ကြၽန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ က အလြန္ အစားႀကီး သည္။ စားလွ်င္ လည္း
ပန္းကန္ကိုေျပာင္ေနေအာင္ စားတတ္ သည္။ အေမက ခဏခဏ ေျပာသည္။
‘‘ဘယ္ အငတ္တိုင္းျပည္ ကေသၿပီး ဝင္စားသလဲ မသိဘူး’’တဲ့။
တစ္ခါေတာ့ အေမ့ ေမာင္ ဝမ္းကြဲေတာ္သည့္ ေက်ာင္း ဆရာ တစ္ဦးက အိမ္ကို အလည္ ေရာက္ေနသည့္ အခ်ိန္။ ကြၽန္ ေတာ္ ထမင္းစားတာ ကိုၾကည့္ၿပီး အေမ က သူ႔ေမာင္ ဝမ္းကြဲကိုေျပာ ၏။
‘‘နင့္တူ ထမင္းစား တာၾကည့္။ ပန္းကန္ ကို ေျပာင္ေနေအာင္ လ်က္ မစားရဘူး လို႔ဘယ္ေလာက္ ေျပာေျပာ မရဘူး ။ ေျပာင္ေန ေအာင္ စားတာပဲ’’ဟု ဆိုေတာ့ အေမ့ေမာင္ ကြၽန္ေတာ့္ ဦးေလး ဝမ္းကြဲ က ရယ္ ရယ္ေမာေမာျဖင့္ ‘‘အစ္မသား က အီသီယိုးပီးယား သားေသလို႔ ဝင္စားတာျဖစ္မွာ ေပါ့’’ဟု ဆိုေလ သည္။
ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ဝင္စား သြား သည္။ ကြၽန္ေတာ္ မၾကားဖူးသည့္ ‘‘အီသီယိုးပီးယား သား’’ဟူသည့္ စကားလံုး။ ကြၽန္ေတာ္ အစားႀကီး တာကို အီသီယိုးပီးယား သားေသ လို႔ ဝင္စားတာဟု ဘာေၾကာင့္ေျပာ ရသနည္း။
ထမင္း စားၿပီးၿပီး ခ်င္း ဦးေလး ကို ကြၽန္ေတာ္ေမးေတာ့ သည္။ ဦးေလး က ႏႈတ္ႏွင့္ မေျဖ။ သူဖတ္ေနေသာ မဂၢဇင္း တစ္ ေစာင္ကို လွန္လ်က္ ‘‘ေရာ့၊ ေဟာ ဒီ မွာၾကည့္။ အဲဒါ အီသီယိုးပီးယား ႏုိင္ငံက ကေလးေတြ ပဲ’’ဟုျပေလ ၏။
ဗိုက္ပူ နံကား၊ နံ႐ိုး အၿပိဳင္း ၿပိဳင္း၊ မ်က္တြင္း ကေဟာက္ပက္၊ မ်က္လံုး မ်ားက အေရာင္ မြဲေျခာက္ ေျခာက္။ သူတို႔ ကိုၾကည့္ရသည္ မွာ ဘယ္တုန္း ကတည္း က အစာ ေရစာ ဝဝလင္လင္ မစားခဲ့ရသည္ မသိ။ ေဩာ္.. ကြၽန္ေတာ္ အငမ္း မရ စားေနတာဟာ အရင္ ဘဝက အီသီယိုးပီးယား တုိင္းျပည္ မွာ ငတ္ခဲ့လို႔။
ယခု အစားအေသာက္ ေပါသည့္ ျမန္မာျပည္ မွာ လူလာ ျဖစ္ခ်ိန္ ဣေႁႏၵ ပ်က္ေလာက္ ေအာင္ ပန္းကန္ေျပာင္ သည္ အထိ လ်က္ ပက္ၿပီး စားေနျခင္း ဟု အေမတုိ႔က မွတ္ယူကာ ကြၽန္ေတာ့္ကို အီသီယိုးပီးယား သား ဝင္စားတာ ဟု ေျပာျခင္းျဖစ္ေလသည္။
ယခု ဆယ္စုႏွစ္ သံုးစုေက်ာ္ အၾကာ တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ သည္ မည္သည့္ အေျခသို႔ ဆုိက္ေရာက္ ေနၿပီနည္း။ ကမၻာ့ဘဏ္ က ေနာက္ ဆံုး ထုတ္ျပန္လုိက္သည့္ စာရင္း အရ ကမ ၻာ့အဆင္းရဲဆံုး စာရင္း တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ သည္ ေအာက္ ဆံုး ကျပန္ေရလွ်င္ အဆင့္ ၁၂ ၌ ရပ္တည္ေနေၾကာင္း သတင္းမ်ား တြင္ ဖတ္ရသည္။
ဟို အရင္ကိုယ့္ ႏိုင္ငံျပည္သူမ်ား ထက္ ဆင္းရဲ သည္ ဟု သတ္မွတ္ ထားေသာ ေျမာက္ကိုရီးယား၊ ဆိုမာလီယာ၊ အီသီယိုးပီးယား ႏုိင္ငံမ်ား ပင္ ကိုယ့္ႏုိင္ငံထက္ ပို၍ ခ်မ္းသာေန ၾကၿပီ။ ေဒသတြင္း အာဆီယံႏုိင္ငံ မ်ား တြင္ ေအာက္ဆံုး အဆင့္ ေရာက္ေနၿပီး အာရွေဒသတြင္း ၌ ဒုတိယ အဆင္း ရဲဆံုးျဖစ္ သည့္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏုိင္ငံသည္ ပင္ ကိုယ့္ႏုိင္ငံႏွင့္ အဆင့္ ငါးဆယ္ ကြာျခားေနသည္ဟု ဆို၏။
