“ကဲ… သားေရ…လာ စားလွည့္ေတာ့… ဒီမွာ သားဖို႕ အမဲသား တစ္ဆြဲ.. အေမ ၀ယ္လာတယ္..”
ေျပာေျပာ ဆိုဆို သူမ လက္ထဲ က အမဲသား ဆြဲကို
သစ္ပင္ေျခ ရင္းေအာက္ ခ်လိုက္ သည္။ ျပီးေတာ့ ေဘး ဘီ တစ္ခ်က္ေ၀ွ႕ၾကည့္လိုက္သည္။
ေသခ်ာသည္။ ဘယ္သူ မွ ရွိမေန..။
တစ္ေအာင့္ အၾကာမွာ သစ္ပင္ထက္ မွ အရိပ္မဲ တစ္ခု
ေအာက္ကိုထိုးဆင္း လာသည္။ အပုပ္နံ႕ႏွင့္ အတူ ဆိုးရြား လွေသာ အနံ႕ေပါင္းစံု
ႏွာေခါင္း ထဲ အလုအယက္ တိုး၀င္ လာသည္။ ထုိ အရိပ္မဲမွ ထိုးထြက္ လာေသာ
အေမႊး အမွ်င္မ်ား ႏွင့္ ရွည္လ်ားေသာ လက္တစ္စံု မွာ အမဲသားဆြဲ ကို
သစ္ပင္ ထက္သို႕ ဆြဲယူ သြားခဲ့ေလေတာ့သည္။
သူမမွာေတာ့… ထိုျမင္ကြင္းကို
ပီတိျဖစ္စြာ.. ေငးၾကည့္လ်က္……။
မနက္ျဖန္ ဆို သူမ၏ တစ္ဦးတည္းေသာ သား၊
အသုဘခ် မည့္ေန႕ျဖစ္သည္။ သူမ ထိုေန႕ကို ဘယ္လိုျဖတ္ သန္း ရမွန္း မသိ..။
ဖတဆိုး သားေလးမို႕ အခ်စ္ေတြ အကုန္ေပး အပ္ျပီး အလို လိုက္ခ်စ္ခဲ့ေသာ္လည္း
ကံၾကမၼာ က သူတို႕ သားအမိ ကို ရက္ရက္ စက္စက္ ခြဲခဲ့ေလျပီ..။
သူမ သားကို
ေနာက္ဆံုးေတြ႕လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ က ေခ်ာင္းထဲမွာ ေရသြားကူးမည္ ဆိုျပီး
ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ထြက္ သြား ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ကို ေတာ့ သားေလး ရဲ႕
ေရစိုေဖာင္းကားေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ သာ ျပန္ေရာက္ လာခဲ့သည္။ အသက္ ျပန္
ပါ မလာခဲ့ေတာ့..။ သူမ သားေလးကိုခ်စ္သည္။ သားေလးသည္ သူမရဲ႕ တစ္ခု တည္းေသာ
ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ျဖစ္သည္။ သူမ သားေလး ကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ မွ အဆံုးရႈံး မခံႏိုင္။
သူမ အလြန္ေၾကာက္ မက္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို ခ်လိုက္သည္။
သူမ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ အိမ္ေနာက္ ရွိ
သစ္ပင္ၾကီးေအာက္ မွာ တြင္းတစ္ တြင္း အျမန္တူး လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ ဘယ္သူ မွ
မရိပ္မိခင္ အေခါင္း ထဲမွ သားအေလာင္း ကို ထုတ္ျပီး အေခါင္းထဲ တြင္ ေစာင္ေတြ
ေခါင္း အံုး တြင္ ထည့္ထား လိုက္သည္။ သား အေလာင္းကိုေတာ့ သူမ ကၽြင္းတူး ထားတဲ့
အိမ္ေနာက္ က သစ္ပင္ၾကီးရွိရာ သို႕ မခ်ီသြားခဲ့ ကာ ထိုကၽြင္း ထဲတြင္
