ေက်ာတစ္ေနရာစာ

ကၽြန္ေတာ္သည္ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ေလာက္ ကတည္းက ရန္ကုန္တြင္ လာေရာက္ အေျခခ်ေနထိုင္ ခဲ့ရသူျဖစ္ သည္။ နယ္မွ တက္လာကာ ရန္ကုန္တြင္ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း အလုပ္ လာလုပ္ရသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလုပ္ႏွင့္ ဝင္ေငြကို အဓိက ထားၿပီး ရပ္တည္ႏိုင္ေရး အတြက္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ရသည္။

ရန္ကုန္ေရာက္ခါစ မိသားစုကို နယ္မွေခၚထားရန္ မတတ္ႏိုင္ေသး သျဖင့္ တစ္ဦးတည္း ဒုကၡခံကာ အေဆာင္တြင္ သြားေရာက္ ေနထိုင္ရသည္။ ထိုစဥ္က အေဆာင္ေနထိုင္ စရိတ္မွာ တစ္လ ၇၀၀၀ က်ပ္ျဖစ္ၿပီး၊ ႏွစ္လစာႀကိဳသြင္း၊ တစ္လခ်င္း ရွင္းစနစ္ျဖင့္ ေနထိုင္ခဲ့ရသည္။

 ေနာက္ပိုင္း အေဆာင္ စရိတ္ေတြကလည္း ႏွစ္ေသာင္း ခန္႔ျဖစ္သြားသည္။ အခန္းက်ဥ္း က်ဥ္း၊ အိပ္စရာ ကုတင္ႏွစ္လုံး၊ စားပြဲ တစ္လုံးေလာက္သာ ဝင္ဆန္႔သည့္ အခန္းထဲတြင္ က်ပ္တည္း က်ဥ္းေျမာင္း စြာေန ထိုင္ခဲ့ရသည္။ 

မနက္ မိုးလင္းသည္ႏွင့္ အလုပ္သြား၊ ညမိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္ေရာက္၊ အိပ္ခ်ိန္ ကေလးအတြက္ပူေလာင္ေသာ ေက်ာ တစ္ခင္းစာ ကုတင္ကို တစ္ႏွစ္ ခန္႔ အသုံးျပဳခဲ့ရသည္။ ေနာက္ပိုင္း အလုပ္ အကိုင္ အေျခက်လာသျဖင့္ မိသားစု ကို နယ္မွျပန္ေခၚရန္ ႀကိဳးပမ္းၿပီး ယုဇန ဥယ်ာဥ္ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ အခန္း တစ္ခန္း သြားငွားသည္။ 

ထိုစဥ္က တစ္လ ႏွစ္ေသာင္းျဖင့္ ႏွစ္ခ်ဳပ္ေငြကို အလုပ္ရွင္ က ထုတ္ေပး သျဖင့္ တိုက္ခန္းႏွင့္ ေနႏိုင္ သည့္ ဘဝသို႔ေရာက္လာ သည္။ ယခု ထိုတိုက္ခန္းေဈးမ်ား က သိန္းဂဏန္းျဖစ္ေနၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ယုဇန ဥယ်ာဥ္ၿမိဳ႕ေတာ္ေရာက္ခါစ က အခန္းတိုင္း လူမရွိေသး။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ လူေတြ က ျပည့္လာ သည္။ အလြန္ စည္ကားေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးျဖစ္လာသည္။ အေရာင္ အေသြးစုံ၊ စ႐ိုက္ စုံ ေရာက္ လာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႕ထဲႏွင့္ အကူး အလူးတြင္ ထိုစဥ္က လိုင္းကား ကလည္းနည္း၊ အထူး ကားကလည္း မစီးႏိုင္ သျဖင့္ တိုးေဝွ႔ၿပီး တစ္ေန႔ကား စီးခ်ိန္ ေလးနာရီေလာက္ေပး ကာ သြားရျပန္ရသည္။

ရန္ကုန္တြင္ အိမ္ငွားေနရ သည့္ဘဝသည္ လခ်ဳပ္ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္ခ်ဳပ္ေစ့ သည္ႏွင့္ အိမ္ရွင္၏ တိုးျမႇင့္ေတာင္း ခံသည့္ လစာကို ရင္ဆိုင္ၾကရန္ ျပင္ဆင္ထားရသည္။ ယခုႏွစ္ တစ္သိန္းႏွင့္ ခ်ဳပ္ထားလၽွင္ တစ္ႏွစ္ျပည့္ သည္ႏွင့္ ေနာက္ဆက္ၿပီး စာခ်ဳပ္ ပါက တစ္သိန္းခြဲ လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ မူလ တစ္သိန္းႏွင့္ ျပန္မငွားမည္ ကေတာ့ ေသခ်ာေနသည္။