ခုေနမ်ား အီသီယိုးပီးယား ကေလးတစ္ေယာက္ က အငမ္း မရစားေနတာ ကို သူတုိ႔ လူႀကီး တစ္ေယာက္ ကမ်ား ေတြ႕သြားလွ်င္ ျမန္မာေသၿပီး ဝင္စားတာ ဟု ေျပာမ်ားေျပာေလ မလားမသိ။
ဘယ္မွ မထြက္ဘဲ ကိုယ့္အိမ္ ထဲ မွာပဲ ကိုယ္ေနၿပီး အစိုးရ သတင္း စာေလးဖတ္၊ MRTV တုိ႔၊ ျမဝတီ တုိ႔ေလာက္ပဲ ဖြင့္ၾကည့္ေနလွ်င္ ေတာ့ ကိုယ့္ႏုိင္ငံ ကို ကမၻာ့ အခ်မ္း သာဆံုးေလာက္ ထင္ခ်င္ ထင္မိေပ လိမ့္မည္။
ကိုယ့္အိမ္က ခြာလုိ႔ တျခားၿမိဳ႕ရြာ မ်ားကို လုိက္ မၾကည့္ ႏုိင္လွ်င္ေနပါ။ ကိုယ့္ ပတ္ဝန္း က်င္ေလာက္ ကိုပဲ ဂ႐ုစိုက္ သတိ ထားၾကည့္႐ံုႏွင့္ ပင္ ႏုိင္ငံ၏ ပကတိ အေျခအေန ကို ျမင္ႏုိင္ေပသည္။
ကုန္ခဲ့သည့္ ဇူလိုင္ လဆန္း ၁ ရက္ ၂ ရက္ေလာက္ က ညေန ၆ နာရီ ခြဲ သာသာေလာက္ ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္ မွျပန္ အလာ အိမ္နား က ဆုိက္ကား ဆရာမိသားစု ကို လမ္း ထိပ္ က ဝက္သား တုတ္ထိုးဆုိင္ မွာ က်က်နန ထိုင္စားေနတာေတြ႕ရ ၏။
ဆုိက္ကား ဆရာလင္မယား ႏွင့္ ကေလးႏွစ္ဦး။ သူတုိ႔ က ကြၽန္ ေတာ့္ ကိုေတာင္ လွမ္းၿပီး ဆရာ စားသြား ပါဦး ဟု ဧည့္ဝတ္ျပဳလိုက္ ေသး၏။ ကြၽန္ေတာ္ က ‘‘ဒီ မိသား စုေတြ ဒီေန႔ေထာေနပံု ရတယ္’’ဟု ဆုိေတာ့ ‘‘အထင္ မႀကီးနဲ႔ ဆရာ ေရ’’တဲ့။ ‘‘အံုနာခ ရွင္းလိုက္တာ ဆန္ဖိုးေတာင္ မက်န္လို႔ ဆန္ျပဳတ္ ျပဳတ္ေသာက္ ၿပီး က်န္တဲ့ ပိုက္ဆံ ေလးနဲ႔ ဒီမွာ အာသာ လာေျဖတာ’’ တဲ့။
ဆုိက္ကား ဆရာက ရယ္ရယ္ ေမာေမာ ေျပာလုိက္ေသာ္ လည္း ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ထဲ မွာေတာ့ ဆုိ႔ဆုိ႔ နင့္နင့္ ခံစား လုိက္ရသည္။ ဒါ ကြၽန္ေတာ့္ ပတ္ဝန္းက်င္ မွာပင္ ေတြ႕လိုက္ ရသည့္္ ဆင္းရဲ မြဲေတမႈ ျပယုဂ္ တစ္ခုျဖစ္ ၏။ တစ္ႏုိင္ငံ လံုး အတုိင္း အတာႏွင့္ သည္လို ပံုရိပ္ ဆိုးေတြ ဘယ္ေလာက္ မ်ားေန မလဲ။ စဥ္းစားၾကည့္႐ံုႏွင့္ သိႏုိင္ ေလသည္။
ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတ ၏ လစဥ္ မိန္႔ခြန္း မ်ားတြင္ေတာ့ ႏုိင္ငံ ၏ GDP မည္မွ် တိုးတက္လာေၾကာင္း ေတြ ခဏ ခဏေျပာ သံၾကားရ သည္။
ဒုတိယ သမၼတ ဦးဉာဏ္ ထြန္း ကလည္း လာမည့္ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္တြင္ ႏုိင္ငံ၏ ဆင္းရဲ မႈႏႈန္းကို ၂၆ ရာခုိင္ႏႈန္း မွ ၁၆ ရာခုိင္ႏႈန္း သို႔ ေလွ်ာ့ခ် သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဇူလုိင္ ၅ ရက္က ေနျပည္ေတာ္ ရွိ သမဝါယမဝန္ႀကီး ဌာနတြင္ က်င္း ပေသာ အႀကိမ္ (၂၀)ေျမာက္ အျပည္ျပည္ ဆိုင္ရာ သမဝါယမ ေန႔ အခမ္းအနားတြင္ ထည့္သြင္း ေျပာၾကား သြားေၾကာင္း သတင္း မ်ား တြင္ ဖတ္ ရသည္။
ေလထဲ ေဆာက္ သည့္ အိမ္ ကေလးမ်ား မျဖစ္ပါႏွင့္ ဟုသာ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔ ျပည္သူ မ်ားက ဆုေတာင္း ရပါ သည္။
