*** ၇င္ခြင္လမ္း သို႔ လာေ၇ာက္လည္ပတ္ ေလ႔လာၾကသူ မိတ္ေဆြအားလံုး စိတ္၏ ခ်မ္းသာၿခင္း ကိုယ္၏ က်မ္းမာၿခင္းတို႔ႏွင္႔ ေအးခ်မ္း ၿပည္႔စံုနိုင္ၾကပါေစ ***

Friday 22 August 2014

ၾကယ္ေတြစံုတဲ့ည... ေဝးသြားတဲ့အခါ

 
ေရွးျမန္မာေတြ လက္စြဲ သံုးႏႈန္းခဲ့ၾကတဲ့ ေဝါဟာရေတြ ထဲမွာ အင္မတန္ ရင့္သီးၿပီး နား မခံသာတဲ့ အျမင္ ကတ္စရာ အသံုးအႏႈန္း တစ္ခုရွိတယ္။ ‘‘ဖက္ခြက္စား’’တဲ့။ အႏုပညာ အလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္း မႈျပဳ သူေတြကို ေပးထားတဲ့ နာမ္စား။ သိပ္ မုန္းဖို႔ေကာင္းတာပဲ။ စဥ္းစားၾကည့္ၾက ပါဦး လူေတြရဲ႕ စိတ္ႏွလံုး ဟဒယ ကို ၾကည္ႏူး ဆြတ္ပ်ံ႕ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေနတဲ့ သူေတြကို မ်ား ပက္ပက္ စက္စက္ ဖက္ခြက္စားတဲ့။

အဲဒီ အေတြးအေခၚႀကီး ဟာ အင္မတန္ အိုေဟာင္းၿပီး ဒိတ္ေအာက္ သြားၿပီ ဆိုတာ ဩဂုတ္လ ၁၄ ရက္ေန ႔မွာ က်င္းပတဲ့ အခမ္းအနား တစ္ခုက သက္ေသျပခဲ့တယ္။ ခ်စ္ျခင္း အားျဖင့္ (၁၀)ႏွစ္တဲ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ က ကြယ္လြန္ သြားခဲ့တဲ့ ေတးေရးဆရာ အဆိုေတာ္ ကိုငွက္ႀကီး ကို လြမ္းျခင္း အားျဖင့္ က်င္းပၾက တဲ့အခမ္းအနား။ 

လူေတြ ရဲ႕ႏွလံုးသား ကို ဆယ္ႏွစ္ ဆယ္မိုး တုိင္ေအာင္ လႊမ္းမိုး ထားႏုိင္သူ တစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္လိုလုပ္ ဖက္ခြက္စားျဖစ္ရ မလဲ ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္ ရတနာေသတၱာပဲ ျဖစ္ရေတာ့ မေပါ့။


 
ဟုတ္တယ္ေလ သူ ကြယ္လြန္သြား ခဲ့တာေတာင္ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုၾကာခဲ့ၿပီ။ မေမ့ႏိုင္ၾကေသးတာ ကိုၾကည့္ ရင္ သူ သီကံုးခဲ့တဲ့ သံစဥ္ေတးသြားေတြ ဟာ ရတနာေတြ လို အဖိုးထိုက္တန္ ခဲ့လို႔ေပါ့။ ရတနာ ဆုိတာ ႏွစ္ ၾကာေလ တန္ဖိုးတက္ေလ မဟုတ္လား။ 

အဖိုးတန္ ပစၥည္းေတြ မို႔ ဘာနဲ႔မွ အစား မထိုးႏိုင္ျဖစ္ေနၾကတာ အထင္ အရွား။ တကယ္ေတာ့ ထူးအိမ္သင္ ဆိုတာ ျမန္မာ့ ဂီတေလာက ရဲ႕ ေမွာ္ဆရာ တစ္ဦးပဲေလ။ သူဖန္တီး ခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေတြ ကို ကြယ္လြန္ျခင္း ဆယ္ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ပြဲ လုပ္ၿပီး က်န္ရစ္သူ မိသားစု အတြက္ ရန္ပံုေငြ ရွာေဖြမယ့္ ႐ႈိးပြဲ ကို ကန္ ႔ကြက္ သံေတြ ဆူညံေန လို႔ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲေတာင္ လုပ္ရတဲ့ အျဖစ္။

