“ကေလာက္…ကေလာက္…ေဂ်ာက္”
“ကေလာက္…ကေလာက္…ေဂ်ာက္” ဆုိတဲ့ အသံေတြဟာ ထရံကာ၊သက္ကယ္မိုး တဲအိမ္ေလးထဲကေန
စည္းခ်က္က်က် လြင့္ပ်ံ႕ထြက္ရွိေနပါတယ္။
အဲဒီ တဲအိမ္ေလး ထဲမွာေတာ့ အမ်ဳိးသား တစ္ဦးနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးတုိ႔ဟာ ရွမ္းရုိးရာ ထမိီနဲ႔ ေခါင္းေပါင္းစေတြလုပ္တဲ့ ယကၠန္းစင္ေလးမွာ ယက္ကန္း ယက္ေနတာပါ၊
တဲအိမ္ေလး တည္ရွိတဲ့ေနရာကေတာ့ ျမန္မာျပည္နယ္စပ္နဲ႔ ႏွစ္ကီလုိမီတာ(တစ္မုိင္ခြဲ) ေလာက္ ေ၀းတဲ့ ထုိင္းႏုိင္ငံ၊ ခ်င္းမုိင္ခရုိင္၊ ၀မ္ဟန္ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းမွာရွိတဲ့ ကုန္းေက်ာ္ရြာသစ္ ယာယီဒုကၡသည္စခန္းမွာပါ။
“ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာမွာ တုိက္ပြဲေတြျဖစ္တယ္၊ မနက္လင္းလုိ ႔ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ရြာသား ဆယ္ေယာက္ေသေနၿပီ။ ပစၥည္းေတြႏုိင္သေလာက္ သယ္ၿပီး နယ္စပ္မွာ ေစာင့္တဲ့ ထုိင္းစစ္သားေတြကုိေျပာၿပီး ဒီဘက္ကုိထြက္ေျပးလာတယ္။” လုိ႔
ယကၠန္းယက္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသားက ေျပာပါတယ္။
ယကၠန္းယက္ေန ၾကတဲ့ အမ်ဳိးသားနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးကေတာ့ သူတုိ႔ အရင္ေနခဲ့တဲ့ ရြာအနီးမွာ ျမန္မာအစုိးရတပ္ ေတြနဲ႔ ရွမ္းျပည္ တပ္မေတာ္ (ေတာင္ပိုင္း) RCSS/SSA-S တို႔ အျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္မႈေတြရွိလုိ႔ ထုိင္းႏုိင္ငံဖက္ကုိ ေရွာင္ေျပးလာတဲ့ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ ကုိစုိင္းေခးနဲ႔ ဇနီးသည္ မနန္းတုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။
၂၀၀၂ ခုႏွစ္၊ ေမလကုန္ခါနီး တစ္ရက္မွာအစုိးရ တပ္ေတြနဲ႔ ရွမ္းျပည္နယ္ ကေတာ္လွန္ေရး တပ္ေတြ ကုိစုိင္းေခးတုိ႔ ရြာအနီးမွာ အျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္ၾကရင္းနဲ႔ နံနက္ခင္းေ၀လီေ၀လင္းအခ်ိန္မွာ ရြာထဲကုိ လက္နက္ႀကီး က်ည္ဆံေတြ က်လာတယ္လို႕ သိရပါတယ္။
လက္နက္ႀကီး က်ည္ေတြေၾကာင့္ ရြာသားဆယ္ေယာက္ေသဆံုးခဲ့ၿပီး သူတို႔ရြာနဲ႔ အနီးအနားမွာရွိတဲ႔ ရြာသံုး ရြာက လူေတြဟာ ေၾကာက္လန္႔ တၾကားနဲ႔ မနက္(၈း၀၀)နာရီေလာက္မွာ ထုိင္းႏုိင္ငံထဲကုိ ေျပးလာၾကတာလုိ႔ ကုိစုိင္းေခးက သူတုိ႔ ထုိင္းႏုိင္ငံအတြင္း ကုိေရာက္ရွိလာပံု ကုိေျပာျပပါတယ္။
“ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေရာက္ခါစမွာေတာ့ ရြက္ဖ်င္တဲနဲ႔ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေနခဲ့ပါတယ္။ NGO က စီစဥ္ေပးတာပါ။” လုိ႔ သူက ဆိုပါတယ္။