ျပန္ေတြးၾကည့္လွ်င္ ႏုိင္ငံ ၏ အေျခအေန ဤမွ် ဆုိးရြားသြား ကာ ကမၻာ့ အဆင္းရဲဆံုး အဆင့္ ၁၂ အထိ ေရာက္သြားသည္ ကေတာ့ ရင္နာ စရာေကာင္းလွ၏။
လြတ္ လပ္ေရး ရၿပီးစ ၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္ ဝန္းက်င္ တြင္ အာရွမွာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိး တက္ဖို႔ အလား အလာ အေကာင္း ဆံုးႏိုင္ငံ အျဖစ္ ကမၻာ့ စီးပြားေရး ပ႑ိတ္ႀကီး မ်ားက ေဟာကိန္း ထုတ္ခဲ့ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ သည္ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ အတြင္း စီမံခန္႔ခြဲ မႈ လြဲမွားျခင္း၊ တုိင္းျပည္ ကို ဦး ေဆာင္ခဲ့ သူမ်ား၏ အရာရာ ကို တည္ၿငိမ္ေအး ခ်မ္းေရး အျမင္ႏွင့္ သာ ၾကည့္ ခဲ့ျခင္း၊ နယ္ပယ္ အသီး သီးတြင္ ကြၽမ္းက်င္ ပညာရွင္မ်ား ေခ်ာင္ထိုး ခံရျခင္း ၊ တုိင္းျပည္ ၏ က႑စံုတြင္ လက္ညႇိဳးေထာင္ ေခါင္းညိတ္ မ်ားႏွင့္ မိုးက်ေရႊ ကိုယ္မ်ား သာ ေနရာ ရလာျခင္း စေသာ အေၾကာင္းေပါင္း စံုျဖင့္ တုိင္းျပည္၏ အေျခအေနသည္ အဘက္ဘက္ မွ ယိုယြင္းကာ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ တြင္ LDC ႏုိင္ငံ အျဖစ္ ေရာက္ခဲ့ရေလသည္။
ထို ကာလမ်ား အတြင္း ကြၽန္ ေတာ္တုိ ႔ျပည္သူ မ်ား၏ အေျခ အေနကို ျပန္ၾကည့္ လွ်င္လည္း လူခ်င္းတူတူ သူခ်င္းမွ်မွ် မေနခဲ့ ၾကရေပ။ လူ မည္ကာမတၱ ဘဝမ်ိဳး ျဖင့္ေနခဲ့ၾကရ၏။ ႏုိင္ငံျခား သြား ခြင့္ ရျခင္းကိုပင္ ထူးျခားေသာ အခြင့္ အေရး အျဖစ္မွတ္ယူ ကာ ဆုိဗီယက္ျပန္ ဒို႔စိန္ကုလား၊ ဆုိဗီ ယက္ျပန္ႏြဲ႕ႏြဲ႕စန္း၊ ယိုးဒယားျပန္ အမာစိန္ စသျဖင့္ ကိုယ္ေရာက္ ဖူးသည့္ႏုိင္ငံ ကို ဂုဏ္ထူး၊ ဘြဲ႕ထူး တစ္ခုလို သေဘာထားၿပီး အမည္ ေရွ႕ကတပ္ခဲ့ၾက၏။
ေရႊဝါ ဆပ္ ျပာ၊ သြားတုိက္ေဆး စသည့္ ပစၥည္း မ်ားကို ပါတီ၊ ေကာင္စီ လူ ႀကီး တစ္ဦးဦး ၏ လက္မွတ္ ပါ ေသာ ပါမစ္ စာရြက္ျဖင့္ သမဆိုင္ မွာ သြားဝယ္ ရသည္။ ဒါေတာင္ အေရာင္းစာေရးမ က ‘‘ကုန္ေန တယ္’’ဟု ျငင္းထုတ္လုိက္ လွ်င္ ကိုယ့္ပါမစ္ ကေလး အလဟႆ ျဖစ္သြားမွာ စိုး၍ သံပရာသီး ဆယ္ လံုးေလာက္ စားထား သလို မ်က္ ႏွာကို အစြမ္း ကုန္ၿဖီး ထားၿပီးမွ ဝယ္ရသည္။ ယခုအသက္ (၅၀) အထက္ ရွိသူမ်ား အားလံုး ႀကံဳဖူး ၾကပါသည္။
သူမ်ားႏုိင္ငံ မွာ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ မေမြးခင္ ကေပၚေနေသာ တီဗီ ကို ဒုတိယႏွစ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း သား ဘဝ က်မွ စျမင္ ဖူးသည္။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ သက္တူရြယ္တူ အိုဘားမား က (၉)ႏွစ္ အရြယ္မွာ အင္ဒိုနီးရွားႏုိင္ ငံ က သူ႔ အဘိုးအိမ္ ဧည့္ခန္း ထဲမွာ တီဗီ ထိုင္ၾကည့္ေန ခ်ိန္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ ကေတာ့ ေန ရွင္နယ္ေရဒီယို အေဟာင္း ကေလး ဖြင့္ၿပီး နားေထာင္ေနရတုန္း ရွိေသး ၏။
