"ေရႊ" မေလးေတြ ျပည့္တန္ဆာ လုပ္ ေနတဲ့အိမ္မ်ား ...

“သမီးကို မိဘေတြက ေက်ာင္းဆက္ မထားႏိုင္ေတာ့တဲ့ အျဖစ္ ဆိုေတာ့ လူပြဲစား ကလည္း ရပ္ကြက္ ထဲမွာ ထိုင္းကို သြားၿပီး အလုပ္ လုပ္ဖို႔ မက္လုံးေပး စည္း႐ုံး တာကို အိမ္က ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ ထည့္လိုက္ တာပါ။ စရိတ္ၿငိမ္း ေခၚလာတဲ့အျပင္ အိမ္ကိုလည္း က်ပ္တသိန္းခြဲ ႀကိဳေပး ခဲ့ေတာ့ အဲ့ဒီ္ကေနအစျပဳၿပီး မဲေဆာက္မွာ အေရာင္းစား ခံရၿပီး ဒီ္ဘ၀ကို ေရာက္လာ ရတာပါ။ ဒီ အလုပ္ လုပ္ဖို႔ တစ္ခါမွ မစဥ္းစား ခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့လည္း မိသားစုအတြက္ အနစ္နာ ခံရတယ္လို႔ပဲ သေဘာထား လိုက္ေတာ့တယ္” ဟု ေျပာသူမွာ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွ အသက္ (၁၆)ႏွစ္အရြယ္ ပဲခူးၿမိဳ႕သူတဦးျဖစ္သည္။

နအဖ လက္ထက္ စီးပြားေရး က်ပ္တည္းရာမွ လူကုန္ ကူးမႈ၏ သားေကာင္မ်ား ျဖစ္ေနၾကသူ မ်ားထဲ တြင္ ျမန္မာ အမ်ိဳး သမီးငယ္ အမ်ား အျပား လည္းပါ၀င္၏။ ဘ၀ ပ်က္ကာ ျပည့္တန္ဆာ ဘ၀တြင္ နစ္မြန္းေနၾက ရသူ ျမန္မာ မိန္းကေလးမ်ား ထိုင္းႏိုင္ငံ အတြင္း ေသာင္းႏွင့္ ခ်ီ၍ ရွိေၾကာင္း ျမန္မာ့ အမ်ိဳး သမီးေရး ေလ့လာေန သည့္ အဖြဲ႔မ်ားက ေျပာသည္။

ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာက္ေဒသ အတြင္း ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ေမြးေနၾက သည့္ ျမန္မာ မိန္းမ ငယ္မ်ား ေထာင္ႏွင့္ ခ်ီရွိသည္။ အမ်ား စုမွာ မိသားစု စား၀တ္ေနေရး အခက္ အခဲကို ေျဖရွင္းႏိုင္ရန္ အတြက္ စြန္႔စားကာ အလုပ္အကိုင္ လာေရာက္ ရွာေဖြၾကျခင္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အေတြ႔ အႀကဳံ မရွိဘဲ ေနရာေဒသ အသစ္ကို ေရာက္ရွိ လာသူတို႔ ထုံးစံ အတိုင္း လူကယ္ရီႏွင့္ ပြဲစား မ်ားေၾကာင့္ ျပည့္ တန္ဆာ ဘ၀သို႔ ေရာက္ ရွိခဲ့ၾက ရေၾကာင္း ကာယကံ ရွင္မ်ားက ေခတ္ၿပိဳင္သို႔ ရင္ဖြင့္ေျပာၾကားသည္။


ျမန္မာပုိင္ ျပည့္တန္ဆာ႐ုံမ်ားေပၚလာ

သို႔ေသာ္ လြန္ခဲ့ သည့္ ႏွစ္ (၂၀)ခန္႔က မဲေဆာက္ေဒသ တြင္း ျပည့္ တန္ဆာ ႐ုံမ်ား (၃၀) ခန္႔ရွိရာ နမ့္က်ိဳင္းဖိ၊ ဒါလင္၊ ပတၱျမား၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး႐ုံ၊ မီးစက္႐ုံမ်ား အပါအ၀င္ ထိုင္း လူမ်ိဳးပိုင္ ႐ုံမ်ားသာ ရွိၿပီး ျမန္မာျပည့္ တန္ဆာ႐ုံ ဟူ၍ သီးျခား မရွိဘဲ ထိုင္းျပည့္ တန္ဆာ မ်ားၾကား ထဲတြင္ အေရာအေႏွာ သေဘာသာ ရွိခဲ့ ၾကသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ (၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔က စတင္ကာ မဲေဆာက္ေဒသ အတြင္းရွိ ျပည့္ တန္ဆာ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ျမန္မာ မ်ားသာ အဓိက လုပ္ကိုင္ၾကသည့္ အေန အထားသို႔ ေျပာင္းလဲ လာခဲ့ သည္။

ေဒသခံ ထိုင္းႏိုင္ငံ သားမ်ားသည္ အျခားေဒသမွ မိတ္ေဆြ မ်ားအား မဲေဆာက္သို႔ အလည္ေခၚ ရာတြင္ “မဲေဆာက္ ကိုေရာက္ရင္ေတာ့ မင္းတို႔ကို ျမန္မာ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ျပဳစုမယ္။ တို႔မဲေဆာက္ ဆိုတာ က ျမန္မာ မိန္းကေလးေတြေပါတဲ့ၿမိဳ႕ ဆိုတာ တစ္ နိုင္ငံ လုံးသိၾကတယ္” ဟု ေျပာဆိုစ မွတ္ ျပဳၾက သည့္ အထိ ျဖစ္ သည္။

