ငါ့ဘုိ႔၊ ငို႔ဘေတြ ထံ ေမတၱာရပ္ခံသည္

ျမန္မာျပည္ တစ္နံတစ္ လ်ားမွာ အေျခခံ ပညာ ေက်ာင္းမ်ား စတင္ ဖြင့္လွစ္ ခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းစတင္ တက္ေရာက္ ၾကရသည့္ေန႔ မွာပင္ သဲကုန္းၿမိဳ႕နယ္ ပုတီးကုန္း မွာတည္ရွိေသာ အေျခခံ ပညာအထက္ တန္းေက်ာင္း မွာ ေက်ာင္းၿပိဳက် သျဖင့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ၁၇ ဦး ထိခိုက္ ဒဏ္ရာ ရရွိသြား ၿပီး ေဆး႐ံုတင္ ထားရေၾကာင္း သိ ရွိသည္။ 

ထို သဲကုန္းၿမိဳ႕နယ္ ပုတီး ကုန္း အထက္တန္းေက်ာင္း မွာ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္က ေဆာက္လုပ္ ခဲ့ ေသာ ေက်ာင္း ဟု ဆိုသည္။ ေက်ာင္းႀကီးရယ္....အို ဟု ဆိုရ ေတာ့မည္လား ။ သက္တမ္း က မနည္းေတာ့ၿပီကိုး။

မည္သို႔ပင္ ဆိုေစ ေက်ာင္း စတင္ တက္ေရာက္ၾကရ ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ကေလး သူငယ္မ်ား ထိခိုက္ ဒဏ္ရာ အနာ တရႏွင့္ ေဆး႐ံု တက္ၾကရသည္ ဆိုသည့္ သတင္းမ်ိဳး ကို ၾကားသိ ရသည္မွာ စိတ္ထိခိုက္ ရပါသည္။

ဤသို႔ စာသင္ေက်ာင္းႀကီး  အိုမင္း သျဖင့္ ေက်ာင္းၿပိဳ က်သည့္ အျဖစ္မ်ိဳး ၂၀၁၂ ဇူလိုင္လ ၂၃ ရက္ ကလည္း စစ္ကိုင္း တိုင္း၊ မံု ရြာၿမိဳ႕ အမွတ္ (၂) အထက္တန္း ေက်ာင္းမွာ ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသးသည္။ 


ထိုစဥ္ ကလည္း ေက်ာင္းအိုႀကီး ၏ ၀ရန္တာ ၿပိဳက် ခဲ့ရာ ၀ရန္တာ မွာ ရပ္ေနေသာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္း သူ ၃၁ ေယာက္ ထိခိုက္ ဒဏ္ရာ ရရွိခဲ့ၾကသျဖင့္ ေဆး႐ံု တင္ခဲ့ၾကရသည္။ ေက်ာင္းအို မ်ား ၿပိဳက်သည့္ သတင္းႏွစ္ခု လုံးမွာ ဒဏ္ရာျပင္းထန္ သည့္ ေက်ာင္း သူေက်ာင္းသားေတြ ရွိခဲ့သည္။

ျမန္မာျပည္ က စာသင္ ေက်ာင္းေတြ အိုမင္းၾက၊ ၿပိဳက် ၾကရသည္ ကို ျမင္ေတြ႕ၾကရ၊ ၾကားသိၾက ရေသာ ျပည္သူ လူထု အတြက္ အမွန္ တကယ္ပင္ စိတ္ မသက္ မသာျဖစ္ၾကရသည္။ စာ သင္ေက်ာင္းမ်ား ၿပိဳက်သည္ မွာ ဆန္းေတာ့ မဆန္း။ ျမန္မာျပည္ ၏ ပညာေရး ဘတ္ဂ်က္နည္းပါး ခဲ့ ၿပီး စာသင္ေက်ာင္း မ်ားကို ခိုင္ခိုင္မာ မာ သစ္သစ္ လြင္လြင္ မေဆာက္ လုပ္ခဲ့သည္မွာ မည္မွ်ၾကာၿပီ နည္း။ 

၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း စစ္အာဏာ သိမ္းၿပီးခ်ိန္မွ စတင္၍ တိုင္းသူျပည္သား တို႔၏ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး ကိစၥမ်ားသည္ အ ေရးမႀကီး။ အရာ မ၀င္။ အဓိက မက်။ ျပည္တြင္း စစ္စရိတ္သည္ သာ အဓိက။

 ျမန္မာ့ ပညာေရးမွာ ေက်ာင္း အေဆာက္အအံုႏွင့္ ပတ္ သက္လွ်င္ အဂၤလိပ္မ်ား အုပ္ခ်ဳပ္ ခ်ိန္က ေဆာက္ လုပ္သြားခဲ့ၾက ေသာ သာသနာျပဳေက်ာင္းမ်ား၊ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ အလြန္ ဖ.ဆ.ပ.လ အစိုးရလက္ထက္ က (ျပည္ေတာ္သာ စီမံကိန္းျဖင့္) ေဆာက္လုပ္ခဲ့ေသာ E ပံုသဏၭာန္ ေက်ာင္း အေဆာက္ အအံုမ်ားႏွင့္ သာ ႏွစ္ပါးသြားခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္ ပါေလာ။

ျမန္မာျပည္မွာ စာသင္ ေက်ာင္း အေဆာက္အအုံေကာင္း မွန္သမွ် ကို လိုက္လံေလ့လာ ၾကည့္႐ႈပါ။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ စစ္အစိုးရ တက္ၿပီးသည္မွ စတင္၍ တစ္ျပည္လံုး အတိုင္း အတာႏွင့္ ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ ခိုင္ခိုင္ ခံ့ခံ့ထည္ထည္ ၀ါ၀ါ ေဆာက္လုပ္ေသာ စာသင္ေက်ာင္း ဟူ၍ မရွိသေလာက္ရွားသည္။

စစ္အစိုးရ ေခတ္ အဆက္ ဆက္ အာဏာပိုင္ တို႔က စာသင္ ေက်ာင္းေဆာင္ သစ္မ်ားကို ဖဲႀကိဳး ျဖတ္ကာ ဟန္ေရး တျပျပ၊ ေျခတ ႂကြႂကြ၊ ပူစီေဖာင္း လွလွေတြကို ဖဲႀကိဳးျဖတ္ကာ ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့ၾက ပါသည္။ ထိုေက်ာင္း အမ်ားစု သည္ ျပည္သူလူထု က ကိုယ္ပိုင္၊ ကိုယ္တိုင္ ေငြေၾကး ထည့္၀င္ လွဴ ဒါန္းၿပီး စုေပါင္းေဆာက္လုပ္ ခဲ့ ၾကရေသာ ကိုယ္ထူ ကိုယ္ထ စာ သင္ေက်ာင္းမ်ား သာျဖစ္သည္။ သူႀကီးဘုရား ရြာသားေကာင္း မႈ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားဟု သာ ဆုိၾက ပါစို႔။

ကြၽန္မ မွတ္မိေနပါသည္။ ကြၽန္မ ၏ အသက္ (၁၂) ႏွစ္သမီး သတၱမတန္း အထိ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ၿမိဳ႕နယ္၊ လက္ပန္ျပားေက်းရြာ အလယ္တန္း ေက်ာင္းမွာ ပညာ သင္ခဲ့ရသည္။ ကြၽန္မ တို႔ရြာမွ အလယ္ တန္း ေက်ာင္းကေလး အတြက္ ကြၽန္မ တို႔ ရြာသူ ရြာသားေတြ ေငြကို ကိုယ္တိုင္ ထည့္၀င္ စုေပါင္းေဆာက္ လုပ္ခဲ့ၾကရသည္။ 

စာသင္ခံု အတြက္လည္း ကိုယ္တိုင္ေငြေၾကး ထည့္၀င္ ခဲ့ၾကရ။ ဖ်ာၾကမ္း တစ္ခ်ပ္ေပၚ စုၿပံဳ ထိုင္လ်က္ ပညာ ရည္ႏို ႔ကို စတင္ေသာက္စို႔ေနရ ဆဲ။ ဖ်ာၾကမ္း တစ္ခ်ပ္ႏွင့္ မလံုေလာက္လွ်င္ ေျမႀကီးေပၚမွာ သာ ထိုင္၍ သင္ ယူေစ။ျမန္မာျပည္ေက်းလက္ က သူငယ္တန္း ကေလးသည္ ေခြး အဆင့္ထက္ ဘ၀ မျမင့္ေသး ။

