ဘ၀မ်ားရဲ႕ ပဲ့ကိုင္ရွင္
လူေရစီးေၾကာင္းႀကီးသည္ ေလာကခရီးရွည္ကို အလွ်ဥ္မျပတ္ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကသည္။ ယင္းစီးေၾကာင္းထဲတြင္
ႏိုင္ငံလိုက္ လူမ်ဳိးလိုက္၊ ေဒသလိုက္၊ မိသားစုလုိက္မွသည္ တကိုယ္တည္း ေလွ်ာက္လွမ္းေန သည္မ်ားလည္း ပါ၏။ သူတို႔၏ ဘ၀ျဖစ္စဥ္သမိုင္းမ်ားကား ကၽြန္ေတာ္တို႔ သင္ယူမဆံုးေသာ စာအုပ္ႀကီး မ်ားပင္မဟုတ္ပါလား။ ယင္းစာအုပ္ႀကီးမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို႔အား မင္းတို႔ငါ့ကို ဖတ္ၾကစမ္းပါဟု မည္သည့္ အခါမွ် မတုိက္တြန္း။ ဖတ္ခ်င္သူမ်ားကိုလည္း မဖတ္ပါႏွင့္ဟု မဟန္႔တား။ ဖတ္ရႈကာ သင္ခန္းစာယူတတ္ သူပညာယူတတ္သူမ်ားမွာကား အက်မနာဘဲ သူမ်ားထက္အၿမဲတမ္း တစ္ပန္းသာေနတတ္သည္။
ကမၻာ့သမိုင္းကို ေလ့လာလုိက္စားမည္ဆိုပါက ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းမ်ား အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည့္ တုိင္းျပည္မ်ားႏွင့္ မင္းဆိုးမင္းညစ္မ်ား အုပ္ခ်ဳပ္ခံခဲ့ရေသာ တုိင္းျပည္မ်ား၏ သမိုင္းရာဇ၀င္သည္ မည္သို႔ ကြဲျပားျခားနားသည္ကို
ျမင္ေတြ႕ရမည္ အမွန္ပင္ျဖစ္၏။
လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး သို႔မဟုတ္ ေဒသတစ္ခု သို႔မဟုတ္ မိသားစုတစ္စု၏ ဂုဏ္သတင္းထြန္းေျပာင္ျခင္းသည္ လည္းေကာင္း။ ဂုဏ္သေရ ညႇိဳးႏြမ္းျခင္းသည္လည္းေကာင္း သူတို႔ကိုယ္တိုင္ မိမိတို႔၏ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ မိမိတို႔၏ တန္ဖိုးကို က်က်နန ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္စြမ္း ရွိမရွိဆုိသည္က အခရာက်ေၾကာင္း သိလာ ေပလိမ့္မည္။ အလားတူ တစ္ဦးခ်င္း အတြက္ မူကား ကိုယ္ပိုင္စည္းကမ္းႏွင့္ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတုိင္သို႔ ေပါက္ေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ ႏိုင္စြမ္း ရွိျခင္း မရွိျခင္းက အဓိကက်ေၾကာင္း ေျပာျပမည္မွာမလြဲ။
သို႔ေသာ္ ယင္းစာအုပ္ႀကီးမ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာေလ့လာဖတ္႐ႈသူကား နည္းပါးလွ၏။ နည္းပါးလွသည့္ အထဲတြင္ ေ၀ဖန္သံုးသပ္စိစစ္သူကား ပို၍ပင္ရွားပါးပါေသးသည္။
××× ××× ××× ××× ××× ×××
ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕လယ္ရွိ ခ်စ္ေသာျမန္မာေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၏႐ံုးခန္းသို႔ ကၽြန္ေတာ္ သြားေရာက္ လည္ပတ္ရာ ယင္းေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသားစိုးႏိုင္ႏွင့္ ဆံုမိၾကသည္။ သူကား ဆရာႀကီး၏ လက္စြဲေတာ္ျဖစ္၏။ အလုပ္သမားအေရး ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ေစတနာ့၀န္ထမ္းအျဖစ္ တက္ႂကြစြာ လုပ္ေဆာင္ေနသူလည္း ျဖစ္သည္။ ခ်စ္ေသာျမန္မာ ေက်ာင္းကို ဦးစီးဖြင့္လွစ္ထားေသာ မိခင္အဖြဲ႕အစည္းမွာ ထုိင္းျမန္မာ မဟာမိတ္ေဖာင္ေဒးရွင္း