 ေမွာ္ေအာင္ ထားတဲ့ ေမွာ္ဆရာ ဆုိေတာ့ ေတာ္႐ံု တန္႐ံု အဆိုေတာ္ မ်ား သူ႔ သီခ်င္းကို ထိမရ၊ ဆိုမ ရေအာင္ ျပဳစား ခဲ့ေလ သလားမသိ။ ကန္႔ကြက္ သူေတြ အေျပာ ကလည္း ရွင္းပါတယ္။ က်န္ရစ္သူ မိသားစု ကို ရန္ပုံေငြ မရေစခ်င္တာ မဟုတ္၊ မသနား လုိ႔ လံုးဝ မဟုတ္။ ထူးအိမ္သင္ ရဲ႕သီခ်င္းေတြ ကို သနားလို႔။ အရသာေပါ့ပ်က္ သြားမွာစိုးလို႔။ 

 မူရင္း ခံစားခ်က္ အႏွစ္သာရေတြ ပ်က္စီး သြားမလား စိုးရိမ္လုိ႔။ ျဖစ္ေန လိုက္ၾကတာ အကဲဆတ္လုိက္တာ လုိ႔ ေျပာသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ထူးအိမ္သင္ကို ခ်စ္တဲ့ ပရိသတ္ႀကီး ကေတာ့ ကိုငွက္ႀကီးေနရာ မွာ ဘယ္သူ ႔ကိုမွ ယေန႔ထက္ထိ အစား မထိုးႏုိင္ေသးလို႔ပါ။

အဲဒါ ကိုယ္ပိုင္ သံစဥ္ကို ဖန္တီးႏုိင္သူေတြ ရဲ႕အားသာခ်က္ ပါ။ ထူးအိမ္သင္ ဖန္တီးခဲ့တဲ့ အႏုပညာေတြဟာ ကိုယ္ပိုင္ သံစဥ္၊ ကိုယ္ပိုင္ စာသားေတြကို ကိုယ္ပိုင္ဟန္ နဲ႔ဆိုထားတာ။ ႏွစ္ေယာက္ မရွိတဲ့ ေမွာ္ဆရာႀကီး ရဲ႕ ဂီတ ကို သူ႔လို လွပေအာင္ ဘယ္သူ ဆိုႏုိင္မွာတဲ့လဲ။ မီေအာင္ဆိုႏုိင္မယ္ မထင္ဘူး။ အဲဒါ ေသခ်ာေျပာ ရဲတယ္။ ပါရမီရွင္တစ္ေယာက္မို႔သာ ဂီတေလာက မွာ မွတ္တိုင္ တစ္ခု ခုိင္မာစြာ စိုက္ႏုိင္ခဲ့တာ။

ထူးအိမ္သင္ ရဲ႕မိခင္ နဲ႔ DVB ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးေလးၾကည့္လုိက္ ရတယ္။ အေမ့ရဲ႕ ဒုကၡအိုးေလး ကို ခ်စ္ျခင္း မ်ား နဲ႔ အေမျပန္ေျပာျပေနတာ မ်က္ရည္ေတြ က်လုိ႔။ ငယ္နာမည္ က သန္းထြန္းစိုး လုိ႔ ေပးထားသတဲ့။ အခါ လည္ အရြယ္ေလာက္ ကတည္းက ဆုိင္းသံ၊ ဗံုသံ ၾကားရင္ ျမဴးတူးေပ်ာ္ရႊင္ေနတာ တဲ့။ ဇာတ္ပြဲမ်ား ဆို သိပ္ႀကိဳက္။ 

ဇာတိေျမ ေမာ္လၿမိဳင္ မွာ လာက တဲ့ ဇာတ္ပြဲ ဆို ေရွ႕ဆံုးတန္း က ၾကည့္ရမွ၊ မဟုတ္ရင္ ဆူညံေအာ္ ဟစ္ေနေရာ တဲ့။ ဗီဇ အဲဒါ အႏုပညာ ဗီဇ ပါသူေတြရဲ႕ သေကၤတ။

 ၂ ႏွစ္ခြဲ အရြယ္ေလာက္ ကတည္းက ကေလး အဆုိေတာ္ သန္းထြန္းေလး ရဲ႕ မေမ့တဲ့ အညာ သီခ်င္းကို အသံေန အသံထား စည္းဝါးကြက္တိ ဆုိတတ္ေနတဲ့ သူ။ အဲဒီေလာက္ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ သီခ်င္း ဆိုေကာင္း တဲ့ သူ႔ကို အေဖလုပ္သူ က ရန္ကုန္က အျပန္မွာ ဘာဂ်ာေလး တစ္လက္ ဝယ္ေပးခဲ့တယ္။ 

