ခံု ကေလး တစ္လံုး ရာဇ၀င္

ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က အိမ္မွာ ထိုင္ခံုကေလး တစ္လံုး ရိွတယ္။ ေက်ာမွီ ပါ ကၽြန္းသား ထိုင္ခံုေလးပါ။ စေရြး စြပ္ နဲ႔ လက္ရာေကာင္းၿပီး အေရာင္တင္ဆီ ကို ေသခ်ာသုတ္ ထားတဲ့ အစအနေတြ က်န္ေနေသး တယ္။ ပစၥည္းေကာင္း သံုးစြဲတဲ့ မ်က္ႏွာႀကီး အိမ္တစ္အိမ္က ျဖစ္မွာေပါ့။ 

 အရြယ္ေရာက္ အေတာ္ အတန္ သိတတ္ တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ သံုးပင္ႏွစ္ခန္း အိမ္ေလးထဲက ဒီထိုင္ခံု ဟာ လက္ထက္ပြား ပစၥည္း မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္တယ္။ ဒီေတာ့ ထိုင္ခံုေလးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေမ့ ကို ေမးမိပါေတာ့တယ္။ အေမ က ကၽြန္ေတာ့္ အေမးကို ရယ္ရယ္ေမာေမာ နဲ႔ ေျဖပါ တယ္။

  “ဟုတ္တယ္ကြဲ႕။ အဲဒီ ထိုင္ခံု သက္တမ္းက ႏွစ္ ၄၀ ေလာက္ ရိွၿပီ။ ေနဦး။ ဒီႏွစ္ က ဗမာလို ၁၃၃၈ မဟုတ္ လား။ ဒါဆို ၃၈ ႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္ၿပီေပါ့။ ဒီလိုကြယ့္။ မႏၱေလးမွာ ၁၃၀၀ ျပည့္ေလာက္ က ျဖစ္ မယ္။ ကု လား-ဗမာ အဓိ က႐ုဏ္း ျဖစ္ပါေရာလား။ ရန္ကုန္ မွာေတာ့ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာ ႐ိုက္ၾကႏွက္ၾက တယ္ ဆို လား”

အေမေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ က ဖတ္ဖူး မွတ္ဖူး တာေလးေတြ ျပန္စဥ္းစား ရတာေပါ့။ ကမၻာမွာ လည္း အင္ အားခ်ိန္ခြင္လွ်ာ က ေျပာင္းစျပဳ။ အဂၤလိပ္ တို႔  အုပ္ခ်ဳပ္မွုက  ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ လည္း အစစအရာရာ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ ခ်ယ္၊ အႏိုင္က်င့္မႈေတြ မ်ားျပားလာ။ ဒီေတာ့ လယ္သမားေတြ ကလည္း မေက်နပ္။ အလုပ္ သမားေတြက လည္း မေက်နပ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ကလည္း မေက်နပ္။ ဒီမေက်နပ္ မႈေတြရဲ႕ အင္အားေတြ က စုစည္းလာ ေတာ့မယ္။ 

ဒါေၾကာင့္ ဒီ အင္အားေတြ ကို ၿဖိဳခြဲ မွသာ အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာ ျဖစ္ကုန္ၿပီး အားေလ်ာ့ လာမယ္။ ဒီ ရည္ရြယ္ခ်က္ နဲ႔ အစိုးရက လူမ်ဳိးေရး၊ ဘာသာေရး အဓိက႐ုဏ္း ဖန္တီးလိုက္တာပဲ။ မူလ အစမွာေတာ့ အထိ မခံႏိုင္တဲ့ ဘာသာေရး ကိစၥအားလံုး ဟာ လွည့္စားမႈ အေပၚ ေကာက္ေကာက္ပါ လိုက္သြားၾကေသး တယ္။ အယံုသြင္း ခံလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အလွည့္စား ခံရသူေတြဟာ အဖိႏွိပ္ခံေတြခ်ည္း ဆိုတာ သေဘာ ေပါက္ၿပီး အဓိက ပစ္မွတ္ကိုပဲ ျပန္ကာ ဦးလွည့္ လိုက္ၾကလို႔ နာမည္ေက်ာ္ ၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုႀကီး ေပၚေပါက္ခဲ့တာပါ။ အေမက ဆက္ေျပာတယ္။