ရွစ္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဆီမွာ တန္တစ္ရာ ဆန္စက္ႀကီး လာတည္ေတာ့ ဂ်ပန္ အင္ဂ်င္နီယာေတြေသာက္ သည့္ ေရသန္႔ကို အထူးအဆန္း သဖြယ္ေငးၾကည့္ခဲ့ ရသည္။ ျမန္မာ့ နည္းျမန္မာ့ ဟန္ ဆုိရွယ္လစ္ ပါတီႀကီး ၏ ဦးေဆာင္မႈေအာက္ မွာ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔ႏုိင္ငံသားေတြ ႏုိင္ငံတကာႏွင့္ အဆက္ျဖတ္ ခံခဲ့ရသည္။
စီးပြားေရး က႑မွ စ၍ ပညာေရး က႑ အဆံုး အားလံုးကို ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈ စနစ္ျဖင့္ သြားခဲ့ရာ ႏုိင္ငံ တကာႏွင့္ ယွဥ္လိုက္ လွ်င္ အစစ အရာရာ ေနာက္က်ခဲ့ ရေလသည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း နဝတ၊ နအဖ အစိုးရ အဆက္ဆက္ တြင္လည္း တုိင္းျပည္ ၏ စီမံခန္႔ခြဲ ခြင့္ ရွိ သည့္ေနရာ မွန္ သမွ် တပ္မေတာ္ အရာရွိမ်ား ကသာ ေနရာ ယူခဲ့ၾကၿပီး ၾကက္ဆူပင္ စီမံကိန္း လို လြဲမွားေသာ စီမံကိန္း မ်ားျဖင့္ တုိင္းျပည္ သည္ ဖြတ္သထက္ ညစ္ ခဲ့ရေလသည္။
အဆုိးရြားဆံုး မွာ တကယ္ တတ္ကြၽမ္း နားလည္ သည့္ ပညာရွင္ မ်ား၏ အႀကံ ဉာဏ္ မ်ားကို က်ေတာ့ သူတုိ႔ သေဘာထားႏွင့္ ဆန္႔က်င္လွ်င္ လက္မခံ။ ကိုယ္က်ိဳးရွာ ခ႐ိုနီ မ်ားႏွင့္ ကပ္ပါး ရပ္ပါး ပညာရွင္ ဆိုသူ မ်ားက ေျမႇာက္ေပး သမွ် အကုန္ လိုက္လုပ္ သျဖင့္ တုိင္းျပည္ ၏ သယံဇာတ မွန္သမွ် တက္တက္ေျပာင္ သည့္ ဘဝေရာက္ ရေတာ့သည္။
ယခု အစိုးရသစ္ေျပာင္း ၍ လုပ္နည္း လုပ္ဟန္ေတြေျပာင္းၿပီ လား ဆိုေတာ့ ဘာမွ မေျပာင္းလဲ ေသးပါ။ စီမံခန္႔ခြဲခြင့္ ရွိသည့္ေနရာ မွန္သမွ် တပ္မေတာ္ အရာရိွ ေဟာင္း မ်ားသာ ေနရာ ယူထား ဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္ တတ္ကြၽမ္း နားလည္ သည့္ ပညာရွင္ေတြ ေဘးေရာက္ေနဆဲျဖစ္သည္။
တခ်ိဳ႕ပညာရွင္ ဆိုသူမ်ား က်ေတာ့ လည္း မိမိတို႔ ရထားသည့္ မျဖစ္ စေလာက္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေလး ၌ သာ ယာၿပီး မင္း လိုလိုက္ မင္းႀကိဳက္ ေဆာင္ေနၾကသည္။ စီးပြားေရး စီမံကိန္းေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေရးဆြဲ လုပ္ ေဆာင္ေနေသာ္ လည္း အမ်ားစု က ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ မရွိ။ နီးစပ္ ရာ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးမ်ား သာ ရေန ၾကဆဲျဖစ္သည္။
သည္လုိ ပံုႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔ ႏုိင္ငံ ဆင္းရဲတြင္း က လြတ္စရာ လမ္းမျမင္ပါ။ တုိင္းျပည္ ၏ နယ္ ပယ္က႑ အသီးသီး မွာ တကယ္ တတ္ကြၽမ္း နားလည္သူေတြ ဦးေဆာင္ခြင့္ မရေသးသမွ် တစ္နည္း ဆိုရလွ်င္ လူမွန္ေနရာမွန္ မျဖစ္ေသး သမွ် ေနာင္ႏွစ္ေနာင္ႏွစ္ေတြ မွာ ကမၻာ့့ အဆင္းရဲဆံုး အဆင့္ ၁၂ မွ ေအာက္ သို႔သာ ထပ္က် စရာရွိပါေၾကာင္း ေစတနာ ေကာင္းႏွင့္ သတိေပးလုိက္ ပါသည္။