လက္ရွိ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ လယ္ရွိ ျပည့္ တန္ဆာ ႐ုံတစ္ခုတြင္ အလုပ္ လုပ္ကိုင္ေနသည့္ မသဲ သဲက “ဒီအလုပ္ လုပ္တာ ေငြရ လြယ္တယ္ လို႔ေျပာေန ၾကတယ္။ မလြယ္ပါ ဘူးရွင္၊ အလုပ္ တစ္ခါလုပ္ရင္ က်မ တို႔႐ုံမွာ ဘတ္ (၃၀၀) ရတယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕႐ုံဆိုရင္ ဘတ္ (၂၀၀) ပဲရတယ္။ အလုပ္ရွင္က တစ္၀က္၊ ကိုယ္က တစ္၀က္ရ တယ္။ ကိုယ္ရတဲ့ အထဲက စားစရိတ္ ၊ေနစရိတ္၊ မီးဖိုး၊ ေရဖိုး၊ ပုလိပ္ေၾကးက အစ အျဖတ္ ခံရတယ္။ က်မတို႔ ဘ၀လည္း ရရ စားစား ပါပဲ။ ဖာ႐ုံ ဆိုတာက တရား၀င္ ဖြင့္ခြင့္ရတာ မဟုတ္ေတာ့ ဟိုလူဒီလူ ဖားရ တာေတြက လည္းရွိတယ္။ ဒီ္ၾကားထဲ အလကား လိုက္ေပး ရတာမ်ိဳး လည္း ရွိတယ္။ အပိုင္ ရဲေတြ ဆိုရင္ သူတို႔ကို ႐ုံက ပိုက္ဆံလည္း ေပးရတယ္။ သူတို႔လိုရင္ အလ ကားလည္း လိုက္ေပး ရတယ္။ ဒီကရဲနဲ႔ ဗမာရဲက စကားသာ မတူၾကတာ အက်င့္ စ႐ိုက္နဲ႔ ႐ုိက္စား လုပ္တာ ကေတာ့ အကုန္ တူတယ္” ဟု ေျပာ သည္။

ဆက္လက္၍ “အိမ္ ကိစၥ အေၾကာင္း တစုံ တရာ ရွိလို႔ ျမ၀တီကို သြားတဲ့ အခါမွာ ရဲ၊ လ၀က၊ ျပည္သူ႔ စစ္၊ မီးသတ္နဲ႔ အျခား တာဝန္ ရွိသူေတြဟာ က်မတို႔ ဘ၀ကို သိေတာ့ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွာၿပီး စစ္ေဆး တယ္၊ ရစ္တယ္။ အဲ့ဒါ သူတို႔ရဲ႕ အလို ဆႏၵကို ျဖည့္ေပး မွပဲ သြားေရး၊ လာေရး အဆင္ေျပေတာ့ တယ္။ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ရဲဂိတ္ ထဲမွာသူတို႔နဲ႔ အိပ္ရ တာရွိသလို တစ္ခ်ိဳ႕ဆို ေတြ႔က ရာမွာရွိတဲ့ အိမ္သာထဲ မွာပဲ သူတို႔နဲ႔ သြားရ တဲ့အထိ ႀကဳံဖူးတယ္။ ေနာက္ကို က်မတို႔ ဆီက လူေတြဟာ ျမ၀တီ ကိုသြားရင္ အေဖာ္(ကြန္ဒုံး) အၿမဲေဆာင္ သြားရတယ္။ ကိုယ့္ အႏၱရာယ္ ကိုလည္း ကာကြယ္ ရေသးတယ္။ မဲေဆာက္ မွာက ျပည့္ တန္ဆာ မႈနဲ႔ တရားစြဲတာ မရွိေပမယ့္ ဗမာျပည္မွာ ကေတာ့ ရွိတယ္၊ ေထာင္က်ႏိုင္ တယ္။ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ကုတ္ေသြးစုပ္ခံရတာက ပိုၿပီးဆိုးတယ္”ဟု ေျပာသည္။

ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိသူမ်ားလည္း ျပည့္တန္ဆာျဖစ္

ျမန္မာျပည့္ တန္ဆာ မ်ား၏ ေျပာျပ ခ်က္မ်ားအရ ႐ုိး႐ုိး သားသား လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ရန္ အလုပ္လာ ရွာၾကေသာ္ လည္း အေျခေန အရပ္ရပ္၏ တြန္းပို႔ မႈေၾကာင့္ ျဖစ္သြား ၾကရေၾကာင္း၊ ရည္ရြယ္ ခ်က္ ရွိရွိျဖင့္ လာေရာက္ လုပ္ကိုင္ျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာသူ မ်ားလည္း ရွိသည္။

အသက္ (၁၈) ႏွစ္အရြယ္ မႏွင္းဆီက “ဒီအလုပ္ လုပ္တာ (၂) ႏွစ္ရွိၿပီ။ ပြဲစားက သမီးကို ဘန္ေကာက္မွာ အိမ္ေဖာ္ အလုပ္ တစ္လ ဘတ္ (၅,၀၀၀)ရမယ္ဆိုၿပီး က်ေလာက္ေအာင္ေျပာ ေတာ့ အိမ္ကလည္း ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ ထည့္လိုက္ တာပါ။ ဘန္ေကာက္ မေရာက္ဘဲ ဒီဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့ ရတယ္။ ေရာက္စမွာ စကားလည္း နားမလည္၊ ဘယ္သူနဲ ႔မွလည္း အေတြ႔မခံဘူး။ သမီးကို ထိုင္းသူေဌး အဖိုးႀကီး တေယာက္နဲ႔ အိပ္ခိုင္း တယ္။ ပြဲစားနဲ႔ ေခါင္းက ဘယ္ေလာက္ ရသလဲေတာ့ သမီးမသိဘူး။ သမီးတို႔ အိမ္ကို လူႀကဳံနဲ႔ ဗမာေငြ (၃) သိန္း ပို႔ေပးတယ္။