အိမ္ပြဲစားေတြ ကလည္း ဤအခန္းကို ေနာက္ထပ္ ဆက္ငွားလၽွင္ သူတို႔ အတြက္ ပြဲခ မရမည္ စိုးရိမ္သျဖင့္ တိုးျမႇင့္ေပးႏိုင္ သည့္ အိမ္ငွားေတြကို မရ ရေအာင္ရွာ လာၾကသည္။ အိမ္ရွင္ေတြ ကလည္း တိုးရသျဖင့္ မည္သူ႕မ်က္ႏွာမွ မေထာက္ ေငြရ လၽွင္ၿပီးေရာ သေဘာထားလိုက္ၾကသည္ သာမ်ားသည္။

လြန္ခဲ့သည့္ ေျခာက္လခန္႔ က မိတ္ေဆြတစ္ဦး အိမ္တက္ ဖိတ္သျဖင့္ လွည္းတန္းဘက္ သို႔သြားကာ စားခဲ့ ေသာက္ခဲ့ရသည္။ ေနာက္ေျခာက္လ ၾကာေသာအခါ ထိုမိတ္ေဆြ ကပင္ အိမ္တက္ ဖိတ္သျဖင့္ မ်က္စိလည္ သြားရသည္။ တစ္ႏွစ္ အတြင္း ႏွစ္ႀကိမ္ ေျမာက္ အိမ္တက္ လုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ 

အိမ္ရွင္က ေျခာက္လျပည့္ေသာ အခါ ဆက္မငွားေတာ့ ဟုေျပာသျဖင့္ ဆင္းေပးခဲ့ရ ေၾကာင္း သူကေျပာ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ယခုေနထိုင္ ရာ မလႊကုန္း ဘက္မွ ၿမိဳ႕ထဲဘက္မွ ရန္ကုန္ ဘူတာႀကီးသို႔ အလာတြင္ ပုဇြန္ေတာင္ ဘူတာ အလြန္၌ ဘူတာနံရံကို ေက်ာေပးၿပီး အိပ္စက္ေနၾက သူမ်ားကို ေတြ႕လာရသည္။ 

ယခင္ကတစ္ဦး ႏွစ္ဦးေလာက္ အေနအထားမွ မိသားစု မ်ားအထိ ရထား လမ္းေဘးတြင္ အိပ္စက္ေန သည့္ ျမင္ကြင္းမ်ား ကို ေတြ႕လာရျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ေလာက ရထားေပၚတြင္ အသက္ ၇၀ အ႐ြယ္ အဖြား တစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားလက္ဆုံ က်မိသည္။ သူသည္ နာဂစ္ၿပီး ကတည္း က ရန္ကုန္ေရာက္လာၿပီး အိမ္မ်ား တြင္ အဝတ္လိုက္ေလၽွာ္သည့္ အလုပ္ကို လုပ္ေၾကာင္း သိရသည္။ 

မိသားစုက နာဂစ္ထဲ ပါသြားၿပီး အားလုံး အသက္ ဆုံး႐ႈံးသြားၿပီျဖစ္သည္။ ယေန႔ တိုင္ တစ္ဦးတည္း အဝတ္ေလၽွာ္၊ ခိုင္းတာလုပ္၊ ေပးတာ ယူ ေကၽြးတာ စားၿပီး ဘဝကို ရပ္တည္ေနရသည္။ အဖြားကေတာ့ လမ္းေဘး မအိပ္။ ဘူတာနား တြင္ အိမ္ႀကီး တစ္အိမ္ရွိသည္။ ထိုအိမ္တြင္ ေက်ာတစ္ခင္း စာ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ အတြက္ တစ္ည ၅၀၀ က်ပ္ ေပးအိပ္ရသည္။ 

ထိုအိမ္တြင္ ေနထိုင္ခဲ့ သည္မွာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီး။ တစ္ည ၂၀၀ က်ပ္ေခတ္ ကတည္းက ေက်ာတစ္ခင္း စာျဖင့္ ေနထိုင္ခဲ့ရသည္ဟုဆိုသည္။ ယခုတစ္ေလာ အညာ အရပ္မွ ေရာက္လာသူေတြ ကလည္း အလြန္ မ်ားလာေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ အညာသူ အညာသား ပုံေတြက ၾကည့္လိုက္ သည္ႏွင့္ သိသာလွသည္။ 

စကားေျပာၾကည့္ လၽွင္ ပိုၿပီးထင္ရွားသည္။ တစ္ေလာက ၿမိဳ႕ပတ္ ရထားေပၚ တြင္ အညာသူ အေယာက္ ၅၀ ခန္႔ကို မႀကဳံစဖူးေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူတို႔ကို ေ႐ႊျပည္သာဘက္ သို႔ ေခၚသြားမည္ဟုသိရသည္။
အညာသူ အညာသားေတြ က သူတို႔ အရပ္ေဒသတြင္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရသည္မွာ အဆင္ မေျပေသာေၾကာင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးသို႔ ဆင္းလာရသည္ဟုဆိုၾကသည္။ 

