ျမန္မာႏုိင္ငံက သယံဇာတရင္းျမစ္မ်ား ေပါႂကြယ္၀ေသာ ႏုိင္ငံအျဖစ္ ဂုဏ္ယူေလ့ရွိေသာ ႏုိင္ငံျဖစ္သည္။ သယံဇာတ ေပါမ်ားသည္ ဆုိေသာ္လည္း၊ တုိင္းျပည္က မခ်မ္းသာ၊ လူမ်ားစုက ဆင္းရဲေသာ ႏုိင္ငံျဖစ္သည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံ တစ္၀န္းက သစ္ေတာေတြ ခုတ္ထစ္ ေရာင္းခ်ၿပီး ဘယ္သူေတြ ခ်မ္းသာေနခဲ့ၿပီလဲ။
တြင္းထြက္ရတနာေတြ၊ ဓာတ္သတၳဳေတြ၊ သဘာ၀ ဓာတ္ေငြေတြ ထုတ္ယူေရာင္းခ်ၿပီး ဘယ္သူေတြခ်မ္းသာခဲ့ သည္လဲ။ ျမင္ျမင္သမွ် ေျမေတြ၊ လယ္ေတြ၊ ယာေတြ၊ ဥယ်ာဥ္ေတြ၊ ၿမဳိ႕ေျမကြက္ေတြ ခြဲစိတ္ေရာင္းခ်ၿပီး ဘယ္သူေတြ ခ်မ္းသာေနသည္လဲ။
ျမန္မာ ျပည္သူလူထု ေသေသခ်ာခ်ာ တိတိက်က် မသိၾကေသာ္လည္း ႐ုိးတုိး ရိတ္တိတ္ေတာ့ ရိပ္မိေနၾကမည္ ဟု ထင္သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံက ျပည္သူလူထု ဆင္းရဲမြဲေတမႈမွာ ထိပ္တန္း။ ႏုိင္ငံ မဖြံ႕ၿဖိဳး မတုိးတက္မႈမွာ ၿပိဳင္ဘက္မရွိ သေလာက္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီလုိႏုိင္ငံထဲမွာပဲ၊ မယုံႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ ခ်မ္းသာႀကီးပြားေနသူမ်ား၊ အခြင့္ထူးခံ စည္းစိမ္ႀကီးေနသူမ်ားကလည္း အမွန္တကယ္ ရွိေနတာ ျဖစ္ပါသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ စီးပြား ဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္မႈ အတြက္၊ သုိ႔မဟုတ္ တုိင္းျပည္၀င္ေငြ အတြက္ အစုိးရ အဆက္ဆက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အမ်ားဆုံး ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ နည္းလမ္းမွာ ႏုိင္ငံတြင္းရွိ အရင္းအျမစ္မ်ားကုိ ေရာင္းခ်သည့္ နည္းလမ္း ျဖစ္ပါသည္။ သစ္ေတာမ်ား၊ ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ား၊ ဓာတ္သတၱဳႏွင့္ ေရနံ၊ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕မ်ားရွိသမွ် ဘုိးဘြား အေမြအႏွစ္မ်ားကုိ ေရာင္းခ်စားေသာက္သည့္ နည္းကုိသာ အစုိးရအဆက္ဆက္အား ျပဳလုပ္ကုိင္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္သည္။ႏုိင္ငံဖြံ႕ ၿဖိဳးတုိးတက္ဖုိ႔ တုိင္းျပည္၀င္ေငြ တုိးဖုိ႔ဆုိၿပီး တူးေဖာ္၊ ခုတ္ထြင္၊ ထုတ္လုပ္ ေရာင္းခ်ခဲ့ေသာ္လည္း တုိင္းျပည္ ဘ႑ာတုိက္ထဲကုိ ေရာက္သြားသည့္ ေငြက အနည္းစုသာ ျဖစ္သည္က ထင္ရွားေနသည္။
ဒါဆုိလွ်င္ ႏုိင္ငံတြင္းက သယံဇာတမ်ား၊ သဘာ၀ ရင္းျမစ္မ်ား၊ ဘုိးဘြား အေမြအႏွစ္ မ်ားကုိ ေရာင္းခ်ရ သည့္ ေငြမ်ား ဘယ္ကုိေရာက္သြားသည္လဲ။