ျဖစ္၏။ ယင္းေဖာင္ေဒးရွင္းသည္ ထိုင္းႏိုင္ငံအႏွံ႔အျပားရွိ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ား ဗဟု သုတရရွိေစရန္ ရည္ရြယ္၍ အလုပ္သမားေရးရာစာစဥ္ကို ကာလၾကာျမင့္စြာ ထုတ္ေ၀ခဲ့ဖူးပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ခုနစ္လခန္႔ကမွ ေငြေရး
ေၾကးေရး အခက္အခဲေၾကာင့္ ဆက္မထုတ္ႏုိင္ဘဲ ရပ္တန္႔ေန၏။ ယင္းစာေစာင္၏ ေနာက္ဆံုးအယ္ဒီတာကား ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ ျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္သည္စာေစာင္ကို အသက္ျပန္သြင္းခ်င္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေထာက္ပံ့ မည့္ အလွဴရွင္ကား မည္သူျဖစ္ေလမည္နည္း အတိအက်မသိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးတြင္ရွိေသာ ေထာင္ႏွင့္ ခ်ီသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏အားႏွင့္ စာေစာင္ကိုျပန္အသက္သြင္းရန္ ကၽြန္ေတာ္ကအႀကံျပဳသည္။
“ဒီလိုလုပ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား ဒီတစ္ေခါက္ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ ေၾကာ္ျငာသင္ပုန္းႀကီးမွာ အလုပ္သမားေရးရာ စာေစာင္
ျဖစ္ေျမာက္ရး ေကာ္မတီအသစ္ဖြဲ႕စည္းမည္။ စိတ္ပါ၀င္စားေသာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား ဆက္သြယ္ပါလို႔
ေၾကာ္ျငာလိုက္ဗ်ာ။ ေထာင္ခ်ီတဲ့ ေက်ာင္းသားထဲက အနည္းဆံုး ဆယ္ဂဏန္းေလာက္ ေတာ့ပါလာၾကပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီေကာ္မတီကေန ေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာေရာ အလုပ္သမားေတြရွိတဲ့ ေနရာေတြမွာ ထပ္ၿပီးစည္း႐ံုး လႈံ႕ေဆာင္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ၿပီးရင္ ေၾကာ္ျငာေတြရလာေအာင္ လုပ္ၾကမယ္။ မေကာင္းဘူးလား ေက်ာင္းဆရာ” “ခင္ဗ်ားေျပာတာ ဆိုးေတာ့မဆိုးပါဘူး။ ႀကိဳးစားၾကည့္ၾကတာေပါ့။ ကဲ ေဟ့ေကာင္၊ စိုးႏိုင္၊ ဆရာေဌးေျပာတာ ဘယ့္ႏွယ္လဲ။ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား” ဟု ေက်ာင္းဆရာႀကီးက စိုးႏိုင္ ဘက္သို႔လွည့္ကာ ေမးေလသည္။ ထုိအခါ စိုးႏိုင္က “မလြယ္ဘူးထင္တယ္ဆရာ။ တခ်ဳိ႕ ဆရာေတြက ဒါမ်ဳိးလုပ္တာကို သိပ္မႀကိဳက္ၾကဘူး။ မႀကိဳက္႐ံုတင္မက အျပစ္ပါ
ေျပာေသးတဲ့ဆရာမ်ဳိးလည္း ရွိေသးတယ္” ဟု ေျဖရာသူ႔ဆရာႀကီးက “ဟုတ္တယ္ ဆရာေဌး ရ၊ ေက်ာင္း တည္ေထာင္ တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ျပည့္ အခမ္းအနားလုပ္လို႔ တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားေတြ စာေမးပြဲ႐ႈံးေတာ့ ဆရာတခ်ဳိ႕က ဒီလိုအမ်ားနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ အလုပ္မ်ဳိး လုပ္တာကို မႀကိဳက္တဲ့အေၾကာင္း စာသင္ခန္းထဲမွာ ေျဗာင္ေျပာတဲ့ဆရာလည္း ရွိတာအမွန္ဘဲ၊ သူတို႔ကလည္း ခေရဇီတစ္မ်ဳိး ရွိတယ္ဗ်ာ” ဟု ဆုိသည္။
ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္က စိုးႏုိင္အား “ဒါျဖင့္ မင္းကိုငါတစ္ခုေမးမယ္ကြာ။ ခု မင္းဆရာနဲ႔ ငါနဲ႔ ေဆြးေႏြးေနတဲ့ ကိစၥက မလုပ္သင့္တဲ့ ကိစၥလား။ လုပ္သင့္တဲ့ကိစၥလားဆိုတာကို အရင္ေျဖၾကည့္ပါ”
