၾကသည္။ မိမိ စားဖုိ႔ရန္ အတြက္ ကိုယ္တုိင္ စိုက္ပ်ဳိး ၾကသည္ က မ်ားၿပီး အျပင္ မွ အသားငါး ေလာက္သာ ဝယ္စား ၾကသည္။ ယေန႔ ကြၽန္မ တို႔ ေခတ္လို႔ ေျပာရ မည့္ အခ်ိန္တြင္ ကိုယ္တုိင္ စိုက္ပ်ဳိး ဖုိ႔ ေဝးစြ သူမ်ား စိုက္ထား သည္ကို အလ်င္အျမန္ အေျပးအလႊား ခ်က္ျပဳတ္ စားၾက ရသည္။

ဘယ္အရာမွ ပိုးသတ္ေဆး အားတိုးေဆး မ်ားႏွင့္ မကင္း။ ထိုေဆးဒဏ္ မ်ားေၾကာင့္ လူမ်ားမွာ လည္း ဆိုးက်ဳိး မ်ား ကိုသာ ခံစားၾက ရသည္။ အသီး အရြက္ ၏ အာဟာရ ထက္ ပိုးသတ္ေဆး အားတိုးေဆး မ်ား၏ အရသာ ကိုသာ ပိုမို ခံစားၾက ရသည္။ 

ယခင္ေန႔ ကလည္း ပဲေတာင့္ရွည္ ကို ေၾကာ္စားရန္ လွီးၿပီးေရေဆး လိုက္သည္။ ခါတိုင္း နည္းတူ ေရၾကာ ၾကာ မစိမ္ ျဖစ္ေတာ့။ အခ်ိန္ ေနာက္က် ေန သည့္ အတြက္ ခ်က္ခ်င္း ေရေဆးကာ ေၾကာ္လိုက္ ရသည္။ ထမင္းစားေတာ့ ခါးသက္ သည့္ အရသာ မွာ ပဲသီးႏွင့္ အတူ ပါလာသည္။ 

ပဲေတာင့္ရွည္ ခါးတာ မၾကားဖူး။ ေၾကာ္ထား တာလည္း မတူး ပါ။ ေမေမ့ ကို ျပၾကည့္ေတာ့ ေရ အၾကာႀကီး မစိမ္ သည့္ အတြက္ ေဆးဓာတ္ မျပယ္ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ ဆိုတာ သိရသည္။ ဆီ၊ ဆား၊ ၾကက္သြန္ အစံု ထည့္ ထားေသာ ပဲသီးေၾကာ္ တစ္ခြက္ ဝက္စာပံုး ထဲသို႔ ေရာက္ေလၿပီ။ ထို ပဲသီးမ်ား ကို စားေသာ ဝက္မ်ား ထုိ႔ေနာက္ ထို ဝက္သား မ်ားကို စားေသာ လူမ်ား။ ဘုရား ဘုရား သည္ သံသရာ လည္တာ ႀကီးကို မစဥ္းစား တာ ေကာင္းမည္။

အေဒၚ တစ္ေယာက္က ေျပာဖူးသည္။ ” ဝက္ေတြ ၾကက္ေတြ အသား တုိးေအာင္ ေဆးေတြနဲ႔ လုပ္ေတာ့ အဲဒီ ဝက္ေတြ ၊ ၾကက္ေတြ အသား တုိး မတိုးေတာ့ မသိဘူး။ လူေတြ ကေတာ့ အသားေတြ တိုးလာတယ္ … ” ဟု ေျပာသည္။ ဟုတ္မွာ ပါပဲ ဟု ကြၽန္မ ေျဖမိသည္။ သဘာဝ တရားကို တန္ဖိုး မထားေသာ ကြၽန္မတို႔ ကို သဘာဝ တရား ရဲ႕ ဒဏ္ခတ္ျခင္း ပဲလား။

လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ ေဆးဖ်န္း ထားေသာ အသီးႀကီးႀကီး မ်ား ကို စားမည့္ အစား သဘာဝ စစ္စစ္ အရသာႏွင့္ အသီးေသးေသး မ်ားကို သာ စားခ်င္ ပါသည္ ဟု ေျပာလွ်င္ ယေန႔ တိုးတက္ ေနေသာ ေခတ္ ေရ စီးေၾကာင္း တြင္ လြန္ေန မည္လား။ 

မည္သို႔ပင္ ဆိုေစ သဘာဝ ကို အျပည့္ အဝ စားသံုး ခဲ့ ရေသာ အေမ တို႔ ေခတ္ကို ေတြးၾကည့္ရင္း တသသ ျဖစ္ရသည္ မွာ ေတာ့ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။ မျဖစ္ႏိုင္တာ ကို တမ္းတေန႐ံု ႏွင့္ မျဖစ္။ အိမ္သားမ်ား အဆင္ေျပ ေစရန္ ျဖစ္ႏိုင္ ေသးေသာ အသီး အႏွံ မ်ားကို ေရြးကာ ဟင္းလ်ာ တစ္ခြက္ ခ်က္ရ ေပဦးမည္။

Credit: Yadanarpondaily
From...Search Myanmar