 အေမက စာပို႔လာတယ္။ ပို႔လိုက္တဲ့ေငြ ရတဲ့အေၾကာင္း၊ သမီး လိမ္လိမ္ မာမာနဲ႔ အလုပ္ႀကိဳးစား ဖို႔ေျပာတယ္။ အေမ့ စာဖတ္ၿပီး က်မ ႐ူး မတတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့လည္း မထူး ဇာတ္ပဲ ခင္းလိုက္ ရေတာ့တယ္။ ဒီအလုပ္လုပ္တာ ေနာက္ပိုင္းမွာ အေမတို႔ေကာ၊ သမီးတို႔ၿမိဳ႕က လူေတြ လည္း သိကုန္ၿပီ၊ အိမ္ျပန္ ဖို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ လူႀကဳံ နဲ႔ေတာ့ ေငြေလး ဘာေလး ပို႔ႏိုင္တာပဲ ရွိတယ္။ ဘ၀ေရွ႕ေရး ကေတာ့ သမီး တို႔႐ုံမွာ အရင္က လုပ္ခဲ့ၾက တဲ့အစ္မေတြ အဖြဲ႔အစည္းက လူေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားကို ေရာက္သြား တာေတြ ရွိတယ္။ သူတို႔ေငြျပန္ပို႔လို႔ ဗမာျပည္က သူတို႔မိဘေတြ လည္း တိုက္နဲ႔ တာနဲ႔ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ သမီးလည္းအဆက္သြယ္ရွာၿပီး ႏိုင္ငံျခားကိုသြားဖို႔ စဥ္းစားထားတယ္” ဟု ေျပာ သည္။

ျပည့္ တန္ဆာ အလုပ္ျဖင့္ မိဘ မ်ားကို ျပန္လည္ေထာက္ ပံ့ႏိုင္သူမ်ား အနည္း ငယ္သာ ရွိၿပီး အမ်ားစုမွာ လက္ရွိ ဘ၀မွ ႐ုန္းမ ထြက္ႏိုင္ဘဲ ေပ်ာ္ရင္း ပါးရင္းျဖင့္ အခ်ိန္ ကုန္သူ မ်ားလည္း အမ်ား အျပားရွိသည္။

သက္မြန္ျမင့္ႏွင့္ တူသည္ဟု လူေျပာ မ်ားသည့္ မိန္းကေလးက “ညဖက္ အလုပ္ လုပ္ၿပီး ေန႔ဘက္ တေရး တေမာ အိပ္ၿပီးရင္ မဲေဆာက္ေစ်း ထဲသြားၿပီး ဘီယာေသာက္၊ စီးကရက္ေသာက္၊ ထမင္းစား၊ ကာရာအိုေက ဆိုၿပီး ကိုယ့္ ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေအာင္ လုပ္ယူ ရတယ္။ က်မတို႔ လုပ္အား ခအျပင္ကို လာလည္ တဲ့ဧည့္ သည္ေတြက တရာမ်ိဳး၊ ႏွစ္ရာမ်ိဳး မုန္႔ဖိုး ေပးသြား တာေတြရွိတယ္။ အဲ့ဒီအပို၀င္ ေငြေတြနဲ႔ စားေသာက္ ေပ်ာ္ပါး ရတာေပါ့။ ဒီ အလုပ္ လုပ္ေန ရေပမယ့္ က်မ တို႔လည္း ႏွလုံးသား နဲ႔ပါ၊ အျပင္မွာ လည္း ခ်စ္သူ ရည္းစားေတြ အသီးသီး ရွိၾကတယ္။ ညဘက္ အလုပ္လုပ္ ေန႔ဘက္ သူတို႔နဲ႔အတူ စားေသာက္ေန ထိုင္ သြားလာရတာေပါ့။ က်မတို႔ ရည္းစားက က်မတို႔ကို ေန႔ပဲ ပိုင္တယ္၊ ညကိုေတာ့ ႐ုံကပိုင္ တယ္။ ကိုယ့္ရည္း စားလည္း အျခားလူေတြရဲ႕ ရည္းစားလို တူတူ တန္တန္ ရွိေအာင္ အိမ္ခန္း ငွားေပးရ တယ္၊ ေမာ္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ ၀ယ္ေပး ထားရတယ္။ ကိုယ္က ခ်စ္ေတာ့ သည္လိုမွ မလုပ္ရင္ သူမ်ားဆီ ပါသြားမယ္” ဟု ေျပာသည္။

မဲေဆာက္ေစ်းမွ ကာရာအိုေက ဆိုင္ရွင္ ျမန္မာ အမ်ိဳး သမီး တဦးကမူ “ဒီမိန္းကေလးေတြကို ပိုက္ဆံစုဖို႔၊ အိမ္ကိုေငြ ပို႔ဖို႔ က်မတို႔လည္း ေျပာပါတယ္။ အထိန္း အကြပ္ မရွိတဲ့ၾကမ္းလို ပရမ္းပတာ ျဖစ္ကုန္ၿပီ၊ သူတို႔ည ဘက္ လုပ္လို႔ ရတာကို ေန႔ဘက္မွာ လာျဖဳန္းၾက တယ္။ သူတို႔ ရည္း စားထား တဲ့ သူေတြကလည္း မဲေဆာက္မွာ လက္ေၾကာ တင္းေအာင္ အလုပ္မ လုပ္စား ခ်င္တဲ့ ေကာင္ေလးေတြ က ဒီကေလးမေလးေတြ ကို ျခဴစားေန ၾကတာ။ သူတို႔ ရည္းစားေတြကို နာရီ၊ လက္စြပ္၊ ဆြဲႀကိဳး၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္အျပင္ အိမ္ခန္းပါ ငွားေပးတဲ့ အထိျဖစ္တယ္။ ေယာက္်ားတေယာက္ကို မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္က အၿပိဳင္လုၿပီး က်မဆိုင္ထဲမွာ ရန္ျဖစ္ၾက၊ ဆဲၾက၊ ဆိုၾက၊ ႐ုိက္ၾက၊ ပုတ္ၾကနဲ႔ ခဏခဏ ႀကဳံရတယ္” ဟု ေျပာသည္။