“လုပ္တာေတာ့ လုပ္သင့္တဲ့အလုပ္ပါ။ လုပ္သင့္လို႔လည္း အရင္ႏွစ္မ်ားစြာကတည္းက လုပ္လာခဲ့တာပဲေလ။ အခု အလွဴရွင္မရွိေတာ့လို႔ ရပ္သြားတာပဲ မဟုတ္လား။ ေကာင္းတဲ့အလုပ္တိုင္း လူတိုင္း လုပ္ခ်င္ၾကတာပဲ။ ေကာင္းတာ လုပ္ဖို႔ လူတိုင္းဆႏၵရွိပါတယ္ ဆရာ”
“အိုေက” မင္းအေျဖထဲမွာ ေမးခြန္းျဖစ္ေစတဲ့အရာ ထပ္ပါျပန္တယ္။ လူတုိင္းဟာ ေကာင္းတာကိုလုပ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵရွိၾကတယ္ ဆုိတယ္မဟုတ္လား။ ငါတို႔စိတ္ထဲမွာ ဟိုဟာေလးျဖစ္ခ်င္တယ္။ ဒီဟာေလး ျဖစ္ခ်င္တယ္။ သူမ်ားေတြ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ျမင္တာေတြကိုေတြ႕ရင္၊ အားက်အထင္ႀကီးစရာေတြကို ေတြ႕ရင္ ကိုယ္လည္း သူတို႔လိုပဲဲ ျဖစ္ခ်င္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္ခ်င္႐ံုနဲ႔ ငါတို႔ ျဖစ္လို႔ရတတ္လား။
“ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲဆရာ။ ျဖစ္လာဖုိ႔အတြက္ ႀကိဳးစားမွရမွာေပါ့။ လုိခ်င္တဲ့အရာ ဘယ္ဟာမွ မိုးေပၚက က်လာ တယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူးဆရာ။ ဒါနဲ႔ ဆရာ့ကိုျပန္ေမးခ်င္တယ္။ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ဘာေတြ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မွာ လုိအပ္ပါသလဲဗ်ာ”
“သေဘၤာေတြကို မင္းေတြ႕ဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီသေဘၤာေတြ ပင္လယ္သမုဒၵရာေတြကိုျဖတ္ၿပီး လုိရာ ခရီးထိ ေပါက္ေရာက္ေအာင္ အဓိကက်တဲ့သူဟာ မာလိန္မွဴးဘဲမဟုတ္လား။ ဒီလိုပဲ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ အရာတစ္ခု ကို ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ အတြက္ အဓိကက်သူဟာ မိမိကုိယ္တိုင္ပဲ ျဖစ္တယ္ေလ။ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵတစ္ခုရွိလာရင္ စိတ္ကူးယဥ္ေန႐ံုနဲ႔ေတာ့ ဘာမွျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူးကြ။ ျဖစ္ခ်င္ စိတ္ကို တစ္ဆင့္တင္ၿပီး ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ရည္မွန္းခ်က္အျဖစ္ သတ္မွတ္ရမယ္။ ရည္မွန္းခ်က္ဆိုတဲ့ ပန္းတိုင္တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ၿပီးမွ အဲဒီပန္းတိုင္ကို ေပါက္ေျမာက္ဖို႔ဘာေတြလိုအပ္မလဲ။ ဘာေတြျပင္ဆင္ ရမလဲ။ အခ်ိန္ကာလ ဘယ္ေလာက္
ေပးရမလဲ။အရင္းအႏွီး ဘယ္ေလာက္စိုက္ထုတ္ရမလဲ။ ရည္မွန္းခ်က္ ေပါက္ေျမာက္ၿပီးတဲ့အခါ အက်ဳိးရလဒ္က ဘယ္ေလာက္ႀကီးမားသလဲ စသျဖင့္ရွင္းရွင္းလင္းလင္းသိေနဖို႔ လုိတယ္ကြ။ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ ဆိုတာ ေအာင္ျမင္မႈ အသီးအပြင့္ကို အေသအခ်ာမသိဘဲ ဘယ္လိုမွမျပင္းထန္ မတက္ႂကြဘူးကြ”
“ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ပါၿပီ။ အခု ဆရာတို႔ ေဆြးေႏြးေနၾကတဲ့ စာေစာင္
ျပန္လည္ထုတ္ေ၀ႏိုင္ေရးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က တစ္တပ္တစ္အား ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ပါ့မယ္ ဆရာ” ဟု ဆိုေလသည္။
××× ××× ××× ××× ×××