မင္းသန္းထိုက္ (ေဒးဒရဲ)
7day daily
တစ္ခါေတာ့ အေမ့ ေမာင္ ဝမ္းကြဲေတာ္သည့္ ေက်ာင္း ဆရာ တစ္ဦးက အိမ္ကို အလည္ ေရာက္ေနသည့္ အခ်ိန္။ ကြၽန္ ေတာ္ ထမင္းစားတာ ကိုၾကည့္ၿပီး အေမ က သူ႔ေမာင္ ဝမ္းကြဲကိုေျပာ ၏။
‘‘နင့္တူ ထမင္းစား တာၾကည့္။ ပန္းကန္ ကို ေျပာင္ေနေအာင္ လ်က္ မစားရဘူး လို႔ဘယ္ေလာက္ ေျပာေျပာ မရဘူး ။ ေျပာင္ေန ေအာင္ စားတာပဲ’’ဟု ဆိုေတာ့ အေမ့ေမာင္ ကြၽန္ေတာ့္ ဦးေလး ဝမ္းကြဲ က ရယ္ ရယ္ေမာေမာျဖင့္ ‘‘အစ္မသား က အီသီယိုးပီးယား သားေသလို႔ ဝင္စားတာျဖစ္မွာ ေပါ့’’ဟု ဆိုေလ သည္။
ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ဝင္စား သြား သည္။ ကြၽန္ေတာ္ မၾကားဖူးသည့္ ‘‘အီသီယိုးပီးယား သား’’ဟူသည့္ စကားလံုး။ ကြၽန္ေတာ္ အစားႀကီး တာကို အီသီယိုးပီးယား သားေသ လို႔ ဝင္စားတာဟု ဘာေၾကာင့္ေျပာ ရသနည္း။
ထမင္း စားၿပီးၿပီး ခ်င္း ဦးေလး ကို ကြၽန္ေတာ္ေမးေတာ့ သည္။ ဦးေလး က ႏႈတ္ႏွင့္ မေျဖ။ သူဖတ္ေနေသာ မဂၢဇင္း တစ္ ေစာင္ကို လွန္လ်က္ ‘‘ေရာ့၊ ေဟာ ဒီ မွာၾကည့္။ အဲဒါ အီသီယိုးပီးယား ႏုိင္ငံက ကေလးေတြ ပဲ’’ဟုျပေလ ၏။
ဗိုက္ပူ နံကား၊ နံ႐ိုး အၿပိဳင္း ၿပိဳင္း၊ မ်က္တြင္း ကေဟာက္ပက္၊ မ်က္လံုး မ်ားက အေရာင္ မြဲေျခာက္ ေျခာက္။ သူတို႔ ကိုၾကည့္ရသည္ မွာ ဘယ္တုန္း ကတည္း က အစာ ေရစာ ဝဝလင္လင္ မစားခဲ့ရသည္ မသိ။ ေဩာ္.. ကြၽန္ေတာ္ အငမ္း မရ စားေနတာဟာ အရင္ ဘဝက အီသီယိုးပီးယား တုိင္းျပည္ မွာ ငတ္ခဲ့လို႔။
ယခု အစားအေသာက္ ေပါသည့္ ျမန္မာျပည္ မွာ လူလာ ျဖစ္ခ်ိန္ ဣေႁႏၵ ပ်က္ေလာက္ ေအာင္ ပန္းကန္ေျပာင္ သည္ အထိ လ်က္ ပက္ၿပီး စားေနျခင္း ဟု အေမတုိ႔က မွတ္ယူကာ ကြၽန္ေတာ့္ကို အီသီယိုးပီးယား သား ဝင္စားတာ ဟု ေျပာျခင္းျဖစ္ေလသည္။
ယခု ဆယ္စုႏွစ္ သံုးစုေက်ာ္ အၾကာ တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ သည္ မည္သည့္ အေျခသို႔ ဆုိက္ေရာက္ ေနၿပီနည္း။ ကမၻာ့ဘဏ္ က ေနာက္ ဆံုး ထုတ္ျပန္လုိက္သည့္ စာရင္း အရ ကမ ၻာ့အဆင္းရဲဆံုး စာရင္း တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ သည္ ေအာက္ ဆံုး ကျပန္ေရလွ်င္ အဆင့္ ၁၂ ၌ ရပ္တည္ေနေၾကာင္း သတင္းမ်ား တြင္ ဖတ္ရသည္။
ဟို အရင္ကိုယ့္ ႏိုင္ငံျပည္သူမ်ား ထက္ ဆင္းရဲ သည္ ဟု သတ္မွတ္ ထားေသာ ေျမာက္ကိုရီးယား၊ ဆိုမာလီယာ၊ အီသီယိုးပီးယား ႏုိင္ငံမ်ား ပင္ ကိုယ့္ႏုိင္ငံထက္ ပို၍ ခ်မ္းသာေန ၾကၿပီ။ ေဒသတြင္း အာဆီယံႏုိင္ငံ မ်ား တြင္ ေအာက္ဆံုး အဆင့္ ေရာက္ေနၿပီး အာရွေဒသတြင္း ၌ ဒုတိယ အဆင္း ရဲဆံုးျဖစ္ သည့္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏုိင္ငံသည္ ပင္ ကိုယ့္ႏုိင္ငံႏွင့္ အဆင့္ ငါးဆယ္ ကြာျခားေနသည္ဟု ဆို၏။