မဲေဆာက္ရွိ တည္းခိုခန္းတခုတြင္အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသည့္ ကိုေအာင္က “ေခတ္စနစ္က မေကာင္းေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြလည္း စာရိတၱဆိုတာ ဘာလည္းမသိေတာ့ဘူး၊ အဆိုးအေကာင္းလည္း မသိၾကေတာ့ ဘူး။ က်ေနာ္္တို႔ တည္းခိုခန္းမွာဆိုရင္ ဧည့္သည္က ျမန္မာမိန္း ကေလးလိုရင္ ေခၚေပးရတယ္။ လာပို႔တဲ့သူက ဆိုင္ကယ္နဲ႔လာတယ္၊ လာတာက သုံးေယာက္။ ကေလးက (၁)ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသး တယ္။ မိဘေတြနဲ႔အတူလာတယ္၊ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းတာ က အေဖ၊ အေမလုပ္ သူက ျပည့္တန္ ဆာဆိုေတာ့ ဧည့္သည္နဲ႔ အခန္း တက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အေဖလုပ္ တဲ့သူက ကေလး ကိုႏို႔ဘူး တိုက္ၿပီး အျပင္ ကေစာင့္တယ္။ ကေလးအေမ အခန္းတက္ၿပီးတာနဲ႔ သားအမိ၊သားအဖသုံးေယာက္ ဆိုင္ကယ္ နဲ႔အတူတူ ျပန္ သြားၾကတယ္။

အဲလိုပဲ အေမနဲ႔ သမီး ျပည့္တန္ဆာ႐ုံ တစ္႐ုံထဲမွာအတူတူ အလုပ္လုပ္ၾကတာလည္းရွိတယ္။ မဲေဆာက္မွာ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ အျဖစ္ကေတာ့ ေျပာလို႔ေတာင္ ယုံႏိုင္စရာမရွိတဲ့ အေျခအေနေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ” ဟု ေျပာသည္။

ဆႏၵအေလ်ာက္ ျပည့္တန္ဆာလုပ္သူ မ်ားလာ

သို႔ေသာ္ ထိုင္းႏိုင္ငံ၌ ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ လာလုပ္ၾကသည့္ ျမန္မာမိန္းကေလး အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကိုယ့္ သေဘာ နဲ႔ကိုယ္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔ လာလုပ္ၾကသူ မ်ားလာသည္။ ယခင္က ျပည့္တန္ ဆာ လူသစ္ တေယာက္ ရရန္ အခက္ ခဲရွိေသာ္ လည္း လြန္ခဲ့သည့္ (၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔မွစၿပီး မဲေဆာက္ႏွင့္ ျပည္တြင္းမွ ပြဲစားမ်ား အခ်ိတ္ အဆက္ လုပ္လာၾကသည့္အတြက္ ယခင္လိုအေျခေနမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့ သည့္အေၾကာင္း ကို ျပည့္တန္ဆာဘ၀မွ နားၿပီး ျပည့္တန္ ဆာ႐ုံေထာင္ထားသူ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတဦးက ေျပာသည္။

သူမက “က်မ ဒီအလုပ္ကို အသက္ (၁၈) ႏွစ္ေလာက္က လုပ္လာတာ၊ အခု (၄၀) ေက်ာ္ၿပီ။ က်မတို႔ေခတ္ က လူသစ္တေယာက္ ရဖို႔ဆိုတာမလြယ္ေတာ့ အလုပ္ရွင္ေတြကလည္း နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးသုံးၿပီး လူသစ္ရွာေဖြခဲ့ ရတယ္။ အခုဆိုရင္ ျမန္မာျပည္မွာ စား၀တ္ေနေရး အက်ပ္အတည္းရွိ ေတာ့ ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ ပြဲစားကေန တဆင့္ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ပုံပန္းသဏၭာန္၊ အရြယ္အစားအမ်ိဳးမ်ိဳး မွာလို႔ရတဲ့အထိ ျဖစ္သြားၿပီ။ က်မတို႔႐ုံက အထက္တန္း လႊာ႐ုံမဟုတ္ဘူး၊ ေ၀ေနယ်ေတြ အတြက္ဖြင့္ထားေတာ့ သာမန္ လက္လုပ္ လက္စား အလုပ္ သမားေတြ အလာ မ်ားတယ္။ အခန္းတခါ တက္ရင္ ဘတ္ (၂၀၀)ပဲယူတယ္။ က်မတို႔နဲ႔ ေကာင္မေလးေတြ က တေယာက္ တ၀က္ ယူရတယ္။ သူတို႔ကို တလတခါ ေငြရွင္းေပးရတယ္။ တခ်ိဳ႕ ႀကိဳထုတ္ တဲ့လူလည္း ရွိတယ္။ ေငြရွင္းတဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ အိမ္လခနဲ႔ ပုလိပ္ေၾကး တေယာက္ (၁,၀၀၀) ႏုတ္ တယ္။ သူတို႔ကို ထမင္းေပးတယ္၊ ဟင္းဖိုး (၁) ေန႔ (၂၀) ေပးတယ္။မဲေဆာက္မွာ တစ္နိုင္ တစ္ပိုင္အိမ္ ႐ုံအပါ၀င္ လက္ရွိဖာ႐ုံ (၂၀) ေလာက္ရွိတယ္။ ႐ုံတိုင္း ပုလိပ္ကို လစဥ္ေၾကးေပးရတယ္။ တလ (၈,၀၀၀)ကေန (၁၀,၀၀၀) ၾကားရွိတယ္။ လိုင္းေၾကးေပးထားေတာ့ အဖမ္းအဆီးရွိရင္ ႀကိဳေရွာင္လို႔ရတယ္။ ဘန္ေကာက္ကလာတဲ့ အထူးအဖြဲ႔တို႔၊ စီမံခ်က္အဖြဲ႔စုံတို႔က်ေတာ့ သူတို႔လည္းဘာမွ လုပ္ေပးလို႔မရဘူး။ မႏွစ္က က်မတို႔႐ုံကို ၀င္ဖမ္းေတာ့ က်မေယာက်္ားကို ဖာ႐ုံေထာင္မႈနဲ႔ ႐ုံးတင္တာ ေထာင္ (၂) ႏွစ္နဲ႔ (၇) လက်သြားတယ္” ဟု ေျပာသည္။

