သုႆ န္ေစာင့္ မဖဲဝါ သို႔မဟုတ္ အိမ္ေ၇ွ႔ အေ၇ာက္ အေခါင္း ပို႔ေပးသူ

ပဲခူးရိုးမ ၏ အေနာက္ျခမ္း မိုးညိဳၿမိဳ႕နယ္ အတြင္းမွ ရြာကေလး တစ္ရြာ။

ေခ်ာင္း ၏ တစ္ဆစ္ခ်ိဳး တြင္ေမးတင္ တည္ရွိေနေသာ ဒီ ၇ြာေလး သည္ေနဝင္ သည္ႏွင့္ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္သြားတတ ္စၿမဲ။ ႏြားလွည္းသံ ၊ေလွခ်ည္သံ၊ႏႈတ္ဆက္ သံမ်ား ဆူၿပီး မၾကာ တိတ္ဆိတ္ သြားတတ္သည္ မွာေန႔စဥ္ပင္။

႐ြာရဲ႕အေနာက္ေတာင္ စြန္းစြန္း မွာ ႐ွိတဲ့ ထန္းရည္ဆိုင္ေလးဟာ ခ်က္ အရက္ကေလး၊ အျမည္း အျဖစ္ျမစ္ ငါး၊ ငွက္ေၾကာ္ စသည္တို႔ ကိုပါ တြဲဖက္ေရာင္းခ်၍ အၿမဲ စည္ကားေလ့ ရွိပါတယ္။

ဒီ ဆိုင္ကေလး မွာေန႔တိုင္း လိုလိုေန႔လယ္ ခင္းက စၿပီးဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္ အထိခ်က္ အရက္ေသာက္ၿပီး အားရေက် နပ္ၿပီ ဆိုမွ ထျပန္တတ္သူ တစ္ဦး ရွိၿပီး ထိုသူကို ဆိုင္ရွင္ ကိုစံပ မၿငိဳ ၿငင္ ရဲေပ။


သူ ႔နာမည္ က ကိုစိန္။ ဒီ ပတ္ဝန္းက်င္ တဝိုက္ မွာေတာ့ ကိုစိန္႔ ကို ႐ြာ လူမိုက္၊ လူေပ လူ႐ြတ္ အျဖစ္ သတ္မွတ္ ထားၾကၿပီး ထို လူမိုက္ ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ကို အေရာင္ တင္ေပးထားတာ ကလည္း ရွိေသးတယ္။

ကိုစိန္က သူႀကီး သားေလ ။ သူႀကီး သားမွ ဒီ ဒိုင္နယ္(ေက်း႐ြာ အုပ္စု)သူႀကီး ရဲ႕သားဗ်ာ။

ကိုစိန္႔ အိမ္က ႐ြာလယ္ပိုင္းမွာ ဆိုေတာ့ ထန္းရည္ဆိုင္ နဲ႔ အလွမ္းေဝးတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ကိုစိန္ ကေတာ့ျဖတ္ လမ္း အျဖစ္ ႐ြာသခ်ႋဳင္းကုန္း ကေနျဖတ္ၿပီးျပန္ေလ့ ရွိတယ္။

႐ြာက လူေတြက မသြားရဲ မလာရဲ တဲ့ ဒီေနရာမွာ ကိုစိန္ ကေတာ့ သူ႔အေဖ သူႀကီး မသိေအာင္ႏြားေကာင္ေရ မ်ားစြာ ခိုး၍ေပၚခဲ့ဖူး သျဖင့္ သူ႔အတြက္ လာဘ္ေကာင္း တဲ့ေနရာ ဆိုရမလိုပင္။

ဒီညေန မွာေတာ့ ဆိုင္႐ွင္ ကိုစံပ တစ္ေယာက္ သူႀကီးသား ကိုစိန္ ထိုင္ေနေသာ ဝိုင္း ဘက္ေျခဦး မွ်ပင္ မလွည့္ ရဲေခ်။

ညေန ကေခ်ာင္းစပ္မွာ ကိုင္းေထာင္ ရင္းျဖစ္တာေတြ ကို, ကိုစိန္ေတာ္ေတာ္ေဒါသ ထြက္ေနၿပီး အရက္သာ ဖိမွာေနတာကိုးဗ်။ ကိုစိန္ အရက္ေသာက္ရင္းျဖစ္တာေတြ ကိုျပန္ေျပာျပေတာ့  ။