“မႏၱေလးမွာ က ပထမဆံုး ရက္ေတြ မွာသာ ဘာမွန္းညာမွန္း မသိလို႔ ႏွစ္ ဘာသာ အၿငိအစြန္းေလးေတြ ရိွ တာ။ ေနာက္ရက္ေတြ မွာ ဒါဟာ ျပႆနာမဟုတ္ဘူး။ မင္းတုန္းမင္းႀကီး လက္ထက္ ကတည္းက ေအး အတူပူ အမွ် ေန လာၾကတဲ့ တစ္ၿမိဳ႕တည္း သားခ်င္း က်ဳံးေရ အတူေသာက္သူခ်င္း ရန္သူ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ သိလာ ၾကတယ္။ 

မႏၱေလးရဲ႕ အဓိက အားထားရတဲ့ ရဟန္း သံဃာေတာ္ေတြ ကလည္း နံနက္လင္း တာနဲ႔ ျမင္ေတြ႕ ေနရတဲ့ မ်က္ႏွာေတြ ခ်င္း အခ်င္း မမ်ားေစခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ႏွစ္ဖက္ စလံုးက စိတ္႐ိုင္း ၀င္ေနသူေတြကို လည္း ထိန္းတယ္။ လူနည္း စုျဖစ္တဲ့ ဘာသာ၀င္ေတြ ရဲ႕ ဘုရားေက်ာင္းေတြ၊ အိမ္ေတြ၊ ဆိုင္ေတြကိုလည္း သဃၤန္းႀကီးေတြ တဖားဖားနဲ႔ ေန႔ည ေစာင့္ေရွာက္ ထားၾကတယ္။

 ေစ်းခ်ဳိႀကီး နားက တိုက္တန္း၀င္း တို႔၊ ဆင္ က်ဳံး၀င္း တို႔၊ အပ္ခ်ဳပ္၀င္း တို႔၊ ေရႊတိုက္၀င္း တို႔၊ အိုးေတာ္၀င္း တို႔၊ ေကလာ၀င္း တို႔ ဆိုလည္း သံဃာေတာ္ေတြ က ေစာင့္ေရွာက္ထား တာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိ ထဲမွာ ျမင္ကြင္း တစ္ခု ေပၚလာတယ္။ ၁၉၈၄ ဦးက်ားႀကီး ၀င္း မီးေဘး တုန္းကပါ။ ၿမိဳ႕ လယ္ေခါင္မွာ အႀကီး အက်ယ္ေလာင္တဲ့ မီးပါ။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ ၀င္းေတြ၊ ၀င္းေတြ မ်ား ကူးစက္ေလာင္ကၽြမ္း လိုက္တဲ့ မီး က ေဒါသ တႀကီးပါပဲ။ ဒီ မီးေဘးႀကီး မွာ သင္းပိုင္ တိုတို၀တ္၊ ဧကသီ ကို ရင္စည္းၿပီး မႏၱေလးၿမိဳ႕ ရဲ႕ သံဃာေတာ္ေတြ က အသက္စြန္႔ကာ မီးၿငိႇမ္း သတ္ခဲ့ၾကတာပါ။

 ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္က ဘာသာျခား မ်ား ရဲ႕၀င္း ေတြ၊ အိမ္ေတြ၊ ပစၥည္းေတြ၊ ေစ်းဆိုင္ေတြ အမ်ားႀကီး ကို သံဃာေတာ္ေတြက မီးၿငိႇမ္း သတ္ခဲ့တယ္။ မီး ေဘးက ကင္းလြတ္ေအာင္ ကာကြယ္ခဲ့တယ္။ မီးသင့္ သမွ် လည္း အိမ္ေပါက္ ၀က ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့ၾက တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ဘယ္ ဘာသာ၀င္ မို႔ နာေစ၊ သာေစ ဆိုတာ မရိွခဲ့ဘူး။ 

