”ဘုန္းဘုန္းေရ….”
ကိုယ္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ အလ်င္စလုိ ေလွ်ာက္လာတုန္း…အရမ္းရင္းနွီးေနတဲ့ သမီးေလးတစ္ေယာက္ ရဲ႕ အသံေၾကာင့္ ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္မိသည္…
”ဟင္…ဘယ္သူမွလည္း မရွိပါလား…”
ေၾသာ္…ငါ့ႏွယ္ေနာ္…ကေလးေတြဆီ ေရာက္ခ်င္ေဇာ အားၾကီးေနတာနဲ႔ပဲ အၾကားအာရုံတြက အရင္ ေရာက္ႏွင့္ေနပါေပါ့လား၊ တကယ္ဆုိရင္ ဒီအခ်ိန္က သင္တန္းဌာန ျဖစ္တဲ့ ခေမာက္စု ရြာေလး ကုိ ေရာက္ေနသင့္ျပီေလ…၊ အခ်ိန္က ေန၀င္ရီတေရာ…မၾကာခင္ဆုိ မုိးခ်ဳပ္ေတာ့မည္ ၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အရင္လုိလုိ႔ ကားမေစာင့္ပဲ ယုံသလင္းကေန ဆုိင္ကယ္ကယ္ရီ ငွားစီးကာမွ ဆုိင္ကယ္ က ရြာအ၀င္လမ္းမွာ ဘီးေပါက္ေတာ့သည္၊ ဒါနဲ႔ပဲ…
”ကဲ….မင္း ဆုိင္ကယ္ဘီး ဖာတာလည္း ငါမေစာင့္ႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ ဆုိင္ကယ္ဘီး ဖာျပီးရင္ ျပန္ေတာ့ ၊ ေရာ့ ကယ္ရီခ ေထာင့္ငါးရာ…”စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ကိုယ့္အထုပ္ ကိုယ္ဆြဲျပီး တစ္ပါး တည္း…ရြာအ၀င္ လမ္းကေန လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္…။
”အရွင္ ဘုရား၊ မုိးရြာေနတယ္ေလ ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ တဲေလးမွာ ခဏ ၀င္နားပါဦးလား…ျပီးမွ တပည့္ေတာ္ အရွင္ဘုရားကို စာၾကည့္တုိက္ အေရာက္ လုိက္ပုိ႔ပါမယ္…”
အေရးထဲ အရာထင္ျပန္ေလျပီ၊ အျမန္ေရာက္ခ်င္ေနပါျပီ ဆုိမွ ေႏြေခါင္ေခါင္ သၾကၤန္မုိးက ရြာအ၀င္ မွာ ဆီးၾကိဳျပန္ေလသည္။
”ေနပါေစ..ဒကာၾကီး၊ မုိးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္…ေရာက္ေအာင္ပဲ သြားလုိက္ေတာ့မယ္…”
”ဖ်ားနာေနပါ့မယ္…အရွင္ဘုရားရယ္၊ အရွင္ဘုရား ကေလးေတြက ဟုိမွာ တစ္ေနကုန္ အရွင္ဘုရား ဒီေန႔လာမယ္ဆုိလုိ႔ ေစာင့္ေနၾကတယ္၊ အိမ္က လူၾကီးေတြက ထမင္းစားဖုိ႔ မနည္းလုိက္ေခၚ ရတယ္ တဲ့..တပည့္ေတာ္ေတာင္ သမီးေလးကို ခုနမွ ထမင္းစားဘို႔ လုိက္ေခၚခဲ့ရတာ၊ ခု ေနာက္ေဖး ဘက္ ေရာက္ေန လုိ႔ အရွင္ ဘုရားလာတာ မသိတာ၊ သိရင္ ထခုန္ေနမယ္ေလ…ၾကြပါ အရွင္ဘုရား ရယ္၊ မုိးခ်ဳပ္ေတာ့လည္း မပူပါနဲ႔ တပည့္ေတာ္ လုိက္ပို႔ပါမယ္..”