 ေက်းလက္ ဆိုျပန္ေတာ့ ဆင္းရဲသား မ်ားျဖစ္ၾက ၍ မိမိ ကေလးငယ္ ေက်ာင္းေနစ အရြယ္မွာ စာသင္ခံု လိုအပ္သည္ ကိုလည္း နားမလည္။ လွဴဒါန္းႏိုင္ ဖို႔လည္း ေငြေၾကး အခက္အခဲ ရွိေသးသည္။ရွိေစေတာ့။ ေက်းလက္ေဒသ မွာ ေပကိုး။

 ကြၽန္မ သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေတာ္ႀကီး ကို ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ စာသင္ ႏွစ္မွ စ၍ ေျပာင္းေရႊ႕ကာ ပညာ သင္ၾကား ခဲ့သည္။ စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕ နယ္ အမွတ္ (၄) အထက္တန္း ေက်ာင္း မွာ စတင္ တက္ေရာက္ခဲ့ သည္။ ေက်ာင္း ၀င္သည္ႏွင့္ မိမိ ထိုင္ရန္ ထိုင္ခံု အတြက္ စာသင္ ခံု ဖိုး လွဴဒါန္း ခဲ့ရျပန္သည္။ ဒီလို လွဴဒါန္း ရသည္ ကိုလည္း မိမိ တာ ၀န္ဟုသာ ထင္သည္။ 

အခြန္အ ေကာက္ ယူထားေသာ အစိုးရ ၏ တာ၀န္မဲ့ လုပ္ရပ္ ဟု မသိခဲ့။ အစိုး ရ မွာ တာ၀န္ရွိေၾကာင္း နားမ လည္။ ျပည္သူလူထု မွ ေပးေဆာင္ ထားေသာ အခြန္ ဘ႑ာမွ ပညာ ေရး ဘတ္ဂ်က္ကို လံုေလာက္ ေအာင္ေပးထား လွ်င္ စာသင္ခံု အ ခမဲ့ ရႏိုင္မည္ကို မိဘမ်ားကိုယ္ တိုင္ မသိ။ မည္သူမွ် လည္း အထြန္ ႔မတက္တတ္။ 

မိမိ သားသမီး ပညာသင္ ခြင့္ ရရွိ ဖို႔သာ သိခဲ့ၾက သည္။ ေက်ာင္း မွ တာ၀န္ ရွိ ဆ ရာ၊ ဆရာမ မ်ားက လိုအပ္ သျဖင့္ လွဴဒါန္း ပါဟု ဆိုလွ်င္ လွဴ လိုက္ၾကၿမဲ။ ထုံးစံ ဟုသာ ထင္မွတ္ၾက၏။

ထို ကာလ သည္ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ အခ်ိန္။ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ ကာလ အတြင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပ မွ စာ သင္ေက်ာင္း မ်ား ျပဳျပင္သည္ ကို မျမင္ခဲ့ရ။ ၿမိဳ႕နယ္ တိုင္းမွာပင္လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းေလး ဆယ္ ေက်ာ္ က အထက္တန္းေက်ာင္း ေလးေက်ာင္း ရွိလွ်င္ ယခုလည္း ေလးေက်ာင္း။ ယခင္က ငါး ေက်ာင္း ဆိုလွ်င္ ယခုလည္း ငါး ေက်ာင္း။ လူဦးေရ တိုးလာေသာ္ လည္း ေက်ာင္း အေရအတြက္ လည္း မတိုး၊ ေက်ာင္း အေဆာက္ အအံုလည္း မတိုး။ 