ျမွပ္လုိက္သည္။ သူမ ေက်နပ္စြာ တစ္ခ်က္ျပံဳး လုိက္သည္။
ည ၁၂း၀၀…၊ တစ္ေလာ ကလံုး ေမွာင္မည္း တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
သူမ အိပ္ယာ ထဲမွ ရုတ္တရက္ ထထိုင္ လုိက္သည္။ သူမ ခ်က္ခ်င္းပဲ အိမ္ျပင္ကို
ထြက္လုိက္သည္။ သူမရဲ႕ ဦးတည္ရာ ကား သားေလး ကို ျမွပ္ ထား တဲ့ အိမ္ေနာက္ မွ
သစ္ပင္ၾကီး။ သားေလး ဒီ အခ်ိန္ဆို တစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းေနေလာက္ျပီ.။ သူမ
သားေလးနဲ႕သြားေတြ႕မည္။ သူမ နဲ႕ သားေလး စကားေတြ တ၀ၾကီး ေျပာၾကမည္။
“သားေလး…”
တစ္ေလာက လံုး တိတ္ဆိတ္ျငိမ္ သက္ေမွာင္မည္းေနျပီး တိရစၦာန္ အခ်ိဳ႕၏ ေအာ္သံကိုပင္ မၾကား ရ ေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
“သားေလး..၊ ေမေမပါ…၊ ေမေမတို႕ စကားေျပာရေအာင္ေလကြယ္…”
“သားေလး…၊ လာပါကြယ္…၊ ေမေမ့ကို သနားပါအံုး..၊ ေမေမ့ ကို ဆင္းေတြ႕ပါအံုး သားေလးရယ္…”
သစ္ပင္ေပၚ မွ အရြက္ တစ္ခ်ိဳ႕ လႈပ္ခါ သြားၾကသည္။
ဆိုး၀ါး လွတဲ့ အပုပ္နံ႕နဲ႕ အတူ မီးခိုးလား လူလား မကြဲျပားေသာ တစ္စံု တစ္ခု
သစ္ပင္မွ ေလ်ာဆင္း လာသည္။ သစ္ပင္ေအာက္ေရာက္ မွ သူမ ေသခ်ာ ၾကည့္ မိသည္။
ထိုအရာသည္ သူမ၏ ခ်စ္လွစြာေသာ သား တစ္ျဖစ္လဲ သူမ ကိုယ္တိုင္ ဖန္ဆင္း လိုက္ေသာ
သရဲ တစ္ေကာင္ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။
ယခင္ က ခ်စ္စရာေကာင္းလွေသာ သူမ၏ သားသည္
မ်က္ႏွာ တစ္ခုလံုး ေရမ်ားျဖင့္ ေဖာေရာင္ေနျပီး အျပာေရာင္ သန္းေနသည္။
ေခါင္းေပၚ မွာ ရွိေသာ ဆံပင္မ်ား ကလည္း ေရေတြ စိုရႊဲေနသည္။ ေဘာလံုး
တစ္လံုး ပိုက္ထားသကဲ့သို႕ ေရမ်ားေၾကာင့္ ဗိုက္ပူ လ်က္ရွိျပီး ခႏၶာကိုယ္ ရွိ
အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ အေရခြံ မ်ား ျပဲလွန္ ထြက္ေနကာ အသား အေရာင္မွာလည္း ျဖဴဖတ္
ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေနေလသည္။
သူမ သား၏ ရုပ္ကို သူမ အေတာ္ျပန္ဖမ္းယူရသည္။ ကိစၥေတာ့
မရွိ။ သူမ ဒီကိစၥကို ၾကိဳတင္ ေမွ်ာ္လင့္ ထားျပီးျဖစ္ သည္။
သူမ ၀မ္းသာစြာ ျပံဳးလိုက္သည္။ သူမ ရည္ရြယ္ ထားတာ
အထေျမာက္သြားျပီ။ သူမနဲ႕ သားေလး မခြဲ ရေတာ့ဘူး..။ ကဲ..ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ..။
သူမ မေသေသး သေရႊ႕ ဒီလိုမ်ိဳး သားေလး ကို ေန႕တိုင္း အစာေကၽြးမယ္..၊
စကားေျပာမယ္..။
“သားေလး…၊ ေမေမ..နဲ႕ သားေလး မခြဲရေအာင္ …ေမေမ စီစဥ္ ထားတာေလ… မေကာင္းဘူးလား..”