ယခင္က ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းကို ေဒသခံလူမ်ိဳးမ်ားက ဦးစီးလုပ္ကိုင္ၾကရာမွ ယခုအခါ ျမန္မာမ်ား ကိုယ့္နည္း ကိုယ့္ဟန္ျဖင့္ နားလည္မႈယူကာ “အိမ္ဘိ” ဟုေခၚသည့္ (ျပည့္တန္ဆာ) အိမ္႐ုံမ်ားေထာင္ၿပီး ကိုယ့္အဆက္ သြယ္ႏွင့္ကိုယ္ လုပ္စားၾကသည္ဟု လက္ရွိ မဲေဆာက္ ျပည့္တန္ဆာ ႐ုံတစ္ခုမွ ေခါင္းတစ္ ဦးျဖစ္သူ ကိုအာႏုိးက ရွင္းျပသည္။

ကိုအာႏုိးက “ကိုယ့္ျမန္မာေတြ အခ်င္းခ်င္း အိမ္႐ုံေထာင္ၿပီး လုပ္စားၾကေတာ့ ပိုၿပီး တြက္ေျခကိုက္ တယ္။ ဟန္ျပ အေနနဲ႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ေစ်းဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားမယ္၊ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ဖြင့္ထားမယ္။ ဟုိတယ္တို႔၊ တည္းခို ခန္းတို႔၊ အျပင္ ေအာ္ဒါတို႔ သြားဖို႔ၾကေတာ့ ဆိုင္ကယ္နဲ ႔လုိက္ပို႔ေပးရတယ္။ တခ်ိဳ႕ မိန္းကေလးေတြက မိသားစုရွိေတာ့ ေအာ္ဒါလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဖုန္းနဲ႔ပဲ အဆက္သြယ္လုပ္ရ တယ္” ဟု ေျပာသည္။

ညိဳညိဳဟု အမည္ရွိသည့္ အသက္ (၂၅)ႏွစ္၀န္းက်င္ မိန္းကေလးကလည္း သူမအလုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖင့္ ယခုကဲ့သို႔ ရွင္းျပသည္။

“ဧည့္သည္ေခၚလို႔ ဟုိတယ္ကိုသြားရင္ က်မေယာက္်ားက ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လိုက္ပို႔တယ္။ အလုပ္ သြားရင္ တခါတေလ ကေလးပါေခၚသြားရတယ္။ က်မသားေလးက (၁)ႏွစ္ခြဲပဲရွိေသး တယ္။ က်မဧည့္ သည္နဲ႔ အခန္းတက္ရင္ က်မေယာက်္ားက ကေလးကိုႏို႔ဘူးတိုက္ရင္း အျပင္က ေစာင့္တယ္။ လူေတြက က်မတို႔ လိုလူေတြကိုအျပစ္ေျပာခ်င္ၾကတယ္။ က်မက ခႏၶာကိုယ္ကိုပဲ ေရာင္းတာပါ၊ က်မေမတၱာ နဲ႔ ႏွလုံးသား ကေတာ့ လင္နဲ႔ ကေလးေပၚမွာ အျပည့္အ၀ရွိပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ဂ႐ုမစိုက္ႏုိင္ဘူး၊ ကိုယ့္ကို ထမင္းေကၽြး တာမွမဟုတ္ဘဲ။ က်မတို႔လို ျမန္မာမိသား စု မဲေဆာက္တစ္ခြင္မွာ ရာနဲ႔ခ်ီရွိပါတယ္။ က်မေယာ က္်ား ပန္းရန္လုပ္ရင္ တေန႔ (၁၀၀) ထက္ပိုမရဘူး၊ မိဘေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြကို ကူညီဖို႔ မေျပာနဲ႔၊ ကိုယ္ေတာင္ ထမင္းနပ္မွန္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ေယာက္်ားက ကေလးထိန္း၊ အႀကိဳအပို႔ လုပ္ေပါ့။ ေအာ္ဒါတစ္ခါ သြားရင္ (၅၀၀) ရတယ္၊ (၁) နာရီေတာင္မၾကာဘူး၊ ညအိပ္ရင္ (၁,၅၀၀)ရတယ္။ ဗမာျပည္က မိသားစုေတြကို မ်က္ႏွာမ ငယ္ေအာင္ အိမ္နဲ႔ယာနဲ႔ျဖစ္ေအာင္ ကူညီႏိုင္ခဲ့တယ္။ က်မတို႔လို အိမ္ေထာင္ သည္ေတြ ဒီအလုပ္ လုပ္စားတာ မဲေဆာက္မွာ ရာနဲ႔ခ်ီရွိတယ္။ ဒီအလုပ္က မိုးရြာ တုန္း ေရခံရတာ၊ အရြယ္ရလာရင္ ဘယ္သူမွ ကိုယ့္ကိုသုံးေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဓိကကေတာ့ လင္မယားခ်င္း နားလည္မႈ ရွိဖို႔ပဲလိုတယ္” ဟု ေျပာသည္။