ဒါနဲ႔ပဲ မတတ္သာသည့္ အဆုံး ရြာအ၀င္နားက လယ္ေစာင့္တဲေလးေပၚသုိ႔ တက္ျပီး မုိးခုိရေတာ့ သည္…။
“ဟာ…ဘုန္းဘုနး္ ေရာက္ေနျပီ…”
မ်က္စိေရွ႕မွ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊား လာေသာ တဲပိုင္ရွင္ ကိုထြန္းဦးရဲ႕ ၈-ႏွစ္ အရြယ္ သမီးငယ္ …ေထြးေထြး…
“ဟုတ္တယ္၊ ဘုန္းဘုန္းေရာက္ေနျပီ…”
“ဘုန္းဘုန္း မုန္႔ပါလား…”
“ပါတာေပါ့ သမီးရဲ႕ ၊ ဒါေပမယ့္ မနက္ျဖန္ သင္တန္းဖြင့္မွ သူမ်ားေတြနဲ႔ အတူတူ စားရမယ္ေနာ္…”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ၊ ဘုန္းဘုန္း”
“ဟဲ့ ဟဲ့ သမီး၊ ဘုန္းဘုန္းကို ဟုတ္ကဲ့ လုိ႔ မေျပာရဘူးေလ”…မီးဖုိေခ်ာင္မွာ ထမင္းခ်က္ေနေသာ ေထြးေထြး အေမ က လွမ္းဟန္႔သည္။
“ေအာ္ ေမ့လုိ႔၊ တင္ပါ့ ဘုန္းဘုန္း “…ဆုိျပီး သမီးေလး ေထြးေထြး ေခါင္းေလး ပုသြားသည္။
သမီးေလး ေထြးေထြးကို ၾကည့္ရင္း သင္တန္းမွာ ေထြးေထြးနဲ႔ အရြယ္တူ ထူးျခားတဲ့ သမီးေလး ခ်စ္စႏုိးကုိ သတိယမိသည္။ ေရႊဘုန္းမွာ သင္တန္းဌာန ငါးခု ရွိသည့္ အနက္ ဒီခေမာက္စု သင္တန္း ကေတာ့ အခ်က္ အခ်ာအက်ဆုံးျဖစ္သလုိ ေစတနာပန္းခင္း စတင္ခဲ့ရာ ဌာနလည္းျဖစ္တယ္ေလ၊ ဒီရြာမွာ သင္တန္းဖြင့္တာ ဒီႏွစ္နဲ႔ဆုိရင္ သုံးႏွစ္ရွိပါျပီ၊ ဒီသုံးႏွစ္မွာ လုံး၀ ႏွစ္တုိင္း မပ်က္မကြက္ တက္တဲ့ ကေလးေတြထဲမွ အထူးျခားဆုံးက သမီးေလး ခ်စ္စႏုိး။
ေရႊဘုန္းက စာသင္ေနရင္း နားတဲ့ အခ်ိန္ဆုိ ပုံျပင္ေလးေတြ ေျပာျပ၊ ေနာက္ သူတုိ႔ရဲ႕ အနာဂတ္ အိပ္မက္ေလးေတြကိုေမးရင္း သူတုိ႔ အပ်င္းေျပေစတယ္၊ ပုံျပင္ကေတာ့ သူတုိ႔ သည္းေျခခိုက္ေပါ့…
ဒီမွာ ခဏ၊ ခဏ ခ်စ္စႏုိးနဲ႔ အေပါင္းအသင္းေတြ ေတာင္းဆုိတတ္တာက
“ဘုန္းဘုန္း ၊ သရဲအေၾကာင္း ပုံျပင္ေျပာျပ”
“သရဲအေၾကာင္း ပုံျပင္၊ သမီးတုိ႔က မေၾကာက္ဘူးလား”
“ေၾကာက္တာေပါ့ ဘုုန္းဘုန္းရဲ႕”
“ဟင္ အဲဒါဆုိ ဘုန္းဘုန္းက သရဲ အေၾကာင္း ပုံျပင္ေျပာျပလုိ႔ သမီးတုိ႔ ေၾကာက္သြားရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ”
အဲဒိေတာ့ ခ်စ္စႏုိးက ခ်စ္စဖြယ္ အမူရာေလးနဲ႔…ေခါင္းေလးကုိ လိမ္ကာ၊ ေစာင္းကာ၊ ပခုံးေလးကုိ တြန္႔ကာ ေျပာတတ္သည္။
“ေၾသာ္ …ေၾကာက္ေတာ့လည္း၊ ဘုန္းဘုန္း သကၤန္းထဲ ၀င္ေနလုိက္မွာေပါ့ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕၊….သကၤန္းဆုိ သရဲက လန္႔ျပီး၊ မလာေတာ့ဘူးေလ၊ အဲဒါဆုိ သမီးတုိ႔လည္း မေၾကာက္ေတာ့ဘူးေပါ့”…ေၾသာ္ တတ္လည္း တတ္တဲ့ ကေလးပါလား…။
တခါတရံ ေရႊဘုန္း က ပုံေျပာေတာ့မယ္လုိ႔ အစခ်ီလုိက္တယ္…
”ဟုိး…ေရွးရွးတုန္းက ေ၀သာလီျပည္မွာေပါ့…”
ပုံျပင္က မစရေသးဘူး…ခ်စ္စႏုိးက တစ္စခန္းထတယ္…
“ဘုန္းဘုန္း၊ ေ၀သာလီ ဆုိတာ သမီးတုိ႔ ရြာမွာ ရွိတဲ့ ဟုိ…ဘဲငန္းေတြ ရွိတဲ့ ေနရာလားဟင္…”