ကိုစိန္ေတာ္ေတာ္ စိတ္တိုေနၿပီ။ ဒီေလာက္ ငါးေပါတဲ့ လုပ္တိုင္းကုန္း ( သုႆ     န္ )ေခ်ာင္းဆြယ္ မွာ ကိုင္းေထာင္ေန တာၾကာလွၿပီ။ အခုထိ တစ္ေကာင္မွ မမိေသးလို႔ျဖစ္တယ္။ အိမ္က ပါလာတဲ့ အရက္ တစ္လုံးပင္ ကုန္လုလုျဖစ္ေနၿပီ ဆိုေတာ့စိတ္က ပိုတိုလာတယ္။

အရက္ ကလည္းမူး၊ စိတ္ကလည္း တိုေနေတာ့ ကိုစိန္ တစ္ေယာက္ ပါးစပ္ထဲေတြ႕သမွ် အယုတၱ၊ အနတၱေတြ ဆဲဆိုေနတာေပါ့ဗ်ာ။  ''ဘယ္မေအ@#၊  ဘယ္ႏွမ%၊  ဘယ္ေဖ#မ၊ ဘယ္#ာသည္မ က ငါေထာင္ထားတဲ့ ငါးေတြႏႈိက္စားေနတာလဲ''။ ကိုစိန္႔ ဆဲသံကေခ်ာင္းစြယ္ တေၾကာၾကားေနရတယ္။

ကိုစိန္ အေပါ့သြားမလို႔ မတ္တပ္ ရပ္လိုက္စဥ္ သူ႔ေရွ႕က ကိုင္းတံျပင္းထန္စြာ လႈပ္သြား သျဖင့္ေပ်ာ္ သြား တယ္။ ငါးမိၿပီေလ ။ေရေတြေတာင္ လႈိင္းထ မွေတာ့ ငါးႀကီးေပါ့။ အေပ်ာ္စိတ္ နဲ႔ေရစပ္ထဲ ခုန္ဆင္းၿပီး ကိုင္း တံကို ဆြဲတင္ ပါေတာ့တယ္။ ကိုစိန္က ဆြဲလိုက္၊ငါးက ႐ုန္းလိုက္နဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။

အေတာ္ၾကာေတာ့ ကိုစိန္ အားစိုက္ ဆြဲထည့္ လိုက္ေတာ့ ကိုင္းတံ မွာမိေနတဲ့ ငါးကေရေပၚ တျဖည္းျဖည္းေပၚလာတယ္။ ကိုစိန္ မ်က္ေမွာင္ႀကံဳ႕ သြားတယ္။''ဘာငါးႀကီး တုန္းဟ။မဲမဲ လုံးလုံးႀကီး။ လိပ္မ်ားလား ဟ'' ဟုႏႈတ္ကေရ႐ြတ္ရင္း ဆြဲတင္လိုက္ရာ ကုန္းေပၚ ပါလာပါတယ္။

အားနဲ႔ ဆြဲတင္ လိုက္တာေၾကာင့္ ဖင္ထိုင္ရက္ လဲက်သြားရင္း ကိုစိန္ ကိုင္းတံမွာ မိေနတဲ့ ငါးကိုေသေသ ခ်ာခ်ာၾကည့္ လိုက္မိတယ္။ ေသာက္ က်ိဳးနည္း။''ဟင္ ။ေအာင္မေလးဗ်'' ကိုစိန္ေအာ္ရင္း ကိုင္းတံကို လႊတ္ခ် လိုက္တယ္။ လႊတ္ခ်မွာေပါ့။ သူ႔ကိုင္းတံမွာ မိေနတာ ငါးလည္းမဟုတ္၊ လိပ္လည္း မဟုတ္ေခ် ။ေခါင္းျပတ္ႀကီးျဖစ္ေန တာကိုး။

ကိုစိန္ တစ္ေယာက္ေ ၾကာင္ၿပီးေခါင္းျပတ္ႀကီး ၾကည့္ေန စဥ္ေခါင္းျပတ္ႀကီး၏ ပါးစပ္ ပြင့္လာၿပီး သြား ဝါၾကင္ၾကင္ မ်ားၾကားမွ လွ်ာက တစ္ေတာင္ေလာက္ ထြက္က်လာတယ္။ မ်က္လုံးမ်ား ကျပဴးေနၿပီး ကို႔စိန္႔ကို လွန္ၿပီးၾကည့္ လိုက္တဲ့ အခါ ကိုစိန္ကေရထဲ ပစ္ခ်လိုက္ေတာ့ တယ္ ။ေၾကာက္လြန္းလို႔ ကိုစိန္႔ တကိုယ္လုံး တုန္လာၿပီ။ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ဒါ သူရဲေျခာက္ တာဘဲ။ ေတာ္ၿပီ။