ပန္းဦးေစ်းကြက္

ပန္းဦးေရာင္းရာမွ ျပည့္တန္ဆာေလာကတြင္ က်င္လည္ခဲ့ရသူ အသက္ (၁၉)ႏွစ္အရြယ္ မေႏြးေႏြးက သူ႕အျဖစ္ ကုိ ျပန္ေျပာင္း ေျပာဆုိရာမွာ “သမီးေက်ာင္း (၅)တန္းထိေနခဲ့ဖူးတယ္၊ ေမာ္လၿမိဳင္ကပါ။ ဟိုမွာသမီး တို႔ေမာင္ႏွမ(၄) ေယာက္ရွိတယ္။ သမီးကအႀကီးဆုံး၊ အေမက သေဘၤာဆိပ္မွာ အေၾကာ္ေရာင္း တယ္။ ေစ်းထဲမွာ ေန႔ျပန္တိုးယူၿပီး အရင္းအႏွီးလုပ္ရတယ္။ အေဖက ေလျဖတ္ထားတယ္၊ လမ္း မေလွ်ာက္ႏိုင္ ဘူး။ အေမ့လုပ္စာနဲ႔ မိသားစုဘ၀ ဘယ္လိုမွ ရပ္တည္လို႔မရဘူး။ ေန႔စားလုပ္ရင္ (၁,၅၀၀) က်ပ္ထက္ပို မရဘူး၊ ဆန္ (၁) ျပည္က (၁,၀၀၀)ေက်ာ္တယ္။ က်မတို႔အိမ္မွာ မနက္(၁)ျပည္၊ ည(၁) ျပည္ခ်က္ ရတယ္။ ေနာက္ဆုံး အေမနဲ႔သမီး မဲေဆာက္မွာ အလုပ္လာရွာတယ္။ ၾကက္သြန္ခြာတယ္၊ ပန္းရန္လုပ္ တယ္၊ အလုပ္က အဆင္မေျပတဲ့ၾကားထဲ ပုလိပ္က ခဏခဏဖမ္းေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာ သမီးတို႔ နယ္ကပဲ ေခါင္းလုပ္ တဲ့လူနဲ႔ ဆက္မိတယ္။ အေမက က်မကို မိသားစုအတြက္ က်မကုိေရာင္းဖို႔ေျပာေတာ့ လက္ခံ လိုက္တယ္။ ဘတ္ (၁၅,၀၀၀)နဲ႔ ေစ်းတည့္သြားတယ္။ ေခါင္းနဲ႔တ၀က္စီ ရတယ္။ သမီးနဲ႔ အိပ္တဲ့ ထိုင္းသူေဌးက သနားလို႔ဆိုၿပီး မုန္႔ဖိုး ဘတ္ (၃,၀၀၀)ေပးတယ္။ ရတဲ့ေငြေတြကို အေမ့ကိုေပးၿပီး အိမ္ျပန္ခိုင္း လိုက္တယ္။ ကိုယ့္ေအာက္က လူေတြက ေက်ာင္းေနေတာ့ အိမ္ကို လစဥ္ပိုက္ ဆံပို႔ ေပးရတယ္။ ပါကင္ေဖာက္တဲ့ ကိစၥက ဒီလိုရွိပါတယ္။ ပထမတစ္ႀကိမ္ ေဖာက္ရင္ (၁၅,၀၀၀)၊ ဒုတိယ အႀကိမ္မွာ (၈,၀၀၀)၊ တတိယအႀကိမ္မွာ (၃၀၀၀)ေလာက္ရတယ္။ သုံးႀကိမ္စလုံး သမီးကိုလုပ္တဲ့ အဖိုးႀကီးေတြ ကြန္ဒုံးမသုံးၾကဘူး။ ေနာက္မွ ျပန္စဥ္းစားၿပီး ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္သြားတယ္။ မဲေဆာက္ေဆး ရုံႀကီးမွာ ေဆး စစ္ေတာ့ ဒီေန႔ထိ ဘာေရာဂါမွေတာ့ မရွိ္ေသးဘူး” ဟု ေျပာသည္။

ျမန္မာျပည့္တန္ဆာက်န္းမာေရး

မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရွိ ျပည့္တန္ဆာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျပည့္တန္ဆာမ်ားသည္ မဲေဆာက္ေဆး ႐ုံႀကီးတြင္ (၃) လတႀကိမ္ ေသြးစစ္ၾက ရၿပီး (၁)ပတ္တခါ သားအိမ္စစ္ေဆးမႈ ခံယူရသည္ဟု မဲေဆာက္ေဆး႐ုံႀကီးမွ အထက္တန္း သူနာျပဳတဦးက ေျပာၾကားသည္။ ေဆး႐ုံႀကီးႏွင့္ျပည့္တန္ ဆာ႐ုံမ်ား အၿမဲတမ္း အဆက္အ သြယ္ရွိေၾကာင္း၊ လိင္မႈဆိုင္ရာ ေရာဂါမ်ားကူးစက္မႈမျဖစ္ရေအာင္ ပညာေပးအစီစဥ္မ်ားကို ေဆး႐ုံႀကီးႏွင့္ အစိုးရ မဟုတ္ေသာ အဖြဲ႔အခ်ိဳ႕မွ အကူညီေပး လုပ္ေဆာင္ လ်က္ရွိေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။