ေသပါေလေရာ….ေတာဘက္မွာ ေ၀သာလီ ဆုိတဲ့ ဘဲငန္းတစ္မ်ဳိးရွိတယ္ေလ၊ လည္ပင္းရွည္ရွည္ ၊ ေျခေထာက္ရွည္ရွည္နဲ႔ ကေလးေတြ ေတြ႕ရင္ သူ႕ႏႈတ္သီးနဲ႔ လုိက္ျပီး လိမ္ဆြဲတတ္လုိ႔ ေ၀သာလီ ဘဲငန္းကို ကေလးေတြ ေၾကာက္ၾကတယ္။
“မဟုတ္ပါဘူး၊ သမီးရဲ႕၊ ေ၀သာလီ ဆုိတာ ခုဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ေနတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံလုိ တစ္ခ်ိန္က လူေတြ ေနတဲ့ တုိင္းျပည္တစ္ခုေလ”
“ေအာ္ မသိပါဘူး၊ ဘုန္းဘုန္းရယ္၊ သမီးက ေ၀သာလီ ဘဲငန္းေတြပဲ ရွိတဲ့ ေနရလားလုိ႔…လန္႔သြား တာပဲ၊ အဲဒါဆုိလည္း ဆက္ေျပာ…ဆက္ေျပာ”…လုိ႔ သူက ဆရာမၾကီး ေလသံနဲ႔ ဆရာလုပ္တတ္ျပန္ သည္၊
ေရႊဘုန္းက ကေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ အိပ္မက္ေတြကို ေမးျပီးဆုိရင္ တစ္ခ်ဳိ႕သားေလးတြက စစ္ဗုိလ္ၾကီးျဖစ္ခ်င္တယ္…ေျပာတ့ဲ အခါ ခ်စ္စႏုိးက
“ဟဲ့…စစ္ဗုိလ္ၾကီး၊ ျဖစ္ရင္ စစ္တုိက္ရမွာေပါ့…”
“ဟ၊ စစ္သားပါဆုိ မွ စစ္တုိက္ရမွာေပါ့၊ ဒါအဆန္းလား…”တဖက္က သားေလးကလည္း အရႈံး မေပး ျပန္ေျဖသည္၊ ဒီေတာ့ ခ်စ္စႏုိးက..
“ဟာ၊ နင္ကလည္း စစ္တုိက္ရင္ ေသနတ္ၾကီးေတြနဲ႔ သူမ်ားအသက္ သတ္ရမွာ၊ ငရဲၾကီးမွာေပါ့ဟ၊ ဘုန္းဘုန္း သင္ထားတယ္ေလ…”သူ႕အသက္ကို သိလွ်က္သားနဲ႔ ၊ ေဒါသ စိတ္ထားေသေစ လုိ”….အဲဒါ နင္မရဘူးလား..”အဲလုိဥာဏ္ရႊင္တဲ့ ကေလးပါ၊ တစ္ဖက္ကလည္း ျပန္ေမးတယ္၊
“အဲဒါဆုိ နင္ေရာ ၾကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲ”
“ငါက ၾကီးလာရင္ ဆရာမၾကီးလုပ္မွာ…”
“သမီးက ဘာျဖစ္လုိ႔ ဆရာမၾကီးျဖစ္ခ်င္တာလဲ ေျဖစမ္းပါဦး”… ေရႊဘုန္းက ၀င္ေထာက္ေပး လုိက္တယ္။
“သမီးက ဘာျဖစ္လုိ႔ ဆရာမၾကီးျဖစ္ခ်င္ တာလဲဆုိေတာ့…ဘုန္းဘုန္းလုိ စာသင္ခ်င္လုိ႔ေပါ့၊ ျပီးရင္ ဆရာမၾကီးဆုိေတာ့ အာဏာရွိတယ္ေလ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕၊ အဲဒီေတာ့ အိမ္မွာ ေဖေဖ အရက္ေသာက္ရင္ မေသာက္နဲ႔လုိ႔ေျပာလုိ႔ ရတာေပါ့…”
ကေလးေတြရဲ႕ ဘ၀ပုံရိပ္က လႊမ္းမုိးထားတဲ့ အနာဂတ္ အိပ္မက္ေလးေတြပါ…တစ္ခါမွာေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ ရဲ႕ အနာဂတ္ အိပ္မက္အေျဖေၾကာင့္ ေရႊဘုန္း မ်က္စိျပဴးရသည္။
“ကဲ…ေျပာပါဦး၊ သားေလး ျပည့္ျဖဳိးကေရာ…သားၾကီးလာရင္ ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ…”
“သား ၾကီးလာရင္ ၊ ဘုရားျဖစ္ခ်င္တယ္…ဘုန္းဘုန္း”
မ်က္လုံးေရာ မ်က္ဆံေရာ ရွိသမွ် အကုန္ျပဴးရေတာ့သည္…ဒီမွာလည္း ခ်စ္စႏုိးက မေန၊ ပက္ခနဲ ၀င္ေထာက္တယ္၊
“ဟာ…နင္ကလည္းဟာ၊ မဟုတ္က ဟုတ္က၊ ဘုရားျဖစ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ နင္ငရဲၾကီးလိမ့္မယ္..”