ခုေနမ်ား အီသီယိုးပီးယား ကေလးတစ္ေယာက္ က အငမ္း မရစားေနတာ ကို သူတုိ႔ လူႀကီး တစ္ေယာက္ ကမ်ား ေတြ႕သြားလွ်င္ ျမန္မာေသၿပီး ဝင္စားတာ ဟု ေျပာမ်ားေျပာေလ မလားမသိ။
ဘယ္မွ မထြက္ဘဲ ကိုယ့္အိမ္ ထဲ မွာပဲ ကိုယ္ေနၿပီး အစိုးရ သတင္း စာေလးဖတ္၊ MRTV တုိ႔၊ ျမဝတီ တုိ႔ေလာက္ပဲ ဖြင့္ၾကည့္ေနလွ်င္ ေတာ့ ကိုယ့္ႏုိင္ငံ ကို ကမၻာ့ အခ်မ္း သာဆံုးေလာက္ ထင္ခ်င္ ထင္မိေပ လိမ့္မည္။
ကိုယ့္အိမ္က ခြာလုိ႔ တျခားၿမိဳ႕ရြာ မ်ားကို လုိက္ မၾကည့္ ႏုိင္လွ်င္ေနပါ။ ကိုယ့္ ပတ္ဝန္း က်င္ေလာက္ ကိုပဲ ဂ႐ုစိုက္ သတိ ထားၾကည့္႐ံုႏွင့္ ပင္ ႏုိင္ငံ၏ ပကတိ အေျခအေန ကို ျမင္ႏုိင္ေပသည္။
ကုန္ခဲ့သည့္ ဇူလိုင္ လဆန္း ၁ ရက္ ၂ ရက္ေလာက္ က ညေန ၆ နာရီ ခြဲ သာသာေလာက္ ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္ မွျပန္ အလာ အိမ္နား က ဆုိက္ကား ဆရာမိသားစု ကို လမ္း ထိပ္ က ဝက္သား တုတ္ထိုးဆုိင္ မွာ က်က်နန ထိုင္စားေနတာေတြ႕ရ ၏။
ဆုိက္ကား ဆရာလင္မယား ႏွင့္ ကေလးႏွစ္ဦး။ သူတုိ႔ က ကြၽန္ ေတာ့္ ကိုေတာင္ လွမ္းၿပီး ဆရာ စားသြား ပါဦး ဟု ဧည့္ဝတ္ျပဳလိုက္ ေသး၏။ ကြၽန္ေတာ္ က ‘‘ဒီ မိသား စုေတြ ဒီေန႔ေထာေနပံု ရတယ္’’ဟု ဆုိေတာ့ ‘‘အထင္ မႀကီးနဲ႔ ဆရာ ေရ’’တဲ့။ ‘‘အံုနာခ ရွင္းလိုက္တာ ဆန္ဖိုးေတာင္ မက်န္လို႔ ဆန္ျပဳတ္ ျပဳတ္ေသာက္ ၿပီး က်န္တဲ့ ပိုက္ဆံ ေလးနဲ႔ ဒီမွာ အာသာ လာေျဖတာ’’ တဲ့။
ဆုိက္ကား ဆရာက ရယ္ရယ္ ေမာေမာ ေျပာလုိက္ေသာ္ လည္း ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ထဲ မွာေတာ့ ဆုိ႔ဆုိ႔ နင့္နင့္ ခံစား လုိက္ရသည္။ ဒါ ကြၽန္ေတာ့္ ပတ္ဝန္းက်င္ မွာပင္ ေတြ႕လိုက္ ရသည့္္ ဆင္းရဲ မြဲေတမႈ ျပယုဂ္ တစ္ခုျဖစ္ ၏။ တစ္ႏုိင္ငံ လံုး အတုိင္း အတာႏွင့္ သည္လို ပံုရိပ္ ဆိုးေတြ ဘယ္ေလာက္ မ်ားေန မလဲ။ စဥ္းစားၾကည့္႐ံုႏွင့္ သိႏုိင္ ေလသည္။
ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတ ၏ လစဥ္ မိန္႔ခြန္း မ်ားတြင္ေတာ့ ႏုိင္ငံ ၏ GDP မည္မွ် တိုးတက္လာေၾကာင္း ေတြ ခဏ ခဏေျပာ သံၾကားရ သည္။
ဒုတိယ သမၼတ ဦးဉာဏ္ ထြန္း ကလည္း လာမည့္ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္တြင္ ႏုိင္ငံ၏ ဆင္းရဲ မႈႏႈန္းကို ၂၆ ရာခုိင္ႏႈန္း မွ ၁၆ ရာခုိင္ႏႈန္း သို႔ ေလွ်ာ့ခ် သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဇူလုိင္ ၅ ရက္က ေနျပည္ေတာ္ ရွိ သမဝါယမဝန္ႀကီး ဌာနတြင္ က်င္း ပေသာ အႀကိမ္ (၂၀)ေျမာက္ အျပည္ျပည္ ဆိုင္ရာ သမဝါယမ ေန႔ အခမ္းအနားတြင္ ထည့္သြင္း ေျပာၾကား သြားေၾကာင္း သတင္း မ်ား တြင္ ဖတ္ ရသည္။
ေလထဲ ေဆာက္ သည့္ အိမ္ ကေလးမ်ား မျဖစ္ပါႏွင့္ ဟုသာ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔ ျပည္သူ မ်ားက ဆုေတာင္း ရပါ သည္။
ျပန္ေတြးၾကည့္လွ်င္ ႏုိင္ငံ ၏ အေျခအေန ဤမွ် ဆုိးရြားသြား ကာ ကမၻာ့ အဆင္းရဲဆံုး အဆင့္ ၁၂ အထိ ေရာက္သြားသည္ ကေတာ့ ရင္နာ စရာေကာင္းလွ၏။