လုပ္ပုိင္ခြင့္ရယူထားသူ အာဏာပုိင္မ်ားႏွင့္ စီးပြားေရး သမားမ်ား လက္ထဲကုိ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ဒါဟာ ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ ေျပာေနသည့္ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ျပႆနာႀကီး၏ ရင္းျမစ္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ယခုအခါမွာေတာ့၊ တုိင္းျပည္တြင္းရွိ သယံဇာတမ်ား၊ သဘာ၀ရင္းျမစ္မ်ား၊ ဘုိးဘြား အေမြအႏွစ္ မ်ားက ျပဳတ္ျပဳတ္ျပဳန္း မကုန္ေသးေသာ္လည္း အေတာ္ေတာ့ နည္းပါး သြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ စီးပြားေရး၏ ကုန္ ထုတ္လုပ္မႈ က႑ကလည္း ဘာတစ္ခုမွ ပီပီသသ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ လုပ္ႏုိင္ျခင္းမရွိ။ ယခင္ပါလီမန္ ဒီမုိကေရစီေခတ္က ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္ခဲ့ေသာ စက္မႈ ကုန္ထုတ္ လုပ္ငန္းမ်ားသည္လည္း ပေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီ။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ ေပၚေပါက္လာၿပီးေနာက္ ျပည္သူပုိင္ သိမ္းယူသည့္ လုပ္ငန္းကုိ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ေဆာင္ရြက္ျခင္းျဖင့္ ျမန္မာ့စက္မႈလက္မႈ ကုန္ထုတ္လုပ္ေရး လုပ္ငန္း မ်ားလည္း လက္စတုံးခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ျပည္သူပုိင္ဟု သုံးစြဲ ေခၚေ၀ၚေနၾကရေသာ္လည္း အမွန္မွာ အစုိးရပုိင္ဟု ေခၚရမည္ ထင္သည္။ စစ္အာဏာသိမ္း အစုိးရက သူ႔ဘာသာေပၚလစီဆြဲ၊ သူ႔သေဘာႏွင့္ သူသိမ္း၊ သူ႔စိတ္ကူးႏွင့္သူ လုပ္ငန္းခ်ဲ႕ထြင္၊ သူ႔လူေတြႏွင့္သူ ႏွစ္စဥ္ေအာင္ျမင္မႈ စာရင္းမ်ားျပရင္း တရစပ္ အ႐ႈံးေပၚခဲ့တာျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆုံးမွာ အုပ္ခ်ဳပ္ သူႏွင့္ အခြင့္ထူးခံ ေဆြမ်ဳိးတစ္စုကလြဲ၍ တစ္တုိင္းျပည္လုံး ဆင္းရဲမြဲေတၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံလည္း ဖြံ႕ၿဖိဳး တုိးတက္မႈ အနည္းဆုံးႏုိင္ငံ အျဖစ္ ခ်န္ပီယံဘြဲ႕ရေတာ့မွ မ႐ွဴႏုိင္ မကယ္ႏုိင္ ျဖစ္ရေတာ့သည္။
သည္ေတာ့မွပင္၊ သည္ေလာက္ ည့ံဖ်င္းၿပီး စည္းစိမ္ႀကီး အခြင့္ထူးခံလွေသာ အစုိးရအဖြဲ႕ႏွင့္ ဦးေဆာင္ပါတီ တုိ႔ကုိ ဆက္လက္ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့သည့္ ျပည္သူလူထုအေပါင္း တစ္စုတစ္စည္းတည္း လမ္းမ်ားေပၚသုိ႔တက္ကာ ဒီမုိကေရစီ အေရးေတာ္ပုံႀကီးႏွင့္ ဆန္႔က်င္ ဆႏၵျပၾကတာျဖစ္သည္။
က်န္ခဲ့ၿပီ ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္။
ေနာက္ေတာ့ အာဏာသိမ္း တပ္မေတာ္အစုိးရ၊ န၀တ။ ေနာက္ေတာ့ နအဖ။ ေနာက္ေတာ့ ယခု အစုိးရသစ္။ သည္လုိ အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲလာခဲ့ၿပီး အခုေနမွာ၊ ဒီမုိကေရစီ တြင္တြင္ေျပာရင္း တုိင္းျပည္ ဖြံ႕ ၿဖိဳးတုိးတက္မႈ အတြက္ အမ်ဳိးမ်ဳိးႀကံဆေနၾကသည့္ အခ်ိန္ေရာက္လာသည္။
ဘာေတြ တုိးတက္ေျပာင္းလဲလာ ခဲ့ၿပီလဲ။