“သမီး၊ အဲလုိ မေျပာရဘူးေလ…သူမ်ား ရဲ႕ အေတြးဆုိတာ ေလးစားရတယ္…သမီးရဲ႕…”လုိ႔ ဟန္႔လုိက္ေတာ့ ဇက္ကေလးပုျပီး ျငိမ္သြားတယ္၊
“ကဲ…ေျပာပါဦး သားက ဘာလုိ႔ ဘုရားျဖစ္ခ်င္တာလဲ…ဘုနး္ဘုန္းကို ေျပာျပေလ….”
“သား ၾကီးလာလုိ႔ ဘုရားျဖစ္ရင္၊ သားတုိ႔ ရြာၾကီးကို ဟုိး…သာတုိ႔ ၾကည့္ရတဲ့ ဗီြဒီယုိေတြထဲ က ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္ေတြလုိ တုိးတက္သြားေအာင္ ဟပ္ခ်ေလာင္း…လု႔ိ ဖန္ဆင္းပစ္လုိက္မွာ…”
ေၾသာ္ … ကေလးေတြရဲ႕ အေတြးထဲမွာ ျမတ္စြာဘုရားကို တန္ခုိးရွင္လုိ႔ ထင္မွတ္ေနၾကတာကိုး၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေတြးေလးကိုေတာ့ ေလးစားသြားမိတယ္…
“မဟုတ္ေသးဘူး၊ သားရဲ႕ ဘုန္းဘုန္းေျပာျပမယ္ေနာ္၊ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ဘုရားက သားထင္သလုိ ဟပ္ခ်ေလာင္း ဘုရား မဟုတ္ဘူး ၊ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ဘုရားက သူျဖစ္ခ်င္တာကို မရမေန က်င့္ယူတဲ့ ဘုရား၊ အဒီေတာ့ သားလည္း သားတုိ႔ ရြာၾကီးကို တုိးတက္ေစခ်င္တယ္ဆုိရင္ သူေဌးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစား ၊ သား သူေဌးၾကီးျဖစ္ျပီဆုိရင္ သားတုိ႔ရြာကို တုိးတက္ေအာင္ လုပ္လုိ႔ရ တာေပါ့…ဟုတ္ဘူးလား…”
“ဟုတ္ပါတယ္ ဘုန္းဘုန္း၊ အဲဒါဆုိ သား သူေဌးၾကီးျဖစ္ေအာင္ပဲ ၾကိဳးစားေတာ့မယ္…”
သူတုိ႔ နားလည္ေလာက္တဲ့ စကားေလးနဲ႔ ရွင္းျပလုိက္ေတာ့လည္း နားလည္သြားၾကတာပါပဲ၊ တခါတရံ ေရႊဘုန္းက ပုံေျပာရင္းနဲ႔ စကားညွပ္ျပီး ဆုံးမတတ္တယ္၊
“သားတုိ႔ သမီးတုိ႔ လမ္းသြားလုိ႔ လူၾကီးသူမေတြ ေတြ႕ရင္ ၀င္မတုိက္ရဘူးေနာ္၊ ေနာက္ ဘုန္းဘုန္းေတြ ေတြ႕ ရင္လည္း အရိပ္ကို မနင္းရဘူး၊ အရိပ္ေရွာင္ျပီး သြားရမယ္” ဆုိေတာ့ ခ်စ္စႏုိးက ဘယ္ေနပါ့မလဲ။
“ဟာ…ဘုန္းဘုန္းကလည္း တခ်ဳိ႕ ဘုန္းဘုန္းေတြက ဆုိင္ကယ္နဲ႔ သြားတာ၊ သမီးတုိ႔က သူတုိ႔ အရိပ္ ေရွာင္ရေအာင္ ဘယ္လုိ လုိက္ရွာရမလဲ” မွတ္ကေရာ၊ ေရႊဘုန္းေရ ၊ ခံေပေရာ့…။
အျမဲတမ္း သူတုိ႔ေလးေတြ လိမ္မာေစဘုိ႔ သူတုိ႔ မွတ္မိလြယ္တဲ့ ဥပမာေလးေတြနဲ႔လည္း ခုိင္းႏႈိင္းျပီး ဆုံးမရေသးတယ္…။
