လမ္းႀကံဳ လိုက္လာတဲ့ သားအမိ ၂ ဦးႏွင့္ အျမန္လမ္းေပၚ က ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာ တစ္ညတာ

ညေန (၄း၀၀) နာရီ..။ ကိုယ္စီး ရမည့္ ကားကို ၾကည့္ျပီး ေက်နပ္ေနမိသည္။ စီးရမွာ အေတာ္ ဇိမ္က်မည့္ ကားၾကီး…။ ဟုတ္သည္။ အခုေနာက္ပိုင္း အထူး express ကားေတြ ေျပးဆြဲ လာတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ တို႕လို မၾကာခဏ ခရီးသြားေနသူမ်ား အဖို႕ အရမ္း ကို အဆင္ေျပ လြန္းသည္။

 ေလယာဥ္ မစီးႏိုင္ သူမ်ားအဖို႕ ယခင္က ကုန္းလမ္း အျဖစ္ ရထားကိုသာ အားကိုး အားထား ျပဳခဲ့ရမွ ယခု အခါေတာ့ အဆင္ေျပေျပနဲ႕ သြားလာႏိုင္ ၾကျပီ ျဖစ္သည္။ အခုလည္း ရန္ကုန္ကို ခဏ တစ္ျဖဳတ္လာဖို႕ ရွိ တာေၾကာင့္ ကားဂိတ္ ေရာက္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။ 

(၄း၀၀) နာရီ ထိုးသည္ႏွင့္ ကားေပၚကို ကၽြန္ေတာ္ တက္လိုက္သည္။ ခရီးသြား ဖူးသူတိုင္း သိၾကမည္ ထင္ သည္။ ကိုယ္ ဘယ္သူ နဲ႕အတူ ထိုင္ခံု အတူ ထိုင္ရမလဲဆိုတာ စိတ္၀င္စား ဖို႕ေကာင္းသည္။ 


 ေယာက္်ားေလး အမ်ားစုကေတာ့ ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာေလးေတြနဲ႕ အတူ ထိုင္ရဖို႕ ဆုေတာင္းၾက မယ္ထင္ သည္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီလို ဆုေတာင္း ၾကတိုင္း ၀တုတ္တုတ္ အေဒၚၾကီးေတြ..၊ အရက္မူးေနတဲ့ သူေတြ..၊ အိပ္ခ်ိန္ မရွိေအာင္ စကားမ်ားျပီး ဆံုးမ ၾသ၀ါဒ ေပးတတ္ တဲ့ လူၾကီးသူမ မ်ားႏွင့္သာ အတူထိုင္ ရသည္ က မ်ားသည္။

ယခုလည္း စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ၀တ္မႈန္ေရႊရည္ နီးနီး လွပေသာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္နဲ႕ အတူထုိင္ရဖို႕ စိတ္ ကူးယဥ္ျပီး ကားထဲ၀င္လိုက္သည္။ မိမိ ထိုင္နံပါတ္က ၁၅။ ၁၆ မွာ ဘယ္သူ မွ ရွိမေန..။ မေရာက္ေသး တာ ျဖစ္မည္။ 

ကၽြန္ေတာ္ ကားေပၚ တက္ျပီး ၅ မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ကား စထြက္သည္။ ေဘးက ထိုင္ခံု မွာ လူမေရာက္ လာေသး..။ ေၾသာ္… သိျပီ..။ သီေပါ..၊ ေက်ာက္မဲ တို႕မွာ လမ္းၾကံဳ ၀င္တင္မွာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ကားစီးရင္ အိပ္တတ္ သည္ က ကၽြန္ေတာ့္ အက်င့္ျဖစ္သည္။ စထြက္ ကတည္းက အိပ္လိုက္တာ ညစာစား ဖုိ႕ ေက်ာက္ မဲ ေရာက္မွ ႏႈိးသည္။ 

မိမိေဘးခံုေနရာကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ လိုက္သည္။ ဘယ္သူမွ မရွိေသး။ ဒါဆိုရင္ ဒီေနရာသည္ ေရာင္းမထြက္ သည့္ ခံု ျဖစ္ဖို႕မ်ားသည္။ ကံေကာင္းျပီ..။ ႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ခံုမွာ တစ္ေယာက္တည္း ပက္ပက္ စက္စက္ အိပ္ျပီး စီးပစ္ လိုက္ဦးမည္။

ဒီလိုနဲ႕ ညစာ စားေသာက္ျပီး ျပန္ထြက္ ကတည္းက က်ယ္က်ယ္ လြန္႕လြန္႕ႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး အိပ္ခဲ့ေတာ့ သည္။ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ အိပ္ေပ်ာ္ သြားသည္ မသိ..။ “ကၽြိ” ခနဲ ကားရပ္သံနဲ႕ အတူ ကားထိုးရပ္ သြားတာ ေၾကာင့္ ႏိုးလာခဲ့သည္။ ႏိုးႏိုးခ်င္း ခ်က္ခ်င္းပဲ နာရီကို တစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အခ်ိန္က (၁း၁၅) မိနစ္..။ ဒါဆို ယခု မႏၱေလးေက်ာ္ျပီး..၊ ေနျပည္ေတာ္ လမ္းေပၚ မွာေရာက္ေနျပီလို႕ ခန္းမွန္းမိ လိုက္သည္။

ကား ဒရိုင္ဘာနဲ႕ စပယ္ယာ အေပါင္း အပါမ်ား စကားေျပာဆိုေနသံ မ်ား ကို ၾကားလိုက္ရသည္။
“ဒီေနရာ ဒီလို အခ်ိန္ၾကီးမွာ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ ညီမ..”
“ကၽြန္မ မွတ္မိတာ ဒီေနရာ ကၽြန္မတို႕ကားပ်က္ေနတာပါ..။ အဲ့ဒါ ကၽြန္မလည္း အေပါ့ ခဏဆင္းသြား တာ ျပန္ လည္း လာေရာ ကားက ထြက္သြားျပီး ကၽြန္မနဲ႕ သမီးေလး က်န္ခဲ့တာ..”

“ေၾသာ္.. ကေလးငယ္ေလးနဲ႕ကိုး… ညီမ ဘယ္က စီးလာတာလဲ..၊ ဘယ္ကားဂိတ္နဲ႕လာတာလဲ..”
“လားရႈိးကပါ..၊ ရန္ကုန္သြားမလို႕..၊ ဘာကား စီးလာလဲေတာ့ မမွတ္မိဘူး.၊ ညီမက ခရီးသြားေနက် မဟုတ္ဘူးေလ..”

ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္လိုက္သည္။ ကားပ်က္ လို႕ ျပင္ေနခ်ိန္မွာ သူမက ကေလးႏွင့္ အေပါ့ဆင္းသြား မည္။ ကားျပင္ျပီးေတာ့ ကား ဆရာေတြက လူမစစ္ပဲ ကားေမာင္း ထြက္သြားလို႕ သူတို႕ က်န္ခဲ့တာ ျဖစ္ႏုိင္ သည္။ ေနရာ ကလည္း တစ္ကယ့္ ကို ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့ေနရာ။ မသမာသူမ်ားနဲ႕ ေတြ႕သြားလို႕ကေတာ့ မလြယ္..။

“ခံုလြတ္ ရွိေသးလားေဟ့..”
“တစ္ခံု လြတ္ေသးတယ္ ဆရာ..”
“တစ္ခံုေတာ့ လြတ္တယ္ ညီမ..၊ လိုက္ခဲ့ လိုက္ေပါ့..၊ ရန္ကုန္ေရာက္ မွ ဟိုကားမွာ ပါသြားတဲ့ ပစၥည္းေတြ စံုစမ္းျပီး ယူတာေပါ့..”
“ဟုတ္..၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္..”