ကိုစံပ ဆိုင္မွာ အရက္သြားေသာက္ တာဘဲေကာင္းတယ္ လို႔ စိတ္ထဲ မွာေတြးရင္းေခ်ာင္းစြယ္ ကေန ကိုစိန္ ထြက္လာ လိုက္ေတာ့တယ္။ ကိုစံပ ဆိုင္မွာေရခ်ိန္ ကိုက္သြားေတာ့ ဒီညေနလည္း ခါတိုင္းလို ကိုစိန္ တစ္ေယာက္ ႐ြာသခ်ႋဳင္း ကိုျဖတ္ၿပီး အိမ္ျပန္ လာတုန္းေလတစ္ခ်က္ေဝါကနဲ တိုက္ခတ္သြားသည္။''ဟိုက္။

ဒီေန႔တယ္ေအးပါလား ဟ''စိတ္ထဲ မွာေရရြတ္ မိၿပီးၾကက္သီးမ်ားျဖန္း ကနဲ ထလာသည္။ ထတာမွ တစ္ကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ တုန္သြားေအာင္ ထသြားျခင္း မ်ိဳးေပ။

ကိုစိန္က ပတ္ဝန္းက်င္ကို ရီေဝေဝ မ်က္လုံး မ်ားနဲ႔ေဝ႔ ဝဲၾကည့္ ရာျမင္ျမင္ သမွ်သည္ နက္ေမွာင္ေသာ အဆင္းျဖင့္ သာၿငိမ္ သက္ေနေတာ့ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္သြားသည္။

ရုတ္တရက္ ကိုစိန္႔ ရင္ထဲျဖန္း ကနဲျဖစ္သြားၿပီး အေၾကာေတြပါ ဆိုင္းသြား သလို ခံစားလိုက္ ရပါတယ္။ ''ေတာက္။ ဘာလဲကြာ။ ၾကက္ေၾကာ္နဲ႔ စားထားတဲ့ အရက္ေလးေတာင္ အမူးေျပသြားတယ္။

လွလိုက္တာ ဘယ္႐ြာသူ တုန္းဟ။ တို႔႐ြာသူေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး''ဟု ပါးစပ္ ကပင္ေျပာမိတယ္။ေျပာမိမွာေပါ့။ သခ်ႋဳင္း အထြက္ ႐ြာအဝင္လမ္းမွာ အဝါေရာင္ ဝမ္းဆက္နဲ႔ မိန္းမ တစ္ေယာက္ ကိုေတြ႕လိုက္ရတာကိုး။ အေမွာင္က တျဖည္းျဖည္း ရင့္လာၿပီ  ။ 

 ေန႔ အလင္းရဲ႕ လက္က်န္ အလင္း မွိန္မွိန္ေလးေအာက္မွာ ကိုစိန္က သူေတြ႕လိုက္ရတဲ့ အဝါေရာင္ မိန္းမေနာက္ ကို ရမၼက္ တန္ခိုးနဲ႔ အနားကပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္ပါတယ္။

အဝါေရာင္ မိန္းမ ကလည္းေနာက္ကို တစ္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္ၿပီးေျခလွမ္း ခပ္သြက္သြက္နဲ႔ မေျပး႐ုံ တမယ္ ထြက္သြားတယ္။ သူဦးတည္ေနတာက ႐ြာဘက္ကို မဟုတ္၊ ႐ြာအျပင္ လယ္ကြက္ေတြကို သြားတဲ့ လမ္း အတိုင္းေပါ့ဗ်ာ။

ကိုစိန္ ကေတာ့ အရက္တန္ခိုး၊ တဏွာတန္ခိုး၊ သူႀကီးသား ဆိုတဲ့အရွိန္၊ လူမိုက္ ဆိုတဲ့ ဂုဏ္နဲ႔ ငါလုပ္ရင္ ဘာမဆိုျဖစ္ရမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ အဲဒီ မိန္းမေနာက္ကို အေျပး တပိုင္းလိုက္ေတာ့ တာဗ်ိဳ႕။ သခ်ႋဳင္း အေက်ာ္ေညာင္ၾကပ္ ပင္ေအာက္နားေရာက္ေတာ့ ကိုစိန္ အဝါေရာင္ မိန္းမ ကို မီလု မီခင္ျဖစ္ သြားၿပီးေနာက္ ကေန လက္ကိုလွမ္းဆြဲ လိုက္ပါတယ္။