“ဘုန္းဘုန္း ေျပာမယ္၊ သားတုိ႔ သမီးတုိ႔ မွတ္ထားေနာ္၊ ခု သာတုိ႔၊ သမီးတုိ႔ အရြယ္က ၅-ႏွစ္၊ ေျခာက္ႏွစ္ ကေန ၁၂ ႏွစ္ထိ၊ ဒီ အရြယ္ေတြဟာ ဘာေလးေတြနဲ႔ တူလဲဆုိေတာ့ ပန္းကေလးေတြ နဲ႔ တူတယ္…ကဲ ေျပာပါဦး သားတုိ႔ သမီးတုိ႔ဟာ ဘာေလးေတြနဲ႔တူ…”
“ပန္းကေလးေတြနဲ႔ တူပါတယ္ ဘုရား” …သံျပဳိင္ေအာ္ၾကသည္။
“ဟုတ္တယ္…ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ သင္တန္းကို ေစတနာပန္းခင္းလုိ႔ ေပးထားတာေပါ့၊ ပန္းကေလးေတြဆုိတာ အစြမ္း သတၱိ သုံးမ်ဳိးရွိတယ္၊ အဲဒါေတြက (၁) ပန္းကေလးေတြဆုိတာ ကိုင္ၾကည့္ရင္ ႏူးညံ့တယ္၊ အဲဒီေတာ့ သားတုိ႔ ၊ သမီးတုိ႔ အမူရာေလးေတြကလည္း ႏူးညံ့ရမယ္၊ မဆဲရဘူး၊ မရုိင္းရဘူး၊ ရန္မျဖစ္ရဘူးေနာ္”
“တင္ပါ့ ဘုန္းဘုန္း”
“ေနာက္နံပါတ္ (၂)က ပန္းကေလးေတြဆုိတာ နမ္းၾကည့္ရင္ ေမႊးတယ္၊ အဲဒီေတာ့ သားတုိ႔ သမီးတုိ႔ ဂုဏ္သတင္းဟာလည္း ေမႊးေနရမယ္၊ ဟာ ဘယ္သူ႕သားေလး၊ ဘယ္သူ႕ သမီးေလးကေတာ့ လိမ္မာလုိက္တာဆုိရင္ ဒါေမႊးတာေပါ့…ဟုတ္ဘူးလား၊ သားတုိ႔၊ သမီးတုိ႔…”
“ဟုတ္ပါတယ္၊ ဘုန္းဘုန္း…” ကိုယ့္ကေလးေတြနဲ႔ ကုိယ္ကေတာ့ ဟုတ္ ေနတာပဲ၊
“အဲ…ေနာက္ဆုံး တစ္ခုက ပန္းကေလးေတြက ျမင္သူတကာကုိ ႏွစ္သက္ေစတယ္၊ အဲဒီေတာ့ သားတုိ႔ သမီးတုိ႔ဟာ လိမ္မာမယ္၊ ယဥ္ေက်းမယ္၊ ႏူးညံ့မယ္ဆုိရင္ ျမင္သူ တကာကို၊ ႏွစ္သက္ေစ မယ္၊ လူတုိင္းကလည္း ခ်စ္မယ္ဆုိရင္ ခုလုိ သင္တန္းေတြလည္း တက္ရတယ္၊ မုန္႔ေတြလည္း မစားရဘူးလား”
“စားရပါတယ္…ဘုန္ဘုန္း၊…ေနာက္လည္း အျမဲစားခ်င္ပါတယ္..ဘုန္းဘုန္း…”
ဒီလုိ အပုိေလးကလည္း ထည့္လုိက္ေသး၊ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဇာတ္လုိက္မင္းသမီး ခ်စ္စႏုိး၊ ဒါေပမယ့္ ဒီအထိ သူ ခပ္တည္တည္နဲ႔ မ်က္လုံးေလး ၀ုိင္းလုိက္၊ ဇက္ကေလးပုလုိက္နဲ႔ ေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ေနေသးတယ္၊ ေရႊဘုန္း ရီစရာ ဟာသေႏွာျပီဆုိရင္ေတာ့ သူက အျငိမ္မေနေတာ့၊ ေစာဒက တက္ တတ္သည္။
“အဲဒိေတာ့ သားေလးေတြက ဘာပန္းေလးေတြနဲ႔တူလဲ သိလား”
“မသိပါဘူး ဘုန္းဘုန္း”
“အဲဒါဆုိ ဘုန္းဘုန္းေျပာမယ္၊ သားေလးေတြက ေရႊပန္းေလးေတြနဲ႔ တူတယ္”