ေဆးစစ္မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ သြယ္သြယ္အမည္ရွိ မိန္းကေလးက “ေဆးပုံမွန္စစ္ရတာကေတာ့ ကိုယ့္အ တြက္ပဲ။ ေဆးလာမစစ္တဲ့လူကို ေဆး႐ုံက သူေဌးမဆီ ဖုန္းနဲ႔ဆက္ၿပီးတိုင္ၿပီဆိုရင္ အတိုင္ခံရ တဲ့လူ ကို ေငြရွင္းတဲ့ရက္မွာဒဏ္ေငြ (၅၀၀) ျဖတ္တယ္။ ေရာဂါျဖစ္ၿပီး ေသတဲ့လူေတြ ရွိေတာ့ရွိတယ္။ ၾကာၾကာ မွတစ္ခါ ျဖစ္တာပါ။ ဧည့္သည္ေတြကို ကြန္ဒုံးစြပ္ခိုင္းဖို႔၊ ကြန္ဒုံးမပါဘဲ မလုပ္ၾကဖို႔ သတိေတာ့ထားရတယ္။ ဖာက်ိဳးရင္ ေဆးထိုးလို႔ရေပမယ့္ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ျဖစ္ရင္ေတာ့ ဘ၀ဆုံးၿပီ။ တခ်ိဳ႕ဧည့္သည္ေတြက မူးမူး ႐ူး႐ူးနဲ႔ အစြပ္ကိုမသုံးခ်င္ဘူး၊ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း လုပ္ရင္း တန္းလန္းနဲ ႔အစြပ္ကိုခိုးျဖဳတ္ တာလည္း ရွိတယ္။ အႏၱရယ္ မ်ားေတာ့ေခ်ာ့ေမာ့ ၿပီးေျပာရတယ္။ ေျပာလို႔မရတဲ့အဆုံး ကိုယ္ပဲ အမ်ိဳးသမီးကြန္ဒုံး သုံးရတယ္။ ဘန္ေကာက္မွာ အလုပ္ရမယ္၊ လစာေကာင္းတယ္၊ ေငြလည္းႀကိဳယူလို႔ရတယ္ဆိုၿပီး ပြဲစားက အိမ္ကို ျမန္ မာေငြ (၂) သိန္းေပးခဲ့တယ္။ ဒီေရာက္မွပဲ ဒီဘ၀ေရာက္ခဲ့ရတာပါ။ အယုံမလြယ္ၾကဖို႔ ဗမာျပည္က လူေတြ ကို သိေစခ်င္တယ္” ဟုု ေျပာသည္။

ရန္ကုန္သူ ျဖဴျဖဴကလည္း “သမီးက ဒီအလုပ္ကို ရန္ကုန္မွာကတည္းက လုပ္တာပါ။ မဲေဆာက္မွာက လိမၼာရင္ေငြစုၿပီး အိမ္ကိုေငြပို႔ႏိုင္ေသးတယ္။ ရန္ကုန္မွာက ျပည့္တန္ဆာလုပ္တဲ့ လူမ်ားၿပီး ေပ်ာ္ပါးႏိုင္တဲ့ လူေတြကနည္းေတာ့ တြက္ေျခမကိုက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မဲေဆာက္ကို လာတာပါ။ ရန္ကုန္မွာက ဆယ္အိမ္မႉး၊ ရာအိမ္မႉး၊ ရဲ၊ မီးသတ္ေတြက အလကားေခၚတာက မ်ားေတာ့ ဒီဘက္ထြက္ လာတာက ပိုေကာင္းတယ္ ဆိုၿပီး မဲေဆာက္ကို အရင္ေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အဆက္အသြယ္ နဲ႔ေရာက္လာတာပါ။ ဒီမွာက ပုလိပ္ေၾကးေလာက္ပဲေပး ရတယ္။ ဒါကို က်မတို႔ နားလည္ပါတယ္။ ဖာသည္နဲ႔ ရဲဆိုတာက ကိုင္းကၽြန္းမွီ၊ ကၽြန္းကိုင္းမွီပဲ” ဟု ေျပာသည္။

အလုပ္သမား ျမန္မာျပည့္တန္ဆာ မ်ားလည္းရွိ အေျခေနအရပ္ရပ္၏ တြန္းပို႔မႈေၾကာင့္ မဲေဆာက္ရွိ အထည္ ခ်ဳပ္ စက္ရုံမ်ားမွ အလုပ္သမမ်ားလည္း ျပည့္တန္ဆာေလာက အတြင္း ေရာက္ရွိမႈမ်ားရွိသည္။ ျပည္တြင္းရွိ မိဘ မ်ားမွာ အလုပ္အကိုင္ႏွင့္ စားဝတ္ေနေရး ျပႆနာမ်ားအျပင္ တရားမ၀င္ ထီေလာင္း ကစားမႈ မ်ားေၾကာင့္ အုိးေပ်ာက္၊ အိမ္ေပ်ာက္ျဖစ္ကာ ပို႔သမွ်ေငြ အလ်ဥ္မမီျဖစ္ၿပီး ေငြေနာက္ လိုက္ ရင္းျဖင့္ ျပည့္ တန္ဆာျဖစ္သြား သူမ်ားလည္း အမ်ားအျပားရွိသည္ဟု အိမ္ရုံတြင္ လုပ္ကိုင္ေန သူတဦး ကလည္း ေျပာ သည္္။