မႈတ္လိုက္႐ံု နဲ႔ အသံထြက္ တဲ့ ဘာဂ်ာေလး ကို ထူးအိမ္သင္ေပါက္စနေလး က ဒီအတိုင္း မထားဘူး။ ဘာဂ်ာ ထဲ ကထြက္ လာတဲ့ အသံ အနိမ့္အျမင့္ဟာ ဘယ္လို ထြက္လာသလဲ သိခ်င္ စိတ္နဲ႔ ဘာဂ်ာကို တစ္စ စီျဖဳတ္ရွာသတဲ့။ 

ဒါေပမဲ့ အေကာင္ အထည္မျပႏိုင္ေသးတဲ့ ဗီဇ ဟာ အေဖ့တုတ္စာ မိသြားတယ္။ မႈတ္ေစခ်င္တဲ့ ဘာဂ်ာကို ဖ်က္ဆီး ရေကာင္းလားလုိ႔ စိတ္ဆုိးၿပီး ႐ိုက္တာ အေမ့ ခမ်ာ နႏြင္းေတာင္ သိပ္ေပးရတယ္ဆုိပဲ။

ေက်ာင္းေနတဲ့ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ သူ႕ နာမည္က ေက်ာ္ျမင့္လြင္။ လူပ်ိဳေပါက္ အရြယ္ စာမက်က္ ဘဲ ဂစ္တာႀကီး တေဒါင္ေဒါင္ လုပ္ေနလုိ႔ အိမ္ေပၚ က ႏွင္ခ် ခံရတယ္ဆုိေတာ့ အဆိုေတာ္ႀကီး ျမန္မာျပည္ သိန္းတန္ စင္ျမင့္ထက္ ကေန ပရိသတ္ႀကီး ကို ရယ္ စရာေျပာျပဖူးတာေလး သြား သတိရ မိတယ္။

 ျမန္မာျပည္သိန္းတန္ ဟာ မ်ိဳး႐ိုး ထဲမွာ အႏုပညာ ဗီဇ တစ္ေယာက္မွ မရွိတဲ့ အညာသား။ မိဘေတြက ကုန္သည္ ပြဲစား။ သူက အေမရိကန္ အဆုိေတာ္ ‘အဲဗစ္ပရက္စေလ’ကို အားက်ၿပီး ဂစ္တာ တစ္လံုးဝယ္ သူ႔ဘာသာ အိမ္မွာ တီး၊ ၾကာလာေတာ့ အေဖ က နားၾကားျပင္း ကတ္လာတယ္။

 ‘‘မင္းဟာႀကီး တီးတဲ့ အသံ ကလည္းကြာ ငါ့နားထဲ မေတာ့ ႏြားမႀကီးေသးပန္းေနတဲ့ အတုိင္းပဲ တျဗန္းျဗန္း နဲ႔ အဲဒါႀကီး အတီး ရပ္ရင္ရပ္၊ မရပ္ရင္ မင္းအိမ္ေပၚက ဆင္း’’  ဆိုၿပီး ႏွင္ခ်  လို႔ ျမန္မာျပည္ သိန္းတန္ ဂစ္တာ ပိုက္ၿပီး အိမ္ေပၚက ဆင္းခဲ့ ရဖူးတယ္။

 တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မတုိ႔ လူ႔အဖြဲ႕ အစည္း မွာ ေတာက္မယ့္ မီးခဲေတြ ျပာဖံုးေန ခဲ့တာ။ ေက်ာက္ေသြး ဆရာေကာင္းေတြ မေတြ႕ ခဲ့လို႔ တန္ဖိုး မတက္ ခဲ့တဲ့ ရတနာေတြ အမ်ားႀကီးေန မွာ။ ေျပာၿပီး ပါပေကာ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပး ဖို႔ေနေနသာ ‘ဖက္ခြက္စား’ရယ္ လို႔ ႏွိပ္ကြပ္ ထားခဲ့ၾကတယ္ေလ။ 

ရြက္ပုန္းသီး ဘယ္ေလာက္ မ်ားမ်ား လူမသိ၊ သူမသိ ေႂကြကုန္ေလတယ္ မသိ။ ထူးအိမ္သင္ မဟုတ္ေသး တဲ့ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ကို မိဘ မ်ားက ဘြဲ႕ရ ပညာတတ္ႀကီး ပဲျဖစ္ေစခ်င္ တာလည္း မိဘေတြကို အျပစ္မဆို သာပါဘူး။ 