ေပ်ာ္ေစဘို႔ ဟာသေလးေႏွာေတာ့ သူတုိ႔ ေ၀ါခနဲ႔ ပြဲၾက ၾကတယ္ေလ၊ အဲဒိေတာ့ သမီးေလးေတြက ရွက္သလုိလုိ ေခါင္းေလးေတြ ငုံ႔ထားၾကတယ္၊
“ကဲ…သမီးေလးေတြကေရာ ဘာပန္းေလးေတြနဲ႔တူလဲ သိလား…”
သားေတြက အျငိမ္မေန ရြတတျဖစ္လာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သမီးေတြကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ
“မသိပါ ဘုန္းဘုန္း”…တဲ့…အဲဒိေတာ့ ေရႊဘုန္းက ဆက္ေျပာတယ္…။
“မသိရင္ ဘုန္းဘုန္းေျပာမယ္၊ သမီးတုိ႔မွာ ေရႊပန္းရွိလား၊ ေအး ေရႊပန္းမရွိေတာ့ ေငြပန္းေပါ့…”
တစ္ခန္းလုံး ေ၀ါခနဲ ရယ္ၾကပါေလေရာ…ရယ္သံေတြဆုံးေတာ့ ေဒၚခ်စ္စႏုိးက ထုံးစံအတိုင္း ဘယ္အျငိမ္ေနပါ့မလဲ…သူ႕စရုိက္အတုိင္း…ေရႊဘုန္းကို မ်က္ေစာင္းေလးထုိးျပီးေတာ့….
“ဘုန္းဘုန္းေနာ္၊ ဘုန္းဘုန္း ငရဲၾကီးလိမ့္မယ္…သူမ်ားေတြကုိ ရွက္စရာေတြ လုိက္ေျပာေနတယ္”…တဲ့။
သူက ဒီလုိလည္း ခ်စ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တုန္႔ျပန္တတ္ေသး၊ သူ႕မွာ အထူးျခားဆုံးက အျမဲျပံဳးေနတတ္တာ၊ ေရႊဘုန္းကို ဘယ္ေနရာမွာ ေတြ႕ေတြ႕ …ဘုန္းဘုန္းေရ… ဆုိျပီး ေျပးထြက္လာတယ္၊
“ဘုန္းဘုန္း ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ…”
“ေအာ္ ဘယ္ရယ္ မဟုတ္ပါဘူး၊ သမီးရယ္၊ ဘုန္းဘုန္း ေညာင္းလုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္တာပါ”
“အဲဒါဆုိ သမီးလည္း လုိက္မယ္ေနာ္…”ဆုိျပီး အနားက ကပ္ပါလာတတ္တယ္၊ ဒီလုိ ကပ္ပါလာရင္လည္း ပါစပ္က အျငိမ္မေန၊ သူသိတာ မွန္သမွ် တတြတြတ္ေျပာသြားေတာ့တာပဲ။
“ဘုန္းဘုန္း ၊ ဒါ ဘစီတုိ႔ အိမ္ေလ၊ အံမယ္ ဘုန္းဘုန္း ဘစီကိုရုိက္ေနာ္၊ သူက ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ဧကရီျမတ္ကို ရီးစားစာ ေပးတယ္…”
“အဟဲ၊ ဟုတ္လုိ႔လား သမီးရဲ႕ ”
“ဘုန္းဘုန္း မယုံရင္ သူ႕ေမးၾကည့္ပါလား…အင္းေလ သူက ဘုန္းဘုန္း ေမးရင္ေတာ့ အမွန္တုုိင္း ဘယ္ေျဖပါ့မလဲ၊ ေတာ္ၾကာ သမီးက ညာေျပာသလုိ ျဖစ္ေနပါ့မယ္…”
တစ္ခါကလည္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သူေပါက္ကရ ေမးတဲ့ ေမးခြန္းကို ၾကည့္ပါဦး၊ လမ္းမွာ မုိးတြင္း ဆုိေတာ့ ေခ်ာေနတဲ့ လမ္းကို ၾကည့္ျပီး သတိထား ငုံ႔ေလွ်ာက္ရင္း သူေမးလုိက္တာက..