ကားေပၚ တက္လာျပီး သူမ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးက ခံုမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ပင္ ရွိဥိးမည္။ ျဖဴေဖြး ႏုဖတ္ျပီး ေခ်ာေမာလွေသာ သူမကို ၾကည့္ရတာ ေငြေၾကးရွိ လူတန္းစားထဲ မွ ျဖစ္ႏိုင္ သည္။ အႏွီးပတ္ ထားေသာ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္က သူ႕လက္ထဲမွာ အိပ္ေမာက်ေနသည္။ ဒီလို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ေခ်ာေမာ လွပေသာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ကားၾကံဳ သာ မေတြ႕လို႕ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေတြးရဲ။ 

ဒီလိုလမ္း ဒီလို အခ်ိန္မွာက လူေကာင္းထက္ လူဆိုးေတြ က ပိုမ်ားတာကိုး..။
သူမ ကၽြန္ေတာ့္ ကို တစ္ခ်က္ျပံဳးျပသည္။ အျပံဳးမွာ အသက္မပါလွ။ ဟန္လုပ္ျပံဳးျပမွန္း သိသာသည္။ သူမ အရမ္း ပင္ပန္းေနျပီ ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အလိုက္သင့္ ျပန္ျပံဳးျပ လိုက္ျပီး ဘာမွ အေႏွာင့္အယွက္ မေပးပဲ ျပန္လည္ အိပ္ဖို႕ျပင္ဆင္ လိုက္သည္။

ဒီ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ႏွာေခါင္းထဲ အပုပ္နံ႕တစ္ခု ရလာသည္။ အပုပ္နံ႕က မွ ၾကြက္ေတြေသျပီး ရွာမေတြ႕ တဲ့အခါ ရတဲ့ အနံ႕မ်ိဳး..။ အရင္က ဒါမ်ိဳး အနံ႕မရ။ ကၽြန္ေတာ္ အားနာ စြာနဲ႕ပဲ..
“ညီမ..၊ ကေလးက..၊ အေလးမ်ား သြားထားလား မသိဘူး..၊ အနံ႕ရလို႕…”
“ေၾသာ္..၊ ၾကည့္လုိက္ အံုးမယ္..၊ မသြားထားပါဘူး အကိုရဲ႕..၊ ဘာအနံ႔ရလို႕လဲ..”
“ဟိုေလ..၊ ၾကြက္ပုပ္နံ႕လိုလို..၊ အသားပုပ္နံ႕လိုလိုပဲ..၊ အရမ္းကို ဆိုးတယ္..”
“ဟုတ္လား..၊ ညီမေတာ့ မရပါဘူး..”

 “စပယ္ယာအကို..၊ ဒီနား တစ္ခ်က္လာပါအံုးဗ်ာ..၊ ဘာအနံ႕ရလဲလို႕..”
စပယ္ယာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကၽြန္ေတာ့္ အနား ေလွ်ာက္လာျပီး တရႈံရႈံနဲ႕ အနံ႕ခံသည္။
“မရပါဘူး အကိုရ..၊ အကို စိတ္ထင္လို႕ပါ..၊ ကၽြန္ေတာ္ air freshener ေလး လာဖ်န္းေပးမယ္..”
“ေအး..ေအး..”

Air freshener လာဖ်န္းေပးသည့္ေနာက္တြင္ အနံ႕ဆိုးက အနည္းငယ္ သက္သာသြားသည္။ လံုး၀ ေပ်ာက္သြား သည္ေတာ့ မဟုတ္။ နံေနေသး သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဂဂ်ီ ဂေဂ်ာင္ က်တယ္ ထင္မွာ စိုးတာေၾကာင့္ ဘာမွ မေျပာပဲ ဆက္အိပ္ ဖို႕ ၾကိဳးစားလုိက္သည္။ 

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ.. ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းနဲ႕ ေနာက္ေက်ာ တစ္ျပင္လံုး ၾကက္သီးေမြးညွင္းေတြ တဖ်င္းဖ်င္း ထသြားသည္။ ဒုတ္ခေတာ့ေရာက္ျပီ..။ ဒီလို ၾကက္သီးေမြးညွင္း ထတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ သရဲ နဲ႕ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ ရေလ့ရွိသည္။
သူမက…။ သူမက.. ဘယ္သူလဲ…၊ လူေကာ ဟုတ္ရဲ႕လား…။ ကၽြန္ေတာ္ မ၀ံ့ရဲစြာ သူမဘက္ကို လွည့္ၾကည့္ လုိက္သည္။ ျပဴးေၾကာင္ေနေသာ မ်က္လံုး အစံုက ကၽြန္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အရဲ စြန္႕ျပီး တစ္ ခု စမ္းသပ္လုိက္သည္။