ရြာလယ္လမ္းေဘး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ေနေရာင္ျခည္ကေန စြမ္းအင္ထုတ္တဲ့ ဆုိလာျပားတပ္ထားတဲ့ အိမ္အလံုးေလး ဆယ္ေလာက္ရွိၿပီး၊ တစ္ရြာလံုးမွာတီဗြီတစ္လံုး၊ ေဆးေပးခန္း တစ္ခုသာရွိတဲ့ ကုိစုိင္းေခး အပါအ၀င္ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ (၄၀၀)၀န္းက်င္ေနထိုင္ၾကတဲ့ ကုန္းေက်ာ္ရြာသစ္ကုိ ထုိင္းအစုိးရက တရား၀င္ ဒုကၡသည္ စခန္းအျဖစ္ အသိအမွတ္ မျပဳေသးဘဲ ယာယီဒုကၡသည္ စခန္းအျဖစ္သာ သတ္မွတ္ ထားတာပါ။
ထုိင္းႏုိင္ငံထဲမွာေတာ့ ရွမ္းဒုကၡသည္စခန္းအျဖစ္ ကုန္းေက်ာ္ရြာ သစ္တစ္ခုသာ ရွိၿပီး ျမန္မာျပည္ဘက္ ၿခမ္းမွာ ေတာ့ RCSS က၀န္းရံထားတဲ့ ရွမ္းဒုကၡသည္စခန္း (၅)ခုရွိပါတယ္။
ရွမ္းျပည္နယ္ မုိင္းတုန္ၿမိဳ႕နယ္၊ ပန္ေဟာ့၊ ေဟြ႕ေယာင္း၊ ပါမိုင္းဆြန္း၊ ကံေကာ္ ရြာေလးရြာ ကေန ရြာသားေတြ စုၿပီး ထြက္ေျပးလာတဲ့ အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ လူဦးေရ (၆၃၆)ေယာက္ ရွိခဲ့ေပမဲ့ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ အဲ့ဒီရြာမွာ လူဦးေရ (၄၀၀)ေလာက္သာ ရွိပါေတာ့တယ္။
ကုိစုိင္းေခးတို႔ မိသားစုထြက္ေျပးတုန္းက မိသားစု၀င္(၅)ေယာက္ျဖစ္ေပမဲ့ လက္ရွိ ေနထုိင္တဲ့ ေနရာမွာပဲ သူ႕ရဲ႕ေယာကၡမ ဆံုးပါးသြားတာေၾကာင့္ ေလးဦးသာ က်န္ရွိေတာ့တယ္လုိ႔ ကုိစုိင္းေခး ကေျပာပါတယ္။
ကုိစုိင္းေခးတို႔ လင္မယားမွာ သားသမီးတစ္ေယာက္သာ ရွိၿပီး က်န္တဲ့ တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔ညီမရဲ႕ ကေလးကုိ ေမြးစားထားတယ္လို႕သိရပါတယ္။
အႀကီး တစ္ေယာက္ကေတာ့ အသက္(၁၃) ႏွစ္ရွိၿပီး ရြာနဲ႔ ငါးကီလုိမီတာေလာက္ေ၀းတဲ့ေက်ာင္းမွာ (၈)တန္းတက္ေနၿပီးေမြးစားထားတဲ့ တူမေလးကေတာ့ (၄)ႏွစ္သာရွိပါေသးတယ္။
ကုန္းေက်ာ္ရြာသစ္ ဒုကၡသည္စခန္းက ေက်ာင္းေနအရြယ္ ကေလးေတြဟာ ထိုင္း အထက္တန္းေက်ာင္း ထိသာ တက္လို႔ရၿပီးေတာ့ ထုိင္းတကၠသိုလ္ေတြ တက္ဖုိ႔က အခြင့္အလမ္း အလြန္ နည္းပါးေနပါတယ္။
လက္ရွိ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကုန္းေက်ာ္ရြာသစ္ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ စခန္းကုိ NGO တစ္ခုျဖစ္တဲ့ TBC ကေထာက္ပံ့ေပးေနၿပီး တစ္လမွာငါးႏွစ္ အထက္ လူတစ္ဦးကုိ ဆန္(၁၂)ကီလုိ၊ ဆီ၊ ဆား၊ မီးေသြးနဲ႔ အားျဖည့္ အ စားအစာေတြေပးေန ပါတယ္။
အရင္တုန္းကေတာ့ NGO က ငါးေသတၱာ ဗူးေတြေပးေပမဲ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ မေပးေတာ့ဘူးလုိ႔ ဒုကၡသည္ စခန္းက လူေတြက ဆုိပါတယ္။
ဇြန္လပုိင္း တုန္းကေတာ့ ဒုကၡသည္ေတြကုိ အခုေနတဲ့ေနရာ ကေနရွမ္းျပည္နယ္ မုိင္းတုံၿမိဳ႕နယ္ထဲက၊ နယ္စပ္နဲ႔ ကီလုိ(၂၀)ေလာက္ေ၀းတဲ့ မုန္းထားဆုိတဲ့ေနရာကုိေျပာင္းဖုိ႔ ထုိင္းကရဲတစ္ေယာက္နဲ႔ တာခ်ီလိတ္က ျမန္မာရဲ တစ္ေယာက္က ရြာသူႀကီးကုိလာေျပာဖူးတယ္လုိ႔ ကုိစုိင္းေခးကေျပာပါတယ္။