“ဘုန္းဘုန္း အဲဒီ တီေကာင္ေလးက ဘယ္သြားေနတာလဲဟင္”…အဲလုိလည္းေပါက္ေပါက္ရွာရွာ လည္း ေမးတတ္တဲ့ ခ်စ္စႏုိးပါ။
“ဘုန္းဘုန္း၊ သမီး ႏွစ္တုိင္း သင္တန္းတက္မွာေနာ္…သမီးကိုႏွစ္တုိင္း ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ သင္တန္းသူ အျဖစ္လက္ခံရမယ္ေနာ္”
“ေအာ္…လက္ခံမွာေပါ့ သမီးရဲ႕၊ သမီးကသာ အပ်ဳိၾကီးျဖစ္သြားလုိ႔ ရည္းစားေတြ ဘာေတြ ရသြားရင္ ဘုန္းဘုန္း သင္တန္းကို တက္မွာ ဟုတ္ေတာ့ဘူး”
“အဲဒိ ဘုန္းဘုန္းကေလ၊ မဟုတ္တာဆုိ သိပ္ေျပာတာပဲ၊ ဘုန္းဘုန္းပဲ ေျပာထားတယ္ေလ၊ ရည္းစားထားရင္ ငရဲၾကီးတယ္ဆုိ…ဘုနး္ဘုန္းေနာ္..ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေျပာထားျပီးေတာ့ ေမ့ေနတယ္၊ ဘုန္းဘုန္း ငရဲၾကီးလိမ့္မယ္”
မွတ္ကေရာ..ခ်စ္စႏုိးကေတာ့ တကယ္မလြယ္တာ…ကုိယ့္တုတ္နဲ႔ ကုိယ့္ျပန္ အရုိက္ခံရတယ္ဆုိတာ ခ်စ္စႏုိးနဲ႔ ေတြ႕မွ တစ္ကယ္ လက္ေတြ႕ ခံရေတာ့တယ္၊ အဲဒိလုိ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သမီးေလးဟာ ဒီႏွစ္ သင္တန္းခ်ိန္နီးကာမွ သူ႕အေမက ေဆြမ်ဳိးေတြရွိတဲ့ အလြန္ေ၀းလံတဲ့ အရပ္တစ္ခုကို ေခၚသြား တယ္လုိ႔ သတင္းၾကားရတယ္ေလ၊ ခ်စ္စႏုိး မရွိရင္ေတာ့ ဒီႏွစ္သင္တန္းကေတာ့ ပ်င္းေျခာက္ေျခာက္ျဖစ္ ေနေတာ့မွာပဲ…လုိ႔ စိတ္ထဲက ေတြးမိလိုက္တယ္၊
“ဦးဇင္း၊ ဦးဇင္း ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ၊ စာၾကည့္တုိက္ေရာက္ေနျပီေလ…ေက်ာ္ေတာင္ သြားေတာ့မလားပဲ”
ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ ကိုယ္ စာၾကည့္တုိက္ကို အလ်င္စလုိ ေရာက္ခ်င္ေဇာနဲ႔ မုိးစဲေတာ့ လယ္ေစာင့္ တဲေလး က ကုိထြန္းဦးကို လုိက္မပို႔ခုိင္းေတာ့ပဲ တစ္ပါးတည္း ေလွ်ာက္လာတာ အေတြးလြန္ျပီး စာၾကည့္တုိက္ လြန္သြားေတာ့မလုိ႔၊ ရဟန္းအစ္မျဖစ္သူ ဆရာမက ထြက္ေခၚမွ အေတြးစျပတ္ သြားတယ္၊ စာၾကည့္တုိက္ထဲ၀င္ ဘုရားဦးခ်ျပီးရုံရွိေသး ဆရာမက ဆီးေျပာတယ္။
“ဦးဇင္းေရ၊ ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ပဲ ေျပာရေတာ့မွာပဲ၊ ခ်စ္စႏုိးေလ၊ မေန႔က သူ႕အေမရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးေတြဆီ က ျပန္လာရင္း ေညာင္တုန္းကို တဆင့္၀င္တာ၊ အဲဒါ ျမစ္ဆိပ္မွာ ေရခ်ဳိးရင္း ေရနစ္လုိ႔ ဆုံးရွာ တယ္…”
ရင္ထဲဆူးခနဲ နာသြားတယ္၊ ခုနပဲ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သူ႕အေၾကာင္း တစ္လမ္းလုံး ေတြးလာ တာ…ျဖစ္ရေလ သမီးေလးရယ္၊ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ မ်က္ရည္ စက္လက္နဲ႔ ခ်စ္စႏုိးနဲ႔ အတူေန အေဒၚျဖစ္ သူက ၀င္လာျပီး ေျပာပါေတာ့တယ္၊