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေတာ္ႀကီး မွာ ၿမိဳ႕နယ္တိုင္း တြင္ ေျခာက္ထပ္၊ ရွစ္ထပ္၊ ဆယ္ထပ္ ကြန္ဒို တိုက္ အျမင့္ႀကီးေတြ သာ ေနရာ အႏွံ႔ျဖစ္လာခဲ့သည္။ စာ သင္ေက်ာင္းမ်ား ကေတာ့ အေရ အတြက္ေရာ၊ အေဆာက္အအံု အေန အထား ပါ တိုးတက္ မလာ။ မူလ အတိုင္းသာ ရွိၿမဲ။ ဒီလိုႏွင့္ တစ္ခ်ိန္ေက်ာင္း မွ ႏွစ္ခ်ိန္ေက်ာင္း ျဖစ္ ။ ႏွစ္ခ်ိန္ေက်ာင္းေတြ သံုးခ်ိန္ ခဲြတက္ရေသာ စာသင္ေက်ာင္း မ်ား အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားသည္။


အမွန္ စင္စစ္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္၊ ငါးဆယ္ ေက်ာ္ က ၿမိဳ႕နယ္တိုင္း မွ စာသင္ ေက်ာင္းမ်ား၏ အေျခအေန သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီး မွာမွမဟုတ္။ မႏၲ ေလး၊ ေတာင္ႀကီး၊ ျမစ္ႀကီးနား၊ စစ္ေတြ၊ မေကြးစေသာ တိုင္းႏွင့္ ျပည္နယ္ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ား မွာလည္း အ တူတူ ပင္ျဖစ္မည္။ နယ္ေဒသ ရွိ ခ႐ိုင္၊ ၿမိဳ႕နယ္ မ်ားလည္း အေျခ အေန အတူတူ။ 

ဤသို႔ပင္ ႏွစ္ ေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္ အခ်ိန္ကာ လရွည္ႀကီး အတြင္း စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ႀကီးမ်ား ဦးစီးေသာ အစိုးရ မ်ား၏ နိမ့္က်ႏြမ္းပါး လွေသာ ပညာေရး ဘတ္ဂ်က္ေအာက္မွာ စာသင္ ေက်ာင္းအိုႀကီး မ်ားကို ျပင္ခ်ိန္တန္ ၍ မျပင္ႏိုင္။ အသစ္ေဆာက္ခ်ိန္ တန္၍လည္း မေဆာက္ႏိုင္။ ျပည္ ေတာ္သာ စီမံကိန္းကဲ့သို႔ေသာ အင္ႏွင့္ အားႏွင့္ ဖံြ႕ၿဖိဳးေရး စီမံကိန္းမ်ား လည္း မရွိ။ ေခတ္ေဟာင္း က ေက်ာင္းအုိ၊ ေက်ာင္းမင္းႀကီး မ်ား ကိုသာ သံုးစဲြ ရင္း ယခုေတာ့ ေက်ာင္းမ်ား ၿပိဳက်ေနၾကေခ်ၿပီ။ 

မည္မွ် စိတ္ပ်က္ဖြယ္ သတင္းဆိုး ေပနည္း။ ေနာက္ထပ္ ဆယ္ႏွစ္ သာ ရွိလွ်င္ ျမန္မာျပည္ တစ္နံတစ္ လ်ားမွ ၿပိဳက် ရန္ ဟန္ျပင္ေန သည့္ ေက်ာင္းအို၊ ေက်ာင္းေဆြး မ်ား အေရးသည္ သံုးစဲြ မရေအာင္ ပ်က္စီးေတာ့မည္ ဟုသာ ခန္႔မွန္း ရေတာ့မည္။

၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ ပဲြ အၿပီးကာလမ်ား မွာေတာ့ ပညာ ေရး ဘတ္ဂ်က္ အနည္းငယ္ တိုး တက္ မ်ားျပား လာသည္ႏွင့္ အတူ စာသင္ေက်ာင္း မ်ား အသစ္ ေဆာက္မည္ ဟု ၾကားသိလာ ရ သည္။ ေက်ာင္း အေဆာက္ အအံု အတြက္ ေငြေၾကး ဘတ္ဂ်က္မ်ား ခ်ေပးေနသည္ ဟု ဆိုသည္။ ဒီလို ဆိုလွ်င္ တိုးတက္ လာၿပီလား။ ဟုတ္ကဲ့။ အနည္းငယ္ တိုးတက္ လာၿပီဟု ဆိုခ်င္ သပဆိုလွ်င္ ဆို ႏိုင္သည္။ 