ကိုစိန္ လွမ္းဆြဲလိုက္ေပမယ့္ မမီ ဘဲေလကိုသာ ဖမ္းမိသြားလို႔ စိတ္တို သြားဟန္ တူပါတယ္။''နင္ေတာ့လား။ မိလို႔ ကေတာ့ကြာ''လို ႔ႏႈတ္ကေနေတာင္ႀကိမ္းဝါး လိုက္ေသးတယ္။

ကိုစိန္ ႀကိမ္းဝါးအၿပီး အဝါေရာင္ မိန္းမ ကေျခလွမ္း ကို တုန္႔ကနဲ ရပ္လိုက္တယ္။ ကိုစိန္ အားရ ဝမ္းသာျဖစ္ၿပီးေနာက္ တစ္ခါ လက္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္တယ္။

ကိုစိန္ ရင္ထဲ ထိတ္ကနဲ လန္႔သြားတယ္။ ဒီတစ္ခါ သူလွမ္းဆြဲတာ အဝါေရာင္ မိန္းမရဲ႕ လက္ကို ဆြဲမိ ပါရဲ႕ ။ေရခဲ တမွ်ေအးစက္တဲ့ အထိ အေတြ႕ေၾကာင့္ လန္႔သြား တာပါ။ အဝါေရာင္ မိန္းမက လွည့္ၾကည့္တယ္။

လွပေသာ မ်က္ႏွာ၊ ဝိုင္းစက္တဲ့ မ်က္ဝန္း၊ ထူထူ ထဲထဲနဲ ႔နီေနတဲ့ႏႈ တ္ခမ္း။ အဲဒါေတြျမင္ ရေတာ့ ကိုစိန္ တစ္ေယာက္ တံေတြးေတာင္ ဂလု ကနဲ ၿမိဳခ် လိုက္မိတယ္ ။ေရခဲ တမွ်ေအးစက္ေနတဲ့ အထိ အေတြ႕ေၾကာင့္ ထိတ္လန္႔ေနေပမယ့္ လွပလြန္းတဲ့ မ်က္ႏွာေၾကာင့္ ကိုစိန္ ဆြဲထားတဲ့ လက္ကို မလႊတ္ စတမ္း ဆြဲထားလိုက္တယ္။

အဝါေရာင္ မိန္းမ ကေ႐ွ႕ကို ခ်ာကနဲျပန္ လွည့္ၿပီး လယ္ေတာသြားတဲ့ လမ္း အတိုင္း ဆက္သြားတယ္။ ကိုစိန္ ကလည္းေၾကာင္ၿပီးေငးၾကည့္ေန မိတယ္။ သူ႔လက္ထဲက အဝါေရာင္ မိန္းမရဲ႕ လက္ကို ပိုၿပီး တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ ထားလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဝါေရာင္ မိန္းမက သူနဲ႔ ၁၀ေပခန္ ႔အကြာေရာက္ေနေခ်ၿပီ  ။''ဘုရား။ ဘုရား''တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ မတ ဖူးေသာ ဘုရား တမိသြားတယ္။

ကိုစိန္ သူ႔လက္ကို သူေသခ်ာၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာ ဟို အဝါေရာင္ မိန္းမရဲ႕ လက္တစ္ဖက္ က႐ွိေနဆဲ။ ပုံစံက သားေရႀကိဳး မ်ားလို, လိုသေလာက္ ဆြဲဆန္႔ ထားသလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနတာ ကိုးဗ်။

အံ႔႔ၾသ ထိတ္လန္႔တဲ့ စိတ္က အရက္နဲ႔ ရမၼက္ တန္ခိုးေၾကာင့္ ဆူပြက္ေနေသာေသြးမ်ား ကိုေအးခဲ သြားေစၿပီး ဒူးႏွစ္ဖက္က ညႊတ္ေကြးၿပီး လဲက်သြားတယ္။ ဒူေထာက္ က်သြားမွ ''ဟင္''ပါးစပ္ ကေနေယာင္ၿပီး ကိုစိန္ေရ ရြတ္ မိသြားတယ္။

အဝါေရာင္ မိန္းမ ရဲ႕ေျခဖမုိး နဲ႔ေျခေခ်ာင္းေတြက ခႏၶာကိုယ္ ရဲ႕ အေနာက္ဘက္ မွာေရာက္ေနၿပီးေျခ ဖေနာင့္ က အေ႐ွ႕ဘက္ မွာေရာက္ေနတယ္။ ဒါဆိုေျခေထာက္ေျပာင္းျပန္ႀကီး နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ လာတာေပါ့ လို႔ေတြးမိ သြားတာကိုး။