သူတို႔ျဖစ္ သလိုေနႏိုင္ စားႏိုင္ စြမ္းရွိၾကသည္။ ရရာ အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ႏိုင္စြမ္း ရွိၾကသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ အလုပ္ အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေရစီးေၾကာင္းႀကီး က အထက္မွေအာက္သို႔ စီးေမ်ာ လာျခင္းသည္ အထက္ အရပ္တြင္ ဘာေတြ ျဖစ္သြားၿပီး၊ ေအာက္အရပ္တြင္ ဘာေတြ ျဖစ္လာႏိုင္သည္ ကို ေဘာဂေဗဒ နည္း မ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ သုံးသပ္ရန္ လိုအပ္ လာၿပီဟု ထင္ပါသည္။

 လူေနရွိသင့္သည့္ အရပ္မ်ားတြင္ လူေတြ ေပ်ာက္ကုန္သည္။ ေတာတြင္ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနသူ မ်ားကို ႏိုင္ငံျခား သြားရ မည္ဟု အေၾကာင္းျပၿပီး ရန္ကုန္ ကို ေခၚလာသူေတြ ကလည္း ေခၚလာၾကသည္။ အလုပ္ အကိုင္ ခြင္႐ိုက္ေအဂ်င္စီေတြ ကလည္း ရပ္ကြက္ထဲတြင္ အိမ္တစ္လုံး ၌ ေတာနယ္ က ႏိုင္ငံျခား ထြက္လိုသူေတြကို ေခၚထားၿပီး နည္းမ်ိဳး စုံႏွင့္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံ မ်ားသို႔ ႐ိုက္ပို႔ေနၾကသည္။

 ေနာက္မွ ဒုကၡေတြေရာက္ၿပီး ျပန္လာခ်ိန္တြင္ ေတာ၌ အိမ္ေျပာင္၊ ႏြားေျပာင္၊ လယ္ေျပာင္ ျဖစ္သြားသျဖင့္ မထူး ဇာတ္ခင္းကာ ရန္ကုန္တြင္ ရရာလုပ္ၿပီး ခိုကပ္ေနသူေတြ ကလည္းမ်ားလာသည္။

 တိုက္ခန္း မ်ားတြင္ ခ်င္း၊ ရခိုင္ျပည္နယ္မ်ားမွ အလုပ္ေၾကာင့္ ၊ ပညာေၾကာင့္ ေရာက္လာသူေတြ ကလည္း မ်ားလာသည္။ သူတို႔သည္ တိုက္ခန္း တစ္ခန္းငွားလိုက္ၿပီး လူဆယ္ေယာက္ခန္႔စုေန ကာ ေက်ာတစ္ေန၇ာ စာဖန္တီးၿပီး ပညာရွာ၊ အလုပ္ရွာကာ အနာဂတ္ေတြကို ေမၽွာ္လင့္ခ်က္မ်ားစြာျဖင့္ ရန္ကုန္တြင္လာၿပီး ဘဝေတြ ကို တည္ေဆာက္ၾကသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီး ကို ေပါက္ကြဲလု နီးပါး ဗုံးတစ္လုံး အေနျဖင့္ တင္စားသူေတြက တင္စားၾကသည္။ လူဦးေရ ေပါက္ကြဲ လာေတာ့ မည္၊ စ႐ိုက္မ်ိဳး စုံ၊ အက်င့္မ်ိဳးစုံ ေပါက္ကြဲႏိုင္ သည္။ ေနစရာ မရွိသျဖင့္ က်ဴးေက်ာ္ၾက။ က်ဴးေက်ာ္သျဖင့္ အစိုးရကဖ်က္၊ အစိုးရက ဖ်က္သျဖင့္ က်ဴးေက်ာ္ေတြ ကျပန္ေအာ္ ၊ ျပန္ေအာ္ခ်ိန္တြင္ အစိုးရကို ေဆာ္ခ်င္ သူေတြက လက္ခေမာင္းခတ္။ 

ဗုံးတစ္ လုံးကေတာ့ အသင့္ျဖစ္ေနသည္။ မီးတို ႔သူေတြကလည္း တို႔ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေပါက္ကြဲႏိုင္သည့္ အဆင့္သို႔ မေရာက္ေသး။ ေက်ာတစ္ေနရာစာ ျပႆနာသည္ အစိုးရ အတြက္ ေခါင္းခဲစရာ ျဖစ္လာႏိုင္ သည္။

 Written by တိုးေမာင္{ ေမာကၡ }
From...Search Myanmar