အစုိးရမ်ား အဆက္ဆက္ေျပာင္းလဲ လာခဲ့ေသာ္လည္း စီးပြားေရးမွာ သယံဇာတႏွင့္ ရင္းျမစ္မ်ား၊ အေမြအႏွစ္ မ်ားကုိ ေရာင္းခ်ေငြရွာေနသည့္က႑က အထူးတလည္ တုိးတက္ ေျပာင္းလဲသြားတာ မေတြ႕ရ။ ထုတ္လုပ္ရရွိေသာ သယံဇာတမ်ားက ကုန္ၾကမ္း ကုန္ၾကမ္းအတုိင္း ေရာင္းခ် ေနရသည့္ နဂုိအေျခအေန အတုိင္းသာျဖစ္ခဲ့သည္။ ဒါက ျပည္တြင္းမွာ ကုန္ၾကမ္းကုိ ကုန္ေခ်ာအျဖစ္ ျပဳျပင္ထုတ္လုပ္ ႏုိင္ေသာ အေတြ႕အၾကံဳႏွင့္ အတတ္ပညာ၊ နည္းပညာ တုိ႔က အားနည္းမႈရွိေနတာက တစ္ေၾကာင္း၊ ဒီမုိကေရစီ ဆိတ္သုဥ္းမႈကို တုိးတက္ေအာင္ မျပဳျပင္ မေျပာင္းလဲမခ်င္း အကူအညီေပးမႈ၊ ပါ၀င္မႈမျပဳဖုိ႔ ႏုိင္ငံတကာက ဒဏ္ခတ္ ပိတ္ဆုိ႔အေရးယူမႈ ရွိခဲ့တာကလည္း တစ္ေၾကာင္း တို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါမည္။
ရွိေစေတာ့။
အခုအခါ အစုိးရသစ္ ေပၚေပါက္လာၿပီး၊ ႏုိင္ငံတကာႏွင့္ ေရႊလမ္းေငြလမ္း ပြင့္လာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ျပည္တြင္းမွာ ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းမ်ား ေပၚေပါက္လာဖုိ႔ အေၾကာင္း တစ္စြန္းတစ္စမွ မေတြ႕ျမင္ရေသး။ သုိးသုိး သန္႔သန္႔မွ မၾကားမိလုိက္ေသး။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး၊ ေရ၊ လွ်ပ္စစ္မီး စသည့္ အေျခခံ အေဆာက္အဦမ်ားက ပီပီသသ မရွိေသးေတာ့ ႏုိင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ
ျပည္တြင္း စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္မ်ားကေရာတဲ့။
ဒါလည္း ထူးျခားဆန္းသစ္မႈႏွင့္ တုိးတက္ေျပာင္းလဲမႈ မေတြ႕ရ။ ေခတ္အဆက္ဆက္က ပုံစံမ်ားပဲ ျမင္ရတာမ်ား ပါသည္။ လုိင္စင္၊ ပါမစ္ စီးပြားေရးက ေနရာေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ေနရာယူထားဆဲ ျဖစ္ေနတာကုိလည္း ေတြ႕ျမင္ ေနရသည္။ လုပ္ပုိင္ခြင့္ လုိင္စင္ပါမစ္တုိ႔ကုိ နီးစပ္ရာ၊ ေဆြမ်ဳိးေတာ္ရာ၊ အက်ဳိးအျမတ္ ခြဲေ၀ရရွိရာ တုိ႔ကုိသာ ဦးစားေပး လုပ္ကုိင္ခြင့္ေပးသည္ ဆုိသည့္ မေက်နပ္သံမ်ား ၾကားေနရသည္။ မပြင့္မလင္း မျမင္မသာမႈေတြေၾကာင့္ တင္ဒါစနစ္မ်ားမွာ မ႐ုိးသားမႈမ်ား ရွိေနသည္၊ မမွ်တမႈမ်ား ရွိေနသည္ဆုိေသာ သတင္းမ်ားက ေနရာတကာမွာ ၾကားေန ရသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ တစ္လႏွစ္လ ခန္႔က ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ လုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကုိင္ခြင့္ ျပဳရာတြင္ အစုိးရဌာန၊ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား လုိက္နာရမည့္ တင္ဒါ စည္းကမ္းခ်က္မ်ားဆုိၿပီး ထုတ္ျပန္လုိက္တာကုိ ေတြ႕ရပါသည္။ တင္ဒါစည္းကမ္းမ်ား ထုတ္ျပန္ၿပီးသည့္ ေနာက္မွာလည္း မမွ်တမႈေတြ ရွိေနသည္ဟု ၾကားေနရသည္။
ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ျပည္တြင္း ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတ ရင္းျမစ္မ်ားအားလုံးကုိ အစုိးရမင္းမ်ားက ပုိင္သည္ဟူ၍ အေသစြဲထားၾကသည္။ သူတုိ႔ ခ်ယ္လွယ္ ခ်င္တုိင္းခ်ယ္လွယ္ခဲ့ၾကသည္။ သူတုိ႔၏ မိသားစု၀င္မ်ား၊ သားသမီးေျမးျမစ္၊ သမီးေယာက္ဖ၊ သားလွယ္သမီးလွယ္ ခမည္းခမက္တုိ႔ၾကားမွာ ပုိင္စုိးပုိင္နင္း ခြဲေ၀ယူခဲ့ၾကသည္။ ဒီလုိလုပ္ေနသည့္ စီးပြားေရးသမားမ်ားကုိ ခ႐ုိနီဟုေခၚေတာ့ မေက်မနပ္ျဖစ္ၾကသည္။ အမ်ဳိးေတာ္လုိ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူႏွင့္ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ပုိင္ခြင့္ေတြကုိ မတရား ရယူေလ့ ရွိတာ၊ လုိင္စင္ပါမစ္ ရယူတာေတြကုိ ႏႈတ္လုိက္လွ်င္ ဘာမွ မရွိသူတုိ႔က သူေဌးႀကီး အျဖစ္မွသည္ ျပည္သူ႔ကုိယ္စားလွယ္ ေနရာမ်ားကုိပါ ၀င္ယူလုိတာေတြက ရွိေနသည္။ ဒီလုိနည္းႏွင့္ ျမန္မာ့ေျမေပၚေရေပၚ၊ ေျမေအာက္ေရေအာက္ ရင္းျမစ္မ်ားက လူတစ္စုလက္ထဲမွာ သေဘာက် စီမံခန္႔ခြဲေနၾကသည္။ တုိင္းျပည္၏ ခ်မ္းသာသမွ်က အဆုိပါ လူတစ္စုလက္ထဲကုိသာ အမ်ားဆုံးေရာက္ရွိ ခဲ့တာျဖစ္သည္။
တစ္ႏုိင္ငံလုံး ရွိရွိသမွ် ျပည္သူတုိ႔ မပုိင္။ ျပည္သူတုိ႔ႏွင့္ မဆုိင္။ သူတုိ႔သာပုိင္သည္ သူတုိ႔ႏွင့္သာ ဆုိင္သည္ဟု ယတိျပတ္ ယုံၾကည္ထားပုံရသည္။
ဒီလုိ လုပ္နည္းကုိင္နည္းမ်ားျဖင့္ မေအာင္ျမင္ေသာ ျမန္မာ့ စီးပြားေရးစနစ္က ၾကာရွည္လြန္းလွၿပီ။
ပြင့္လင္းျမင္သာရွိမႈ ဆုိသည္က ဒီမုိကေရစီစနစ္မွာ အလြန္အေရးပါေသာ အခ်က္တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ အစုိးရ ဌာနမ်ား အေနႏွင့္ ျပည္သူလူထု ကုိ ေလးေလးစားစား သေဘာထားၿပီး၊ အသိေပးလုပ္ကုိင္ဖုိ႔ လုိပါလိမ့္မည္။ စီးပြားေရး စနစ္က လက္သင့္ရာ လက္သင့္ရာမ်ားႏွင့္သာ လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ေနလုိ ႔ကေတာ့ တုိင္းျပည္တုိးတက္လာဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္။ မိတ္ေဆြမ်ား၊ သားသမီး တူတူမ ေဆြမ်ဳိး သားခ်င္းမ်ား၊ ေပးကမ္း ေပါင္းသင္းတတ္သူမ်ားႏွင့္သာ ေပါင္းလုပ္လုိသည့္ စီးပြားေရးစနစ္ တည္ေဆာက္ေနလုိ႔ ကေတာ့၊ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ပေပ်ာက္မည့္ ျမန္မာ့စီးပြားေရး မျဖစ္ႏုိင္။ ေျမေပၚေျမေအာက္ ရွိရွိသမွ် သယံဇာတေတြကုိ တူးေဖာ္ေရာင္း ခ်စား ေသာက္သည့္ နည္းမွ်ႏွင့္ေတာ့ ျမန္မာ့ စီးပြားေရး တုိးတက္ျမင့္မားလာဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္။
သယံဇာတ ခြဲေ၀သုံးစြဲမႈ၊ ထုတ္လုပ္မႈ ေရာင္းခ် ကုန္သြယ္မႈတုိ႔ကုိ ျပည္သူလူထုကုိ အသိေပးဖုိ႔လုိပါၿပီ။ ဘယ္လုိ နားလည္မႈ၊ ဘယ္လုိအျမတ္အစြန္း ခြဲေ၀မႈေတြလဲ။
ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ ဆုိတာ ၾကားေကာင္း႐ုံ အသံဟစ္ေနဖုိ႔ မဟုတ္။
လက္ေတြ႕ေဖာ္ေဆာင္ၾကဖုိ႔ လုိေနၿပီဟု ယူဆမိပါေၾကာင္း။
ၿပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္ အတြဲ - ၄၊ အမွတ္ - ၁၆၂ အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္
ျပည္သူ႔ေခတ္အယ္ဒီတာ
၁၉ ၾသဂုတ္ ၂၀ From..Facebook
No comments:
Post a Comment