လြတ္ လပ္ေရး ရၿပီးစ ၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္ ဝန္းက်င္ တြင္ အာရွမွာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိး တက္ဖို႔ အလား အလာ အေကာင္း ဆံုးႏိုင္ငံ အျဖစ္ ကမၻာ့ စီးပြားေရး ပ႑ိတ္ႀကီး မ်ားက ေဟာကိန္း ထုတ္ခဲ့ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ သည္ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ အတြင္း စီမံခန္႔ခြဲ မႈ လြဲမွားျခင္း၊ တုိင္းျပည္ ကို ဦး ေဆာင္ခဲ့ သူမ်ား၏ အရာရာ ကို တည္ၿငိမ္ေအး ခ်မ္းေရး အျမင္ႏွင့္ သာ ၾကည့္ ခဲ့ျခင္း၊ နယ္ပယ္ အသီး သီးတြင္ ကြၽမ္းက်င္ ပညာရွင္မ်ား ေခ်ာင္ထိုး ခံရျခင္း ၊ တုိင္းျပည္ ၏ က႑စံုတြင္ လက္ညႇိဳးေထာင္ ေခါင္းညိတ္ မ်ားႏွင့္ မိုးက်ေရႊ ကိုယ္မ်ား သာ ေနရာ ရလာျခင္း စေသာ အေၾကာင္းေပါင္း စံုျဖင့္ တုိင္းျပည္၏ အေျခအေနသည္ အဘက္ဘက္ မွ ယိုယြင္းကာ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ တြင္ LDC ႏုိင္ငံ အျဖစ္ ေရာက္ခဲ့ရေလသည္။
ထို ကာလမ်ား အတြင္း ကြၽန္ ေတာ္တုိ ႔ျပည္သူ မ်ား၏ အေျခ အေနကို ျပန္ၾကည့္ လွ်င္လည္း လူခ်င္းတူတူ သူခ်င္းမွ်မွ် မေနခဲ့ ၾကရေပ။ လူ မည္ကာမတၱ ဘဝမ်ိဳး ျဖင့္ေနခဲ့ၾကရ၏။ ႏုိင္ငံျခား သြား ခြင့္ ရျခင္းကိုပင္ ထူးျခားေသာ အခြင့္ အေရး အျဖစ္မွတ္ယူ ကာ ဆုိဗီယက္ျပန္ ဒို႔စိန္ကုလား၊ ဆုိဗီ ယက္ျပန္ႏြဲ႕ႏြဲ႕စန္း၊ ယိုးဒယားျပန္ အမာစိန္ စသျဖင့္ ကိုယ္ေရာက္ ဖူးသည့္ႏုိင္ငံ ကို ဂုဏ္ထူး၊ ဘြဲ႕ထူး တစ္ခုလို သေဘာထားၿပီး အမည္ ေရွ႕ကတပ္ခဲ့ၾက၏။
ေရႊဝါ ဆပ္ ျပာ၊ သြားတုိက္ေဆး စသည့္ ပစၥည္း မ်ားကို ပါတီ၊ ေကာင္စီ လူ ႀကီး တစ္ဦးဦး ၏ လက္မွတ္ ပါ ေသာ ပါမစ္ စာရြက္ျဖင့္ သမဆိုင္ မွာ သြားဝယ္ ရသည္။ ဒါေတာင္ အေရာင္းစာေရးမ က ‘‘ကုန္ေန တယ္’’ဟု ျငင္းထုတ္လုိက္ လွ်င္ ကိုယ့္ပါမစ္ ကေလး အလဟႆ ျဖစ္သြားမွာ စိုး၍ သံပရာသီး ဆယ္ လံုးေလာက္ စားထား သလို မ်က္ ႏွာကို အစြမ္း ကုန္ၿဖီး ထားၿပီးမွ ဝယ္ရသည္။ ယခုအသက္ (၅၀) အထက္ ရွိသူမ်ား အားလံုး ႀကံဳဖူး ၾကပါသည္။
သူမ်ားႏုိင္ငံ မွာ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ မေမြးခင္ ကေပၚေနေသာ တီဗီ ကို ဒုတိယႏွစ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း သား ဘဝ က်မွ စျမင္ ဖူးသည္။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ သက္တူရြယ္တူ အိုဘားမား က (၉)ႏွစ္ အရြယ္မွာ အင္ဒိုနီးရွားႏုိင္ ငံ က သူ႔ အဘိုးအိမ္ ဧည့္ခန္း ထဲမွာ တီဗီ ထိုင္ၾကည့္ေန ခ်ိန္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ ကေတာ့ ေန ရွင္နယ္ေရဒီယို အေဟာင္း ကေလး ဖြင့္ၿပီး နားေထာင္ေနရတုန္း ရွိေသး ၏။