 အႏုပညာ အလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္း ဖို႔ဆိုတာ ေသခ်ာတဲ့ အလုပ္မွ မဟုတ္ဘဲေလ။ ဒါေပမဲ့ ဇြဲေကာင္း တဲ့ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ဟာ သူယံုၾကည္ရာ ဂီတ ခရီးၾကမ္းကို တံုးေပ ကတ္သတ္ ဇြတ္ခ်ီ တက္ခဲ့လို႔ ‘ထူးအိမ္သင္’ဆုိတာ ျဖစ္ခဲ့တာ။ 

ယေန႔အထိ ကြၽန္မ တို႔ မေမ့ေသးတာ။ ေက်ာ္ျမင့္လြင္ ဇြတ္တရြတ္ ဂီတကို လက္မလႊတ္ခဲ့ လို႔ ‘နာရီေပၚက မ်က္ရည္ စက္မ်ား’ကို ကြၽန္မ တုိ႔ျမင္ခဲ့၊ ၾကားခဲ့၊ ခံစားခဲ့ရတာ။ အဲဒါ ထူးအိမ္သင္ ဖန္တီးတဲ့ ပထမဆံုးအေခြ။ 

ခ်စ္သူ ပန္ထားတဲ့ ပန္းနီနီျဖစ္ခ်င္ သတဲ့။ သူေဆာင္း ထားတဲ့ ထီးအနီေလး နဲ႔ ေနရာခဏလဲခ်င္သတဲ့။ ဖိနပ္ အနီ ကေလးလည္း ျဖစ္ခ်င္သတဲ့။ သူ႔ခ်စ္သူ လွေအာင္၊ ေအးျမေအာင္၊ ခလုတ္ မထိဆူးမၿငိေအာင္ သူက လုပ္ေပး ခ်င္ေနတာတဲ့။ 

ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြ ရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြ ကို သိမ္းက်ံဳး ယူသြားခဲ့ေလ သလား ‘ထူးအိမ္သင္’။ အဲဒီ သီခ်င္းေတြ ကြၽန္မ အခုထိ စြဲလမ္းေနတုန္း ပဲ။ ၾကာခဲ့ၿပီ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္သံုးဆယ္ နီးပါးက သီခ်င္း ဒီေန႔အထိ
 လတ္ဆတ္ႏုပ်ိဳဆဲ။

အဲဒီေခတ္ လူငယ္ေတြ အားလံုး ေပ်ာ္ဝင္ စီးေမ်ာခဲ့တာ ရွစ္ေလးလံုး လိႈင္းထဲမွာ ေက်ာ္ျမင့္လြင့္ (ခ) ထူးအိမ္သင္ လည္း ပါခဲ့တယ္။ အာဏာရွင္ စနစ္ကို ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္ တဲ့ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ျဖစ္ ခဲ့တယ္။ တကၠသိုလ္ေတြျပန္ အဖြင့္ သူ႔ ရင္ဘတ္ထဲက ထြက္က် လာတဲ့ သီခ်င္းေတြက ပိုၿပီးေလးနက္တဲ့ အဓိပၸာယ္ေတြ ပါလာခဲ့တယ္။

 ‘ဂ်ပ္ဆင္ထိပ္က လရိပ္ျပာ’သီခ်င္း ဟာ အေရးေတာ္ပံု ကာလမွာ ဒီမိုကေရစီ အေရးအတြက္ အသက္ေပး သြားခဲ့ၾကတဲ့ တကၠသိုလ္ က အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အေဆာင္က သူငယ္ခ်င္းေတြ အတြက္ ခံစားေရး ဖြဲ႕ခဲ့တာ၊ မီးမထြန္း တဲ့ အခန္းက်ဥ္းထဲ က လိပ္ျပာငယ္ေလး ကို လြမ္းတယ္တဲ့။

 ေနဝင္ခ်ိန္ေတြ ဆုိ ရင္ေတြ နာက်င္စြာ ေဆြးတယ္တဲ့။ ႏွလံုးသား ထဲက အစြဲ အလမ္းေတြ မီးလိုေလာင္ ကြၽမ္းေနဆဲ ပါပဲတဲ့။ ဒီမုိကေရစီ ဘက္ေတာ္သား တိုင္းေရာက္ ရတဲ့ အင္းစိန္ေထာင္ ကို ထူးအိမ္သင္ လည္း ေရာက္ တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေထာင္ျပန္ လက္ေဆာင္ ပရိသတ္ အတြက္ ယူလာတယ္။ 