အဟြတ္…၊ အဟြတ္…”
ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေခ်ာင္းဆိုး သလိုလုပ္ျပီး လက္ကို သူမမ်က္စိေရွ႕မွာ ရုတ္ တရက္ လႈပ္ရွားလိုက္ သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဖက္ကို လွည့္ျပီးျပဴးၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လံုး မ်က္ေတာင္ လံုး၀ ခတ္မသြား..။ ေသခ်ာျပီ..။ သူမ သည္ လူမဟုတ္။ သရဲ..။ သရဲ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူခ်ီ ထားတဲ့ ကေလးကို ငံု႕ၾကည့္လုိက္သည္။ ပိုေသခ်ာ သြားသည္။ သူမ ခ်ီထားသည္မွာ ကေလးမွာ ေခါင္းသာ ပါျပီး ခႏၶာကိုယ္မပါ..။ 

ကေလး ငယ္ေလးက မ်က္လံုးျပဴး ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း မ်က္လံုး မွိတ္ လုိက္သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ သတိေပးသည္။ ဒါ တစ္ကယ္ မဟုတ္ဘူး.။ အိပ္မက္ မက္ေနတာ..။ အိပ္မက္က ႏိုးစမ္း..။ ႏိုးစမ္းပါ..။ သတိျပန္ ထားျပီး သူမကိုျပန္ၾကည့္သည္။

 ကၽြန္ေတာ့္ ကို ျပဴးေၾကာင္ၾကည့္ေနေသာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္လံုးေလး လံုးက ေနရာ မေရႊ႕.. ။ ေသခ်ာသည္။ ဒါ အိပ္မက္  မွ မဟုတ္တာ။ တစ္ကယ္ ျဖစ္ေနတာၾကီး.။
ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းပဲ စိတ္ထဲ ကေန ဘုရားစာ ဆိုျပီး..၊ ေမတၱာသုတ္ ကို အဆက္မျပတ္ ရႊတ္ဖတ္ေနလိုက္ သည္။ စိတ္ကို လည္း သူ႕ဖက္ မေရာက္ေအာင္.. ဘုရားစာထဲ ကိုသာ အာရံုပို႕လိုက္သည္။

 ျပီးေတာ့ စပယ္ယာကို...........
“ကၽြန္ေတာ့္ ကို တရားေခြ တုိးတိုးေလးဖြင့္ေပးပါလား..၊ အိပ္ရင္း တရားနာလို႕ ရတာေပါ့..”
တိုးညွင္း သိမ္ေမြ႕ေသာ တရားသံ က ၾကားရရံုေလး ထြက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တရား နာရင္း စိတ္ကို မျပန္႕လြင္ေအာင္ ထိန္းရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြား ခဲ့သည္။ မနက္ ႏိုးႏိုးခ်င္း ၾကည့္မိတာက ေဘးနားက ေနရာ..
ဘယ္သူမွ ရွိမေန..။ ကၽြန္ေတာ္ စပယ္ယာကို ေမးၾကည့္သည္။

“ေဘးနားက လမ္းၾကံဳ လိုက္လာတဲ့ ညီမ ဆင္းသြားျပီလား..”
“မဆင္းပါဘူး..၊ ကားက လံုး၀ မရပ္ဘူး..၊ ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းေနတာေလ..”
“အခု သူ မရွိေတာ့ဘူးေလ…”
“ခံုမ်ား ေျပာင္းထိုင္ေနသလား…”
သူေျပာမွ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကားထဲက ခံုေတြ အားလံုး လုိက္စစ္ၾကည့္သည္။ မေတြ႕..။
“မရွိပါဘူးကြာ..၊ မင္းတို႕ ကလည္း လူတစ္ေယာက္လံုး ေပ်ာက္သြားတာ ကိုေတာင္ မသိဘူးလား..”
“အာ.. အကို ကလည္း ကားမွ မရပ္တာ..၊ လူစစ္ဖို႕ မလိုဘူးေလ..၊ ထူးဆန္းတယ္ဗ်ာ..၊ ဘယ္ေရာက္ သြားတာ လဲ ဒီသားအမိ…”