“ကၽြန္ေတာ့္ကို သြားခြင့္ေပးပါေမေမ..၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလို ဘ၀နဲ႕ မေနခ်င္ဘူး..”
“မသြား ပါနဲ႕ သားရယ္..၊ ေမေမ့ ကို တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့ မလို႕လား..”
“ကၽြန္ေတာ္ ဒီလို ဘ၀နဲ႕ မေနရ ပါေစနဲ႕၊ ဒီလို ဘ၀မွာ
ကၽြန္ေတာ္ ခႏၶာကိုယ္ဟာ စကၠန္႕တုိင္း ေ၀ဒနာေတြ အျပင္း အထန္ ခံစားရပါတယ္..၊
သားကို သြားခြင့္ျပဳပါ…”
“သားကို ေမေမ မခြဲႏိုင္ဘူး…၊ အဲ့ဒီေတာ့..၊ ေမေမ သြားခြင့္ မျပဳႏိုင္ဘူးသား..”
“သားကို သြားခြင့္ျပဳပါ…”
“မနက္ျဖန္ ဒီလို အခ်ိန္ အေမ အစာ လာေကၽြးမယ္..”
သူမ လွည့္ထြက္ လာခဲ့သည္။ သူမ ထံမွ
ထြက္သြားဖို႕ေတာင္းဆိုေနသည့္ သား အသံ ကို သူမ နားမေထာင္ ခ်င္ေတာ့…။
အရာအားလံုးသည္ နဂိုအေျခအေန အတိုင္း ျပန္လည္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ သြားခဲ့သည္။
အခ်ိန္ကာလ တို႕သည္ တစ္ခုျပီး တစ္ခု အစီအစဥ္ တက်
ေက်ာ္ျဖတ္ လာခဲ့သလို သူမ၏ အိမ္ေနာက္ေဖး မွ သစ္ပင္သည္ လည္း အေတာ္ အတန္ပင္
ၾကီးထြား လာျပီး ၄င္း၏ အကိုင္း အခက္မ်ား မွာ လမ္းေပၚသို႕ ပင္
အုပ္ဆိုင္းလ်က္ ရွိေနေတာ့သည္။
သူမ လုပ္ေနက် ၀တၱရား အတိုင္း ၁၂း၀၀ ထိုးသည္ နဲ႕
အမဲသားဆြဲ ကို ဆြဲျပီး သစ္ပင္ၾကီး ဆီသို႕ ထြက္ခဲ့ သည္။ ထို႕ေနာက္
သစ္ပင္ေျခရင္း တြင္ အမဲသားထုပ္ ကို ခ်ထားလိုက္သည္။ တေအာင့္ အၾကာ ေလျပင္းေတြ
တ၀ွီး ၀ွီးတိုက္ခတ္ လာသည္။ သူမ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုး တိမ္မည္းမ်ား
ဖံုးအုပ္ သြား သလို ခံစားရသည္။ သူမ ျပံဳးလိုက္သည္။ ေၾသာ္.. သူမ သားေလးေတာင္ မွ
အေတာ္ အေကာင္ၾကီး လာ ေနျပီပဲေလ…။
မ်က္စိ တစ္မွိတ္အတြင္းမွာ ပင္ သူမ၏
မ်က္စိေရွ႕ မွ အမဲသားဆြဲ ေပ်ာက္သြားခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ ယခင္လို တိမ္မည္း မ်ား