ရန္ကုန္ က စမ္းေခ်ာင္း ၿမိဳ႕နယ္ မွာေတာ့ ကြၽန္မ အထက္ တန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀ ပညာ သင္ၾကားခဲ့ေသာ စမ္းေခ်ာင္း အ. ထ.က (၄) ကို ေတာ္၀င္မိသားစု ကုမၸဏီက အေတာ္ေလး ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ ေဆာက္ လုပ္ သြားသည္။ ေတာ္၀င္မိသားစု ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ မွာ မူ စမ္း ေခ်ာင္းေဒသ ခံျဖစ္သည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္ ပညာသင္ခဲ့ ေသာေက်ာင္းျဖစ္ ၍ ေကာင္း ေကာင္း မြန္မြန္ ေဆာက္လုပ္ခဲ့ ဟန္ တူသည္။ ေက်းဇူးတင္ပါ သည္။ 

သို႔ေသာ္ အျခားေနရာ မ်ား မွာ မထူးျခားေသး။ ေက်ာင္းသစ္ မ်ား တူတူ တန္တန္ မျမင္မိေသးပါ။ ေက်ာင္း သစ္ မ်ား ေဆာက္လုပ္ရန္ ခ်ထားေသာ ဘတ္ဂ်က္ ကို ပါမစ္ႏွင့္ လုပ္စားေနေသာ စီးပြားေရးေစ်းကြက္ သစ္ အေၾကာင္း ေ၀ဖန္ေျပာဆို စရာ သတင္းေတြ ရွိေနသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ သည္ တစ္ပါး တျခား သူ ႏိုင္ငံ မဟုတ္။ မိမိ ကိုယ္ တိုင္ေနထိုင္ေသာ ႏိုင္ငံ။ ႏိုင္ငံ တြင္းက စာသင္ေက်ာင္းမ်ား သည္ မိမိ တို႔ သားသမီး၊ ေျမးသား မ်ား ပညာသင္ၾက ရမည့္ စာသင္ ေက်ာင္း မ်ား ျဖစ္သည္ ကို သတိ ျပဳၾကေစခ်င္သည္။

 ေက်ာင္းသစ္ မ်ားကို ကန္ထ႐ိုက္ ရယူထားသူ မ်ား ေစတနာေလးေတြ၊ ေမတၱာ ေလးေတြ ထားရွိၿပီး အလုပ္ လုပ္ ေတာ္မူၾက ပါကုန္။ ပါမစ္ ခ်သူက လည္း ငါ့ဘို႔။ တစ္ဆင့္ ျပန္လည္ ေရာင္းစား သူကလည္း ငို႔ဘ။ ငါ့ ဘို႔ႏွင့္ ငို႔ဘေတြေၾကာင့္ ေက်ာင္း ၿပိဳက် သျဖင့္ အႏၲရာယ္က်ေရာက္ ကာ ဒုကၡေရာက္ၾက ရမည္မွာ က ေလးသူငယ္ ေက်ာင္းသား အရြယ္ ေတြ ျဖစ္မည္ ကို ပူပန္မိျခင္း ျဖစ္ ပါသည္။

ကဲ...ငါ့ဘို႔ႏွင့္ ငို႔ဘ သမား တို႔ ရွင့္။ ငါ့ဘို႔ က်န္ေအာင္ ခ်န္လို လွ်င္ခ်န္။ စာသင္ေက်ာင္း မ်ား အတြက္ ဘတ္ဂ်က္ မွ စားဖို ႔သာ ခ်န္။ စိန္ဖိုး၊ ေမာ္ေတာ္ကား ဖိုး၊ ၿခံဖိုး၊ ေရႊေတြ သိန္းရာ ခ်ီ၊ ေထာင္ ခ်ီ မခိုးၾကဘဲ ႐ိုးသားၾက ဖို႔ ေမတၱာ ရပ္ခံ ေတာင္းပန္ ပါတယ္ရွင့္။



မယ္ေငြဥ

From...Search Myanmar