မဲေဆာက္ရွိ အႏွိပ္ခန္းမ်ား၊ ကာရာအိုေကဆိုင္မ်ား၊ စားေသာက္ဆိုင္စားပြဲထိုးမ်ားတြင္ ျမန္မာ မိန္းကေလး မ်ားအမ်ားစု လုပ္ကိုင္ေနၾကသည့္ အေၾကာင္းကို စားပြဲထိုးျမန္မာအမ်ိဳးသမီး မႏြဲ႕က “တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ လည္း ေရာက္ခါစမွာ ရွက္ေတာ့ ႐ုိး႐ုိးစားပြဲထိုး ပဲလုပ္တယ္။ အိမ္က ခဏခဏ ပိုက္ဆံမွာတာ လည္းပါတယ္၊ ကိုယ္ကလည္း မဲေဆာက္မွာ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ အိမ္နဲ႔ ေနခ်င္တာ လည္းပါတယ္။ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း အရင္ေရာက္တဲ့ သူေတြကလည္း စည္း႐ုံးေတာ့၊ ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္ မနက္ (၂)နာရီဆိုရင္ ဧည့္သည္ေတြ နဲ႔ လိုက္ အိပ္ေတာ့ တေခါက္ကို (၁,၀၀၀) ေလာက္ရတယ္။ ဆိုင္မွာရတဲ့လခက (၁) လ သုံးေလးေထာင္ထက္ မပိုဘူး။ ဒီလိုပဲ အတုျမင္အတတ္သင္ရာကေန ျဖစ္သြားၾကတာပါ။ အႏွိပ္သည္ေလာ ကမွာလည္း ေငြရ လြယ္ေတာ့ ဗမာျပည္ ကလာတဲ့ မိန္းကေလးေတြ တေန႔ထက္ တေန႔ ပိုပိုမ်ားလာတယ္။ အႏွိပ္သည္ေတြ က် ေေတာ့ တခါႏွိပ္ရင္ (၂) နာရီကို ဘတ္ (၂၄၀) ကိုယ္က (၁၀၀) ပဲရတယ္၊ က်န္တာက အလုပ္ရွင္ ယူတယ္။ ေနထိုင္ စားေသာက္ေရး ကိုေတာ့ သူတို႔တာ၀န္ယူတယ္။ အဲဒီကေန အစျပဳၿပီး ေနာက္ဆုံး ကိုယ့္ကိုယ္ ကို ေရာင္းစားတဲ့ဘ၀ကို ေရာက္သြားတာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္”ဟု ေျပာသည္။

ဘြဲ႕ရမ်ား၊ ေက်ာင္းဆရာမမ်ားပါ ျပည့္တန္ဆာျဖစ္

ျမန္မာျပည့္တန္ဆာေလာကတြင္ ဘဲြ႔ရေက်ာင္းသူမ်ား၊ ျပည္တြင္းတြင္ ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ခဲ့သူမ်ား၊ သူနာျပဳျဖစ္ခဲ့ သူမ်ား၊ ဆယ္တန္းေအာင္သည့္ မိန္းကေလးမ်ားမွာ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ၿမိဳ႕မ်ားျဖစ္ သည့္ ရေနာင္း၊ မဲေဆာက္၊မယ္ဆိုင္ေဒသမ်ားႏွင့္ ဘန္ေကာက္တြင္ အမ်ားအျပား လုပ္ကိုင္လ်က္ ရွိသည္ကို မိစန္းဟု အမည္ခံယူထားသည့္ မဲေဆာက္ေရာက္ အထက္တန္းျပဆရာမ တဦးကလည္း ရင္ဖြင့္ေျပာၾကား သည္။

သူမက “ဒီအလုပ္ကို ဘယ္သူမွ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ ဘြဲ႔ရၿပီးလုပ္စရာ အလုပ္မရွိဘူး။ ရွိျပန္ေတာ့ လည္း၀န္ ထမ္းလစာနဲ႔ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက ဘယ္လိုမွဆက္စပ္လို႔ မရဘူး။ လက္ရွိျမန္မာျပည္ အေျခေနနဲ႔ ဆိုရင္ လူေမႊးေျပာင္ ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ စကားႀကီး စကားက်ယ္ ေျပာတယ္လို႔ ေတာ့ မထင္ပါနဲ႔၊ က်မတို႔က စနစ္ ဆိုးႀကီးရဲ႕ သားေကာင္ေတြပါ။ ဘြဲ႔ရ ေက်ာင္းဆရာမေတာင္ လူေမႊးမေျပာင္ဘူးဆိုေတာ့ သာမန္လူဆိုရင္ ပိုဆိုးၿပီေပါ့။ ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ၿပီး ဖာသည္ လုပ္ရေကာင္းလားဆိုၿပီး က်မကို အျပစ္ေျပာ  တဲ့လူလည္း ရွိပါတယ္။ က်မ သူတို႔ကို နားလည္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဂ်င္မေလးဂ်မ္း သီခ်င္းထဲကလိုေပါ့၊ ဂ်င္ဆိုတာ သူ႔ဖာသာ သူ မလည္တတ္ပါဘူး။ လည္ေအာင္ဖန္တီးေပးတဲ့ အဓိကတရားခံ မရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ ဂ်င္မေလးေတြ ကံေကာင္း လာမွာပါ” ဟုေျပာသည္။

(ဤသတင္းေဆာင္းပါးပါ ကာယကံရွင္မ်ား၏အမည္ရင္းမ်ားကုိ လႊဲေျပာင္းထားသည္)

Posted by drmyochit               From..FORWARD