မေပ်ာက္သြား..။ ေလျပင္းမ်ား ပိုမို တိုက္လာ သလို… တိမ္မည္း တို႕သည္လည္း
ပုိမိုမ်ားျပား လာသည္ဟု ထင္မိသည္။ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေန ျပီထင္သည္။ ယခင္က ဆို
အမဲသားထုပ္ ယူ ျပီး သည္ႏွင့္ သားေလး အပင္ေပၚ ျပန္တက္သြားေနၾက..။ ဒီေန႕
သူဘာကို စိတ္အလို မက်သည္ မသိ..။
“သားေရ…..သား…”
ေလျပင္းမ်ား ပိုမိုတိုက္ခတ္ လာသလို
တိမ္မဲ မ်ားေၾကာင့္ သူမ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလည္း ေမွာင္မည္း သြား သလို
သူမသည္ လည္း မီးမရွိတဲ့ အလံုပိတ္ အခန္းထဲ ေရာက္ေန သလို ခံစားလာရသည္။ သူမ
ေၾကာက္ စိတ္ ၀င္ေလျပီ..။ သူမကို သား ရန္ျပဳေတာ့မည္။ အခ်ိန္ လြန္မွ
ရတဲ့ေနာင္တ တို႕ ေခါင္းထဲ ေရာက္လာ ခ်ိန္ ေနာက္က် သြားခဲ့ေလျပီ..။ သူမ
ထြက္ေျပး ဖို႕ၾကိဳးစား လိုက္သည္။
အိပ္မက္ထဲ မွာ ေျပးေနရသလို ေျပးရတာ
အားမပါ လွပဲ ဒီ တိမ္တိုက္မဲထဲ ကေန မထြက္ႏိုင္ျဖစ္ေနသည္။ ထိုစဥ္ တိမ္တိုက္မဲ
တစ္ေနရာ မွ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အသြင္ေဆာင္ေနေသာ သားရဲ႕ မ်က္နွာ ကို ျမင္ေတြ႕ လိုက္
ရသည္။
သူမေအာ္ဖို႕ၾကိဳးစားေသာ္လည္း အသံ မွာ
လည္ပင္း ၀တြင္သာ ေပ်ာက္သြားခဲ့သည္။ ခၽြန္ထက္ ေနေသာ သြားမ်ား စီတန္းေနေသာ
သား၏ ပါးစပ္မွာ တျဖည္းျဖည္း က်ယ္လာခဲ့ျပီး သူမ ခႏၶာကိုယ္ကို ၀ါးျမိဳရန္
တစ္ျဖည္းျဖည္း အံု႕မိုး လာခဲ့ေတာ့သည္။ သူမ စိတ္ေလ်ာ့ လုိက္သည္။ ဒီကိစ ၥတို႕သည္
သူမေၾကာင့္ ျဖစ္ လာရသည္ပဲေလ..။ သူမ မ်က္လံုး မိွတ္ထားလိုက္ေတာ့သည္။
ေနာက္တစ္ေန႕ နံနက္…၊ ျခံေနာက္ က
သစ္ပင္ၾကီးေအာက္ တြင္ ေၾကာက္ရႊံ႕ထိတ္လန္႕ စြာ မ်က္လံုးျပဴးျပီး
အသက္ ကင္းမဲ့ေနေသာ သူမ ခႏၶာကိုယ္ကို လူအမ်ား ထူးဆန္း အံ့ၾသစြာ ၀ုိင္းအံု
ၾကည့္ေနၾကေလေတာ့ သည္။
မွတ္ခ်က္ – ျဖစ္ရပ္မွန္ တစ္ခုအား ဇာတ္လမ္းဆင္ကာ ေရးသားပါသည္။
ေအာင္ထြန္းဦး
From...,Search Myanmar
No comments:
Post a Comment