ယေန႔ေခတ္ကာလ ျမန္မာလူငယ္အမ်ားစုကား ပဲ့မပါေသာေလွ၊ သေဘၤာမ်ားႏွင့္ ပမာတူ၏။ အခ်ဳိ႕ကား ေခၽြး တလံုးလံုး သံတလံုးလံုး ႏွင့္ေလွဦးတည့္ရာကို ေလွာ္ခတ္ေနၾက၏။ အခ်ဳိ႕ကား ရြက္လႊင့္ရာဘက္သို႔ ေမ်ာပါေနၾက၏။ အခ်ဳိ႕မွာကား တက္လည္းမပါ ရြက္လည္းမရွိဘဲ တ၀ဲ၀ဲလည္ျဖင့္ ဦးတည္ရာမဲ့ေနသူမ်ား လည္းမရွားလွ။ ထုိသူမ်ား ကား တိက်ျပတ္သားေသာ အနာဂတ္ပန္းတိုင္မဲ့လွ်က္ ဘ၀ေရစီးတြင္ ေရာ ေထြးေမ်ာပါေနၾကေလသည္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “အတၱာဟိအတၱေနာ နာေထာ” ဟု ရွင္းလင္းစြာ ေဟာၾကားသြန္သင္ဆံုးမေတာ္မူခဲ့သည္။ ဆိုလုိသည္မွာ “မိမိ ဘ၀အတြက္၊ မိမိကိုယ္ကုိယ္သာ အားကိုးရာ”သို႔မဟုတ္ မိမိဘ၀၏ ပဲ့ကိုင္ရွင္ အစစ္မွာ မိမိသာ လွ်င္ ျဖစ္ေခ်သည္။
မိမိကိုယ္ကိုိယ္ ပဲ့ကိုင္ႏိုင္ဖို႔ မိမိကိုယ္တိုင္မွာ ျပတ္သားရွင္းလင္းေသာ ပန္းတုိင္တစ္ခု ရွိကိုရွိရမည္။ ရည္ မွန္းခ်က္ ပန္းတုိင္ကို ေရာက္ဖို႔ျပင္ဆင္စရာမ်ား လိုအပ္ခ်က္မ်ား အရင္းအႏီွးမ်ားစသည္တို႔ကို ျပည့္စံု ေအာင္ မလြဲမေသြ
ျဖည့္ဆည္းရမည္။ ထို႔ျပင္ ေရွ႕ကေအာင္ျမင္မႈပန္းတုိင္သို႔ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသူမ်ား၏ အေတြ႕ အႀကံဳမ်ားကို ေလ့လာမွတ္သားကာ အားက်အတုယူရမည္။ ယေန႔ေခတ္ လူသားမ်ား ရရွိခံစားေနၾကရေသာ
ေကာင္းက်ဳိးမွန္သမွ်သည္ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးမားသူ လူေတာ္ႀကီးမ်ား၊ လူစြမ္းေကာင္းႀကီးမ်ား၏ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ
ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
လူစီးေၾကာင္းႀကီးထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အမ်ားနည္းတူ ျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကဆဲ။ စီးေမ်ာေနၾကဆဲ။ ဘယ္သူက မိမိဘ၀ကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ ပဲ့ကိုင္ႏိုင္သူျဖစ္သနည္း ဆုိသည္ကိုကား ေဗဒင္ဆရာကို ေမးရန္မဟုတ္။ ခုိင္မာျပတ္သားေသာ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္၊ ဘ၀ စီမံခ်က္မ်ား ရွိမရွိကိုသာ ကိုယ့္ဖာသာ ေမးပါေလ။
သင္တို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေရွ႕က ၾကယ္ႀကီးမ်ားကား တိက်ျပတ္သားေသာ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို ခ်မွတ္လွ်က္ တက္စံုရြက္ကုန္လႊင့္ကာ ေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္သို႔ ေရာက္ေအာင္ ပဲ့ကိုင္ေမာင္းႏွင္ခဲ့ၾကၿပီး ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ေရးထိုး စိုက္ထူခဲ့ေသာ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားသည္ ေမႊးပ်ံ႕ေသာ သမိုင္းရာဇ၀င္မ်ားအျဖစ္ တည္တံ့ေန ၾကသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ယင္းသမုိင္းရာဇ၀င္မ်ားကား ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အေကာင္းဆံုးလမ္းညႊန္မ်ားႏွင့္ အေကာင္းဆံုး စိတ္ဓာတ္ ခြန္အားမ်ားပင္ ျဖစ္ပါေပသည္။ ။
မဇၥ်ိမ မွမွ်ေ၀ေဖၚၿပသည္....
No comments:
Post a Comment