အဓိက ရန္သူ မီးေဘး ကိုပဲ အသက္စြန္႔ ခုခံ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကတာပါ။ အေမေျပာတဲ့ “ဘာသာေရး အဓိ က႐ုဏ္း ကာလတုန္း က သံဃာ ေတာ္ေတြက ဗုဒၶတရားေတာ္ နဲ႔အညီ လူသားဆိုတဲ့ အျမင္တစ္မ်ဳိး တည္းနဲ႔ ေမတၱာေရွ႕ထား ေစာင့္ေရွာက္ ခဲ့တာ ျဖစ္မွာေပါ့” အေမက သူ႔စကား ဆက္ျပန္တယ္။

 “အေမ ကလည္း အဲဒီ အခ်ိန္ ေစ်းေရာင္း ထြက္ရင္းနဲ႔ ေတာင္ဘလူ၀ ထဲ ေရာက္ေနတာေလ။ တစ္၀င္း လံုးက အေမ့ေဖာက္သည္ေတြ။ အေမ့ ဆီက ဘာမွ အေရာ အေႏွာမပါတဲ့ ပဲဆီ စစ္စစ္ရတယ္ ဆိုၿပီး ေဆြ မ်ဳိး လို ခင္ ၾကတာ။ ငါ့သား မွတ္မိဦးမွာေပါ့။ 

သီတင္းကၽြတ္ လဆန္း ၁၂ ရက္ အိမ္ေတာ္ရာ ဘုရားပြဲ ဆိုရင္လည္း အေမ့ အိမ္ကို မိသားစု လိုက္ေတြ ျမင္း လွည္းငွား လာၾကတာ။ (ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိၿပီ။ ေဒၚမရမ္ဘီ တို႔ ေဒၚအမီနာ တို႔ မိသားစုေတြေလ လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။)

 ေအး ...ဟုတ္တယ္။ သူတို႔ အစ္ေန႔ေရာက္ရင္လည္း အိမ္ကို ခ်ဳိင့္ ႀကီး ခ်ဳိင့္ငယ္နဲ႔ ဒန္ေပါက္ေတြ၊ အခ်ဳိမုန္႔ေတြ ပို႔ေပးတာ။ အားလံုး စားႏိုင္ေအာင္ဆိုၿပီး ၾကက္သားနဲ႔ ကို တကူး တက ပို႔ေပးၾကတာ။ အဲလို ဆက္ဆံ ခဲ့ၾကတာေလ။ အေမက အမီနာတို႔ အိမ္ထဲေရာက္ေနတုန္း ေစ်းခ်ဳိ ဘက္ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္လို႔ ဆိုၿပီး အေမ့ကို ျပန္ မလႊတ္ဘူး။ သူတို႔အိမ္ ထဲပဲ ေနခိုင္းတာ”

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အေမေျပာေန တာက အိမ္မွာ ရိွတဲ့ထိုင္ခံုေလးအေၾကာင္း မေျပာေသးဘူး။ ဇာတ္ သေဘာေျပာ ရရင္ ျပည္တည္ေနတဲ့ သေဘာ။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ အခါႀကီး ရက္ႀကီးေတြေရာက္တိုင္း အိမ္က အစ္မေတြ နဲ႔ ေဒၚအမီနာ တို႔နဲ႔ မႏၱေလးေတာင္ သြားၾကတာ။ ေတာင္သမန္ေက်ာက္ေတာ္ႀကီး သြား ၾကတာ။ အင္း၀မယ္ႏု အုတ္ေက်ာင္း သြားၾကတာ ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ 