အဝါေရာင္ မိန္းမ က ကိုစိန္ ရွိရာသို႔ လွည့္ၾကည့္ လိုက္တယ္။ ေစာေစာက ဝိုင္းစက္ လွပလိုက္တာ လို႔ ကိုစိန္ ထင္ထားတဲ့ မ်က္လုံးေတြဟာ မီးက်ီခဲလို နီရဲေနၿပီး ပါးစပ္ ကေန''ဟင္း..ဟင္း.. ဟင္း..ဟီး.. ဟီး.. ဟီး..''လို႔ ရယ္သံျပဳလိုက္ေတာ့ ကိုစိန္လည္း လက္ထဲ မွာ မလႊတ္ စတမ္း ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ အဝါေရာင္ မိန္းမ ရဲ႕လက္ကိုေယာင္ ယမ္းၿပီး ငုံ႔ၾကည့္ မိတယ္။ 

''အားးးး''ကိုစိန္ တစ္ေယာက္ ငယ္သံ ပါေအာင္ေအာ္ဟစ္ၿပီး သူကိုင္ထားတဲ့ လက္တစ္ဖက္ ကိုလႊတ္ ခ် လိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ဗ်၊ သူကိုင္ထားတာ လက္မဟုတ္ဘဲ အူေတြျဖစ္ေနတာကိုး။

အဲဒီေန႔ ညက ကိုစိန္ အိမ္ကိုဘယ္လိုျပန္ေရာက္လာတယ္ ဆိုတာ မမွတ္မိေတာ့ေခ်။ ဘာဆို ဘာမွ အသိ စိတ္ မရွိဘဲ အိမ္ျပန္ေရာက္ လာ၍ အိမ္သားေတြေၾကာက္လန္႔ တၾကားျဖစ္ ကုန္ၾက တာေပါ့။ ႐ြာထဲက ပေယာဂ ကု ဆရာဦးေတ ကို အေျပးအလြား သြားပင့္ၾကရတယ္။

ဦးေတေရာက္ လာၿပီးေဆးမ်ား တိုက္ေပး ကာမွ ကိုစိန္ သက္သာသြားေတာ့တယ္။ ဦးေတက ကိုစိန္႔ အေဖ သူႀကီး ဦးသိုး နဲ႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဆိုေတာ့ ဦးသိုး ကို အသာလက္တို႔ေခၚၿပီး လူရွင္းရာေရာက္ မွ''ငသိုး။ မင္းသား ဘာျဖစ္လာတယ္ ထင္တုန္း''ဟုေမးလိုက္ ရာ''မသိဘူးေလ ငေတ။

ဘာျဖစ္ လာတာတုန္း'' လို႔ျပန္ေမးလိုက္ သျဖင့္ဦးေတမွ ''မင္းသားေမာင္စိန္  သုႆ     န္ေစာင့္ မဖဲဝါ နဲ႔ေတြ႕ လာတာေမာင္၊ မင္းသားက သူ႔နယ္ထဲမွာ အေျပာအဆို မွားၿပီး သူ႔ကို ပါေစာ္ကား လိုက္တယ္ တဲ့ကြာ''လို႔ေျပာလိုက္ တယ္။ ဦးသိုး မွ''ဟာ။ ဒါဆို ဘယ့္ႏွယ့္ လုပ္ၾကမတုန္း၊

ကယ္ပါဦး ငေတရယ္''ဟုေျပာ သျဖင့္ဦးေတ မွ''ငါတတ္ႏိုင္ သေလာက္ေတာ့ လုပ္ေပးခဲ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ မနက္ျဖန္ က်ရင္ေတာ့ မင္း စိန္ ကန္႔လန္႔ က ဆရာဦးေတာကို သာ ရေအာင္ ပင့္ၿပီး ကုေပေတာ့။ ငါ ဒီေလာက္ ဘဲစြမ္း တယ္ကြာ'' ဟုျပန္ေျပာလိုက္ရာ ဦးသိုး မွမ်က္ႏွာ ပ်က္ၿပီးေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ ပါတယ္။