“ဦးဇင္းေလးေရ၊ တူမေလးကုိက အျဖစ္ဆုိးပါတယ္၊ သူ႕အေမ မေကာင္းတာေပါ့၊ ကေလးက ဦးဇင္းေလး သင္တန္း နီးေနျပီ ျပန္ရေအာင္ဆုိျပီး အတင္းပူဆာျပီး ျပန္လာၾကတာ၊ ဒီကို တန္းျပန္ ပါေတာ့လား၊ အဲဒါ ေညာင္တုနး္မွာ ရွိတဲ့ ေဆြမ်ဳိးေတြဆီ တဆင့္ ၀င္လည္ျပန္သတဲ့ေလ၊ အဲဒိမွာ ညေန ကားလက္မွတ္ျဖတ္ျပီး ေန႔လည္ သူ႕ ဦးေလးေတြနဲ႔ ျမစ္ဆိပ္မွာ ေရဆင္းခ်ဳိးလုိက္ တာ၊ ေရနစ္ေသပါေလေရာလား…ဦးဇင္းေလးရယ္၊ အျဖစ္ဆုိးလုိက္တဲ့ သမီးေလး”
“ခု သမီးေလး ဘယ္မွာလဲ”
“တပည့္ေတာ္ အိမ္ကုိ မရရေအာင္ ျပန္ျပီး သယ္ခုိင္းထားတယ္၊ ဒီညေရာက္မယ္ ဘုရား၊ ဒီႏွစ္ေတာ့ ဦးဇင္းေလးရဲ႕ သင္တန္းဖြင့္ပြဲဟာ သမီးေလး ခ်စ္စႏုိးရဲ႕ အသုဘနဲ႔တုိးေနပါေရာ့လား၊ သမီးေရ…ထၾကည့္ပါဦး၊ သမီးရဲ႕ ဘုန္းဘုန္း ေရာက္ေနျပီေလ…”
ခ်စ္စႏုိးအေဒၚခမ်ာ အသံမထြက္ႏုိင္ရွာေတာ့ေပ၊ ေရႊဘုန္းလည္း ရင္ထဲမွာဆုိ႔ေနတာ ဘာေျပာ လုိ႔ ေျပာရမွန္းပင္ မသိေတာ့၊ ေျပာသမွ် နားသာ ေထာင္ေနမိေတာ့တယ္..။
“ဦးဇင္းေလးရယ္…ဖတ္ၾကည့္ပါဦး၊ ေဟာဒီမွာေလ ဟုိတစ္ေလာက သူ႕ဘုန္းဘုန္း လာရင္ ေပးဖုိ႔ ဆုိျပီး လူၾကဳံနဲ႔ ထည့္ေပးလုိက္တဲ့ သမီးေလးရဲ႕ စာေလး ဖတ္ၾကည့္ပါဦး ဦးဇင္းေလးရယ္..” တြန္႔လိမ္ေနတဲ့ လက္ေရးနဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာရြက္ပိုင္းေလးကို ကိုင္ထားတဲ့ ေရႊဘုန္းရဲ႕ လက္ေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနပါေတာ့တယ္…
သုိ႔ …. ဘုန္းဘုန္း…
သမီး စာေရးလုိက္ပါတယ္၊ ဘုန္းဘုန္းေရ…ဒီအခ်ိန္ဆုိရင္ ဘုန္းဘုန္း သင္တန္း ဖြင့္ေတာ့မယ္ေနာ္၊ သမီးကေတာ့ အေ၀းၾကီးကိုေရာက္ေနတယ္ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ၊ သမီးက မလုိက္ခ်င္ပါဘူး ဘုန္းဘုန္း ရယ္၊ ေမေမေပါ့၊ သူ႕အမ်ဳိးေတြဆီ သြားရေအာင္ဆုိျပီး..အတင္းေခၚတာ၊ သမီးက ဘုန္းဘုန္း သင္ တန္းေရာက္ေတာ့မယ္၊ မလုိက္ခ်င္ပါဘူးဆုိတာကုိ မရဘူးေလ၊ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းဘုန္း စိတ္ ခ်ေနာ္ …သမီး သင္တန္း အမွီေရာက္ေအာင္ ျပန္လာခဲ့မယ္၊ သမီးကုိ ဘုန္းဘုန္း စိတ္မဆုိးရဘူးေနာ္ …သင္တန္းနည္းနည္း ေနာက္က်ရင္လည္း ဘုန္းဘုန္း သမီးကို မဆူရဘူးေနာ္…ခု ေမေမ့ကို သင္တန္း အမွီ အေရာက္ျပန္ဖုိ႔ ပူဆာျပီးသြားျပီ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕၊ သမီး ဘုန္းဘုန္းဆီ အေရာက္ျပန္ လာမယ္ေနာ္… ဘုန္းဘုန္း ေမွ်ာ္ေနေနာ္…
ဘုန္းဘုန္းကို ခ်စ္တဲ့…
သမီးေလး ခ်စ္စႏုိး…
“ဟင္…ဒါဆုိရင္ ေစာေစာက ရြာအ၀င္လမ္းမွာ ၾကားလုိက္တဲ့ အသံက….”
ေအာ္…သမီးေလးရယ္….
ေမတၱာျဖင့္….
ေရႊဘုန္း (Myanmarlatestnews မွ မွ်ေဝသည္)
From...Search Myanmar
No comments:
Post a Comment