‘‘အေမ့အိမ္’’သီခ်င္း။ အင္းစိန္ ဘူတာမွာ ဝင္ထြက္ေနၾကတဲ့ ရထားေတြ ရဲ႕ ဥဩ ဆြဲသံကို ၾကားမိရာက အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ တားမ ရ လို႔ ေရးစပ္ ခဲ့တဲ့ သီခ်င္းတဲ့။ ႐ိုးသားတဲ့ေက်းလက္ က အေမ့ အိမ္။ ႏွလံုး သား က လြမ္းဆြတ္ လို႔ တမ္းတ မိတဲ့ အေမ့အိမ္ေလးဆီ ကို ျပန္လာ ခ်င္ေပ မယ့္ ျပန္လုိ ႔မရတဲ့ ဘဝ ကို ေတြးမိ ရင္း အိပ္မရတဲ့ ညမ်ားစြာ အေၾကာင္း ေရးဖြဲထားတာ။  အခုထိ တန္ဖိုးရွိေနတုန္း။

လူငယ္ ပီပီ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ နဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေပမယ့္ ဘဝင္ မျမင့္ခဲ့ဘူး။ ေအာက္ေျခ မလြတ္ခဲ့ဘူး။ တုိင္းက်ိဳးျပည္ျပဳ အေတြး အေခၚေတြ သူ႔မွာ ရွိခဲ့တယ္။ အနာဂတ္ လူငယ္ေတြ အတြက္ ‘ညီေလးေရ’ဆုိတဲ့ သီခ်င္း နဲ႔ လမ္းျပေပး ခဲ့ေသးတယ္။ အမွားနဲ႔ အမွန္ လမ္းမမွားေအာင္ေရြးပါ။ အခ်ိန္မ်ားဟာ ဘဝမွာနည္း လြန္းလို႔ လမ္းမမွားပါေစနဲ႔ တဲ့ေလ။

သူ ကိုယ္တိုင္ ဖခင္ ဘဝေရာက္ေတာ့ လည္း အေဖတိုင္း မေပးႏုိင္တဲ့ ‘တုႏႈိင္းမဲ့ ရတနာ’ကို ခ်စ္သမီးေလး အတြက္ ေပးခဲ့တယ္။ သူ႔ သမီးေလး ကို တင္စား ထားတာမ်ား ခ်စ္သမီးေလး ရဲ႕ ပါးႏုႏု ကေလးက မနက္ခင္း ပြင့္တ့ဲ ပန္းကေလးထက္ ပိုေမႊးသတဲ့။  သမီးကေလး ‘မိကြန္ေထာ’ လြမ္းလို႔ မကုန္ႏုိင္တဲ့ အေဖ။

ပရိသတ္ႀကီး အတြက္ ရတနာ သံစဥ္ေတြ ကို ဖန္တီးေပး ခဲ့တဲ့ ပါရမီရွင္ေမွာ္ဆရာႀကီး ‘ထူးအိမ္သင္’(၁၀)ႏွစ္ တဲ့ သူ ထြက္သြားတာ။ ဟုတ္လုိ႔ လားလို႔ ျပန္တြက္ မိတယ္။ သူ႔ သီခ်င္းေတြက ပ်ံ႕လြင့္ေနတုန္း မို႔ေလ။

 ေဝးသြားတဲ့အခါ မင္းရဲ႕ ခ်စ္လိပ္ျပာႏွလံုးသား မွာ ဟိုဒီ ပ်ံဝဲလို႔ေနတယ္ တဲ့ ကိုငွက္ႀကီး ဆိုခဲ့ ဖူးတယ္။ ဟုတ္တယ္ ပုေလြသံ၊ ဘာဂ်ာသံ၊ ဗံုတိုသံေတြ အခုထိ ၾကားေနရ ဆဲပဲ။ ထူးအိမ္သင္ ဆုိတဲ့ ေနလံုးႀကီး ဝင္ေရာက္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေပမယ့္ ၾကယ္ေတြ စံုတဲ့ည မွာ လရိပ္ျပာ ကေတာ့ ဂ်ပ္ဆင္ထိပ္မွာ ဒီအတိုင္း ရွိေနတုန္း ဘာမွ မေျပာင္းလဲေသးပါဘူး။


ေဂ်လွသင္
From...7 Day Daily

No comments:

Post a Comment