ရွစ္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဆီမွာ တန္တစ္ရာ ဆန္စက္ႀကီး လာတည္ေတာ့ ဂ်ပန္ အင္ဂ်င္နီယာေတြေသာက္ သည့္ ေရသန္႔ကို အထူးအဆန္း သဖြယ္ေငးၾကည့္ခဲ့ ရသည္။ ျမန္မာ့ နည္းျမန္မာ့ ဟန္ ဆုိရွယ္လစ္ ပါတီႀကီး ၏ ဦးေဆာင္မႈေအာက္ မွာ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔ႏုိင္ငံသားေတြ ႏုိင္ငံတကာႏွင့္ အဆက္ျဖတ္ ခံခဲ့ရသည္။
စီးပြားေရး က႑မွ စ၍ ပညာေရး က႑ အဆံုး အားလံုးကို ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈ စနစ္ျဖင့္ သြားခဲ့ရာ ႏုိင္ငံ တကာႏွင့္ ယွဥ္လိုက္ လွ်င္ အစစ အရာရာ ေနာက္က်ခဲ့ ရေလသည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း နဝတ၊ နအဖ အစိုးရ အဆက္ဆက္ တြင္လည္း တုိင္းျပည္ ၏ စီမံခန္႔ခြဲ ခြင့္ ရွိ သည့္ေနရာ မွန္ သမွ် တပ္မေတာ္ အရာရွိမ်ား ကသာ ေနရာ ယူခဲ့ၾကၿပီး ၾကက္ဆူပင္ စီမံကိန္း လို လြဲမွားေသာ စီမံကိန္း မ်ားျဖင့္ တုိင္းျပည္ သည္ ဖြတ္သထက္ ညစ္ ခဲ့ရေလသည္။
အဆုိးရြားဆံုး မွာ တကယ္ တတ္ကြၽမ္း နားလည္ သည့္ ပညာရွင္ မ်ား၏ အႀကံ ဉာဏ္ မ်ားကို က်ေတာ့ သူတုိ႔ သေဘာထားႏွင့္ ဆန္႔က်င္လွ်င္ လက္မခံ။ ကိုယ္က်ိဳးရွာ ခ႐ိုနီ မ်ားႏွင့္ ကပ္ပါး ရပ္ပါး ပညာရွင္ ဆိုသူ မ်ားက ေျမႇာက္ေပး သမွ် အကုန္ လိုက္လုပ္ သျဖင့္ တုိင္းျပည္ ၏ သယံဇာတ မွန္သမွ် တက္တက္ေျပာင္ သည့္ ဘဝေရာက္ ရေတာ့သည္။
ယခု အစိုးရသစ္ေျပာင္း ၍ လုပ္နည္း လုပ္ဟန္ေတြေျပာင္းၿပီ လား ဆိုေတာ့ ဘာမွ မေျပာင္းလဲ ေသးပါ။ စီမံခန္႔ခြဲခြင့္ ရွိသည့္ေနရာ မွန္သမွ် တပ္မေတာ္ အရာရိွ ေဟာင္း မ်ားသာ ေနရာ ယူထား ဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္ တတ္ကြၽမ္း နားလည္ သည့္ ပညာရွင္ေတြ ေဘးေရာက္ေနဆဲျဖစ္သည္။
တခ်ိဳ႕ပညာရွင္ ဆိုသူမ်ား က်ေတာ့ လည္း မိမိတို႔ ရထားသည့္ မျဖစ္ စေလာက္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေလး ၌ သာ ယာၿပီး မင္း လိုလိုက္ မင္းႀကိဳက္ ေဆာင္ေနၾကသည္။ စီးပြားေရး စီမံကိန္းေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေရးဆြဲ လုပ္ ေဆာင္ေနေသာ္ လည္း အမ်ားစု က ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ မရွိ။ နီးစပ္ ရာ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးမ်ား သာ ရေန ၾကဆဲျဖစ္သည္။
သည္လုိ ပံုႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔ ႏုိင္ငံ ဆင္းရဲတြင္း က လြတ္စရာ လမ္းမျမင္ပါ။ တုိင္းျပည္ ၏ နယ္ ပယ္က႑ အသီးသီး မွာ တကယ္ တတ္ကြၽမ္း နားလည္သူေတြ ဦးေဆာင္ခြင့္ မရေသးသမွ် တစ္နည္း ဆိုရလွ်င္ လူမွန္ေနရာမွန္ မျဖစ္ေသး သမွ် ေနာင္ႏွစ္ေနာင္ႏွစ္ေတြ မွာ ကမၻာ့့ အဆင္းရဲဆံုး အဆင့္ ၁၂ မွ ေအာက္ သို႔သာ ထပ္က် စရာရွိပါေၾကာင္း ေစတနာ ေကာင္းႏွင့္ သတိေပးလုိက္ ပါသည္။
မင္းသန္းထိုက္ (ေဒးဒရဲ)
7day daily
No comments:
Post a Comment