“ေနပါအံုး…၊ ေနာက္တစ္ခု က…၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကားက… လားရႈိးကေန အေစာဆံုးထြက္တဲ့ ကား.. ေရွ႕မွာ ဘယ္ လားရႈိးကား မွ မရွိဘူး..”
“မင္းဟာ ေသခ်ာလို႕ လားကြာ..”
“အာ အကို ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ က ဘယ္ကား ဘယ္ေရာက္ၿပီ ဆိုတာ အခ်ိန္ျပည့္ ဖုန္းနဲ႕ခ်ိတ္ေန တာဗ်..”

“ဒါဆို ငါတို႕ေတြ႕ခဲ့တာ ဘာၾကီးလဲ…”
“လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ရက္ က အဲ့ဒီေနရာ တစ္၀ိုက္မွာ ကားတိုက္မႈ တစ္ခုျဖစ္ခဲ့တယ္ဗ်…။ အမိ်ဳးသမီး တစ္ေယာက္နဲ႕ ကေလး တစ္ေယာက္ ပြဲခ်င္းျပီး ဆံုးသြားတယ္တဲ့ .. သတင္းစာ ထဲမွာေတာ့ ဖတ္လိုက္ ရတယ္… ကၽြန္ေတာ္ တို႕ တင္ခဲ့တာ အဲ့ဒီႏွစ္ေယာက္ မ်ား ျဖစ္ေနမလား..”
“ျဖစ္ေန မလား မဟုတ္ဘူး.. ျဖစ္ေနတာေဟ့..၊ မင္းကို ေျပာျပ လုိက္အံုးမယ္..၊ ေအး..၊ သူခ်ီ ထားတဲ့ ကေလးက ေခါင္းပဲ ရွိတယ္..။ ကိုယ္မရွိဘူး..။ 

ငါ့ကို ဘာမွ ဒုကၡ မေပးတာနဲ႕ ငါလည္း တစ္ညလံုး ဘုရား စာေတြရြတ္၊ ေမတၱာေတြ ပို႕ေနလိုက္ တာ.၊ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ညပိုင္း ဆို မင္းတို႕ ကားေပၚမွာ တရားေခြေလး ၾကားရရံုဖြင့္ထား ပါကြာ…၊ ေဘးကင္း တာေပါ့..”

ဒီလို ပါပဲ..။ အဲ့ဒီ နာမည္ၾကီး တဲ့ အျမန္ လမ္းမၾကီးမွာ.. လူမသိ သူမသိပဲ.. ညေမွာင္ေမွာင္မွာ.. ကားတား တားျပီး စီးတတ္ၾက တဲ့ သူေတြ ပိုမို မ်ားလာသလို လမ္းေပၚ မွာ ကားတိုက္မႈ၊ ကားေမွာက္မႈ၊ လူေသဆံုး မႈေတြ ကလည္း ပိုမို ျဖစ္လာၾက တာဟာ တိုက္ဆိုင္မႈ တစ္ခုလား ဆိုတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေခါင္းေျခာက္ ေစခဲ့ပါတယ္..။

သင္တို႕လည္း ညဘက္ အဲ့ဒီလမ္းေပၚမွာ ခရီးေ၀းကား စီးရတဲ့ အခါ လမ္းၾကံဳလို႕ တားဆီးတဲ့ မသကၤာဖြယ္ ရာ လူမ်ားေတြ႕ရင္ ေမတၱာသုတ္ ကိုသာ နာနာဖိရြတ္ပါလို႕ အၾကံေပးလိုက္ရပါေစ..။


Credit: ေအာင္ထြန္းဦး
From...Search Myanmar