ဆရာ ဦးေတ မွေဆးတိုက္ သြားလို႔ေမာင္စိန္ တစ္ေယာက္ႏွ စ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်သြားမွ သူႀကီး ဦးသိုးလည္း အိပ္ရာ ဝင္ေတာ့တယ္။ ညသန္းေခါင္ယံေက်ာ္ ခ်ိန္မွာေတာ့ ႐ြာအျပင္ ကေတာက်ီးကန္း မ်ား တအာအာေအာ္ရင္း လန္႔ၿပိဳလာတယ္။

 ေ႐ွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ဆိုသလိုဘဲ ႐ြာထဲ ကေခြးေတြ ကလည္း အူသံ ႐ွည္မ်ားနဲ႔ အူၾကပါေတာ့တယ္ ။ေခြးအူသံ ႐ွည္ေၾကာင့္ ကိုစိန္႔ ကို လူမမာေစာင့္ေပးေနတဲ့ ညီျဖစ္သူေမာင္ပိန္ လန္႔ႏိုးလာတယ္။

စိတ္ထဲက ရြာကို သူခိုး ဓါးျမ ကပ္သည္ အထင္နဲ ႔တံခါးကို အသာေလး ဟၿပီးေခ်ာင္းၾကည့္ လိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ အိမ္ေရွ႕ ရြာလယ္ လမ္းဟာ လေရာင္ေအာက္မွာ ထင္းေနပါတယ္ ။ေမာင္ပိန္ ဟိုဟို သည္ သည္ေလွ်ာက္ ၾကည့္ ရင္းမ်က္လုံးက သူတို႔ၿခံစည္း႐ိုးေထာင့္မွာ အက်ႋအဝါေရာင္၊ ထမီ အဝါေရာင္ မိန္းမ သ႑ာန္ အရိပ္ကိုေတြ႕လိုက္ ရတာေၾကာင့္ေသေသ ခ်ာခ်ာေစာင့္ၾကည့္ လိုက္တယ္။ အရိပ္႐ွင္ ကေခါင္းေပၚမွာ ဖ်ာလိပ္ႀကီးနဲ႔ ပါလား။ ကိုပိန္ လန္႔သြားတယ္။

ေသေသခ်ာခ်ာ ထပ္ၾကည့္ေတာ့မွ အရိပ္႐ွင္ေခါင္းေပၚက ဟာက ဖ်ာလိပ္ မဟုတ္ဘဲ လူေသထည့္ တဲ့ေခါင္း တလားျဖစ္မွန္း သတိထားမိရာမွ ကိုပိန္ေၾကာက္သြားတယ္။

အရိပ္႐ွင္ဟာ ကိုပိန္တို႔ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ။ေခါင္းေပၚက ထမ္းထား တဲ့ေခါင္း တလားႀကီးကို သူတို႔ အိမ္ေရွ႕က တလင္းေပၚမွာ ဒုန္းကနဲ ပစ္ခ်ၿပီးျပန္လွည့္ထြက္ သြားပါတယ္။ မနက္ မိုးလင္းေတာ့ သူႀကီး ဦးသိုး တစ္ေယာက္ေဒါသေတာ္ေတာ္ ထြက္သြားတယ္။ ''ဘယ္ေကာင္ေတြ တုန္းကြ၊ က်က္သေရကို ယုတ္တယ္'' လို႔ေျပာဆိုေန ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ အေခါင္းမွာ မီးေသြးနဲ႔ေရးထားတာ က''ေမာင္စိန္ ။အသက္(၂၆)ႏွစ္။ ''ဆိုေတာ့ သူႀကီး ဦးသိုးေဒါသ က ထြက္ၿပီေပါ့။ ဦးသိုး ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ဘဲ အိမ္ အေပၚထပ္မွာ အိပ္ေနတဲ့ သားႀကီးျဖစ္သူေမာင္စိန္႔ အေျခအေန ကိုၾကည့္ဖို႔ တက္လာပါတယ္။ ကိုစိန္ ကေတာ့ ခပ္စန္႔စန္႔နဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေန တာေပါ့။

ကိုပိန္ တက္လာၿပီး အကိုျဖစ္သူ ကိုေဆးတိုက္ဖို ႔ႏႈိးပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုစိန္ တစ္ေယာက္ မႏိုးေတာ့ေခ်။ တစ္ကိုယ္လုံးေတာင့္တင္းေနၿပီးေသဆုံး သြားခဲ့ေလၿပီ တကား။

ေေ
 ေက်းဇူးတင္လွ်က္
ဝင္းမ်ိဳးခိုင္
Credit to-မျမင္ေတြ႕ႏိုင္ေသာပရေလာက
Post by:ေမာင္မိုးတိမ္