တစ္ခါ ကမ်ား မင္းကြန္း သြားၾက ေတာ့ ဟိုမွာ နားမယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းကပ္ ဖို႔တဲ့။ ေဒၚအမီနာ တို႔က ဆိတ္သားဟင္း နဲ႔ထမင္းေတြ ခ်က္လာတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကလည္း သူတို႔ အိမ္ကို ၿမိဳ႕ထဲ လမ္းႀကံဳ ရင္ ၀င္ေနက်။ မလိုင္ ကူလ္ဖီ ကို ၀ယ္ ေကၽြးခိုင္းေနက်”

အဲဒီေန႔ က အေမလည္း ဘာမွန္း ညာမွန္းမသိဘဲ သူတို႔ အိမ္မွာ တစ္ေနကုန္ ေနျဖစ္တယ္။ အဲလိုေနရင္းနဲ႔ မအမီနာ့ သမီး စက္ပန္းထိုးေနတဲ့ စင္းကား အပ္ခ်ဳပ္စက္ နဲ႔ တြဲရက္ ထိုင္ခံုေလးကိုျမင္ေတာ့ အိမ္မွာ နင့္ အစ္ မႀကီး စက္ခ်ဳပ္ခံု မွာလည္း အခုလို ေတာင့္ေတာင့္ တင္းတင္း ခံုေလး တစ္လံုးရွာၿပီး ၀ယ္ေပး ရဦးမယ္ လို႔ ေတြး မိရင္း ဒီခံုေလး ဘယ္မွာ ၀ယ္ရတာလဲ လို႔ ေမးတာေပါ့။

ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္မအႀကီး ဆံုးကလည္း အိမ္မွာ စက္ပန္းထိုးတယ္။ ေစ်းခ်ဳပ္ေဘာ္လီ ဇာေတြထိုး တာပါ။ ဒီ အလုပ္ေတြကိုလည္း ေဒၚအမီနာတို႔ က စပ္ေပးတာ။ ဒီလို လည္း လုပ္ငန္း သေဘာ ဆက္စပ္ၾက တယ္။

အေမလည္းေျပာေရာ။ မအမီနာ့ေယာက္်ား ကိုကာစင္ ကေလ “ႀကီးေဒၚေခ်ာကို ဘာ လက္ေဆာင္ေပးရ မလဲ စဥ္းစားေနတာၾကာၿပီ။ အစ က အိႏၵိယက လာတဲ့ ေငြခ်ည္ ပု၀ါေလး ပဲ ေပးရမလား။ ဘုရား သြား ေက်ာင္း တက္ ၿခံဳရတာေပါ့ လို႔ စဥ္းစား မိေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႀကီးေဒၚေခ်ာ ညီမ အမီနာက ပု၀ါက လိေမၼာ္ ေရာင္ေတာက္ေတာက္ ျဖစ္ေနေတာ့ အဆင္မေျပဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ 

အခု ႀကီးေဒၚေခ်ာ ကို ဒီ ခံုေလးလက္ ေဆာင္ေပးပါရေစ။ အသစ္ေလးပါ။ အေရွ႕ဖက္ တိုက္တန္း ေခတ္ ဆန္းမီ ပရိေဘာဂ တိုက္က ၀ယ္ထား တာ တစ္ပတ္ပဲ ရိွေသးတယ္ လို႔ေျပာၿပီး လက္ေဆာင္ေပးလိုက္တာ။
ေနာက္ထပ္ အေမထပ္ေျပာတာ တစ္ခုက မွတ္မွတ္ရရ။

အေမ ေတာင္ဘလူ၀င္း က ေစ်းဗန္း နဲ႔ ခံုေလး ရြက္ၿပီး ျပန္လာေတာ့ ေတာင္ဘလူ၀င္း က ဘာသာျခားေတြ ကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးေန တဲ့ ရဟန္းပ်ဳိေလး က သူ႔ေက်ာင္းတိုက္ ရိွတဲ့ စကုတိုက္ ကိုျပန္ ရင္း ခံုေလး ကို ကူ သယ္ေပးသတဲ့။

 Written by  ဆူးငွက္
Mizzima
From...Search Myanmar