အဲ့ဒီေနရာ ကလည္း RCSS နဲ႔ အစုိးရတပ္ေတြ ၾကားမွာတည္ရွိေနတာျဖစ္ၿပီး ျပန္သြားရင္ RCSS နဲ႔ အစုိးရတုိ႔ၾကားမွာ တုိက္ပြဲမျဖစ္ဘူးလုိ႔ ဘယ္သူမွအာမခံ မေပးရဲတာေၾကာင့္ ကုိစုိင္းေခးအေနနဲ႔ မေျပာင္းရဲေသးဘူးလို႕ဆိုပါတယ္။
သူ႔အေနနဲ႔ ထုိင္းႏုိင္ငံအတြင္းမွာေနထုိင္တာ ကပုိက္ဆံရွိ မွေနလုိ႔ရတာေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ အရင္ ရြာေဟာင္း မွာေတာင္ယာစုိက္ၿပီးေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ျပန္ေနခ်င္ေပမဲ့ တုိက္ပြဲေတြေၾကာင့္ ဒီမွာပဲ ေနထိုင္ေနရတာလုိ႔ေျပာပါတယ္။
“ဒီဘက္ႏုိင္ငံမွာ မေနခ်င္ဘူးဆုိတာထက္ ဟုိဘက္မွာ မေအးခ်မ္းေသးဘူးဆုိရင္ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ ေနရတာ ပုိၿပီး သက္သာပါတယ္။” လုိ႔ ကုိစုိင္းေခးကေျပာပါတယ္။
လက္ရွိအခ်ိန္မွာေတာ့ အစုိးရနဲ႔ အပတ္အခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူညီခ်က္ ခ်ထားတဲ့ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္အဖြဲ႔ (၁၄) ဖြဲ႔ရွိေပမဲ့ တုိက္ပြဲေတြကေတာ့ ဆက္လက္ျဖစ္ေနဆဲပါပဲ။
RCSS နဲ႔ အစုိးရၾကားမွာ အပတ္အခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူညီခ်က္ ရထားေပမဲ့ သေဘာတူညီခ်က္ ရၿပီးေနာက္ပုိင္းမွာ တုိက္ပြဲေပါင္း(၁၀၉) ႀကိမ္ျဖစ္ခဲ့တယ္ လုိ႔လည္း မီဒီယာေတြမွာေဖာ္ျပ ထားပါတယ္။
လက္ရွိအခ်ိန္မွာေတာ့ ကုိယ္အရင္ေနခဲ့တဲ့ ေနရာကုိ ၿပန္သြားရင္ ေျမၿမွဳပ္မုိင္းအႏၱရာယ္ေတြ ရွိေနၿပီးေတာင္ယာ ေတြဟာလည္းေတာျဖစ္ေနေလာက္ၿပီ လုိ႔ ကုိစုိင္းေခးကဆိုပါတယ္။
ကုိစုိင္းေခး ကလည္းသူ႔အေနနဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းသုိ႔မဟုတ္ ယံုၾကည္ရေလာက္တဲ့ လူကအာမခံေပးမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ့္ႏုိင္ငံမွာ မိသားစုနဲ႔ ဘ၀ကုိ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္နဲ႔ ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္းေလးျဖတ္ သန္းခ်င္တယ္ လုိ႔ ဆိုပါတယ္။
“ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံမွာ ဒီဘက္ႏုိင္ငံလုိမ်ဳိး ေအးခ်မ္းမႈရွိတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေနမွာ မေခၚလည္း ျပန္ေနမွာပါ။” လုိ႔ မ်က္ရည္၀ဲ၀ဲနဲ႔ ေျပာပါတယ္။
ကုိစုိင္းေခး တု႔ိေနတဲ့ ရြာမွာရြာသား အမ်ားစုက ထုိင္းႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ စုိက္ခင္းေတြမွာ အလုပ္ သြားလုပ္ ေနၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေန႔ဖက္ေတြဆုိရင္ ရြာေလးဟာသက္ႀကီးရြယ္အုိေတြ၊ ကေလးေတြနဲ႔ အတူ ရွမ္းရုိးမေတာင္တန္းႀကီးရဲ႕ တစ္ဖက္ျခမ္းမွာ တိတ္တိတ္ျငိမ္ျငိမ္ သက္သက္ကေလးနဲ႕ ရပ္တည္ေနပါတယ္။
By ေကာင္းျမတ္ၿဖိဳး ( ျမစ္မခ ) ၿမစ္မခ မွမွ်ေ၀ေဖၚၿပသည္....
No comments:
Post a Comment