" ေအာ္ …ေအး "

" ေအာ္ … ေအး " 

 ဓမၼနယ္ပယ္မွာထင္ရွားေၾကာ္ၾကားလွတဲ႔ဆရာ ေတာ္ၾကီး တစ္ပါးရွိခဲ႔ဘူးပါတယ္။ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးဟာ အေနရိုး အေျပာရိုးလွတဲ႔ အျပင္ သီလ သမာဓိ ပညာအက်င္႔ေတြအားေကာင္း လွတာမို ႔ၾကည္ညိဳတဲ႔ဒကာ ဒကာမေတြလည္း အလြန္မ်ားျပားလွပါတယ္။

ဆရာေတာ္ဘုရား ၾကီးရဲ႕ဘဝအခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မွာတရား အားထုတ္ခ်ိန္နဲ႔ တရားေဟာခ်ိန္သာရွိ တယ္ လို႔ အနီးေနဒကာ ဒကာမမ်ား ထံမွၾကားသိရတာမို႔ တဆင္႔ၾကားနဲ႔ေတာင္ ၾကည္ညိဳလို႔ မဆံုးနိုင္ ေအာင္ျဖစ္ ရပါတယ္။ 

အဲဒီဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးဟာတစ္ေန႔ေတာ႔ အသားနည္းနည္းဝါလာတာ မို႔ေဆးစစ္ၾကည္႔ လိုက္ေတာ႔ အသည္းကင္ဆာျဖစ္ေနျပီဆိုတာ သိလိုက္ရပါတယ္။ဆရာဝန္ဆီကၾကားလိုက္ ရတဲ႔ အေျဖေၾကာင္႔ဒကာ ဒကာမေတြဟာ စိတ္ မေကာင္းစြာနဲ႔ဆရာေတာ္ၾကီးကို အသိေပးရပါ တယ္။ 

ညိႈးငယ္တဲ႔မ်က္ႏွာထားနဲ ႔မဝံ႔မရဲနဲ႔ အသည္းကင္ဆာျဖစ္ေနတဲ႔ အေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္ထားၾကတဲ႔ဒကာ ဒကာမေတြကို ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ကေအးေဆးတည္ျငိမ္ စြာနဲ႔ စကားတစ္ခြန္းျပန္မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ 

" ေအာ္…ေအး " ကိုယ္႔အသက္ကို အေသသတ္ေတာ႔မယ္႔ေရာဂါ ဆိုးတစ္ခုကိုယ္႔မွာျဖစ္ေနတဲ႔ အေၾကာင္း ၾကား ရတာကို သာမာန္ဆြမ္းစားဖို႔ပင္႔သလို ဘာမွ မထူးျခားစြာနဲ႔ "ေအာ္…ေအး "လို႔ျပန္မိန္႔ေတာ္ မူနိုင္ တဲ႔ ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕စိတ္ဓာတ္ေတာ္နဲ႔ တုန္႔ျပန္မႈဟာ မိမိအ တြက္ေတာ႔အလြန္ ၾကည္ညိဳဖို႔ေကာင္းလွပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ကိုယ္ၾကံဳဘူးတဲ႔သူေတြနဲ႔ ေတာ႔ဘယ္တူပါ႔မလဲ။မိမိအပါအဝင္ အမ်ားစု ကေတာ႔ သာမာန္ ဖ်ားတာနာတာ သြားကိုက္ တာေလးကိုေတာင္မခံႏိုင္တဲ႔သူေတြကမ်ားေနတာကိုး။ 

ကင္ဆာျဖစ္ေနပါတယ္ လို႔မ်ားေျပာလိုက္ရင္ ကမၻာ ပ်က္မတတ္ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕စြာနဲ႔ ငိုကာရီ ကာေတြျဖစ္ ၾကရေတာ႔ တာမို႔ သီလ သမာဓိ ပညာ အက်င္႔ေတြနဲ႔ထံုမႊန္းထားတဲ႔ ဆရာေတာ္ၾကီးနဲ႔ေတာ ႔ ဘယ္ယွဥ္သာပါ႔မလဲ။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းႏွစ္လေလာက္မွာ ဒကာ ဒကာမေတြက အမူအရာပ်က္ေနသေလာက္ ဆရာေတာ္ၾကီး ကေတာ႔ဘာမွမထူးျခားသလို တရားႏွလံုးသြင္းလိုက္ တရာေဟာလိုက္နဲ႔ ခါတိုင္းပံုမွန္ေန သလို သာသီတင္းသံုးေတာ္မူခဲ႔ပါတယ္။

နွစ္လေလာက္ၾကာေတာ႔ တစ္ခါ စက္အေသးေလးနဲ႔ultra sound ျပန္ရိုက္ၾကည္႔ တဲ႔အခါအသည္းကင္ဆာ ဟာအံ႕ၾသဖြယ္ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ေပ်ာက္ကင္းေနတာမို႔ ဒကာ ဒကာမေတြက အားရဝမ္းသာ ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးကိုကင္ဆာေရာဂါ မရွိေတာ႔တဲ႔အ ေၾကာင္းေလွ်ာက္ထားၾကတဲ႔အခါဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးက စကားတစ္ခြန္းျပန္မိန္႔ေတာ္မူပါ တယ္။ " ေအာ္ …ေအး " 

မိမိတို႔သာ ဆိုရင္ထခုန္မိ မတတ္ဝမ္းသာအားရ ျဖစ္ရမဲ႔စကားကို ဆရာေတာ္ၾကီးကေတာ႔ တစ္ခ်က္ကေလးမွ ထူးျပီးဝမ္းသာျခင္းျဖစ္ ေတာ္ မမူပါဘူး။ဒါေပမဲ႔ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာ႔ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးရဲ႕အေျခ အေန ဟာ ပိုျပီးဆုတ္ယုတ္လာတာ မို႔တစ္လေလာက္အ ၾကာမွာ တစ္ခါထပ္ျပီး ultra sound ရိုက္ ၾကည္႔ေတာ႔ အသည္းကင္ဆာဟာ အလြန္ၾကီး ေနတဲ႔အျပင္တစ္ျခား အဂၤါအစိတ္အပိုင္းေတြ ကိုပါျပန္႔ေန ပါျပီ။ 

ထံုးစံအတိုင္း ဘဲျပန္႔ေနတဲ႔ ကင္ဆာေရာဂါအေၾကာင္းကို ဆရာေတာ္ဘု ရားၾကီးကိုေလွ်ာက္ထားၾကတဲ႔ အခါဆရာေတာ္ ၾကီးကလည္း ထံုးစံအတိုင္းဘဲစကားတစ္ခြန္း ျပန္မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ " ေအာ္…ေအး "တဲ႔။ မွတ္မွတ္ရရ စကားတစ္ခြန္းေတာ႔ေျပာလိုက္ပါ ေသးတယ္။" လက္စသပ္ေတာ ႔ငါ႔ကို ဒီေလာက္ ႏွိပ္စက္ေန တာ ငါ႔အထဲမွာဒီေကာင္ရွိေနလို႔ကိုး" ဆရာဝန္ေတြ အေတြ႕အၾကံဳရွိတဲ႔သူေတြဆိုရင္ ပိုသိပါတယ္။ ကင္ဆာေရာဂါေၾကာင္႔ နာတဲ႔အ နာဟာအလြန္ဆိုးပါတယ္။

တစ္ခ်က္ကေလးမွ သက္သာတယ္ မရွိေလာက္ေအာင္ ဆက္တိုက္ အလြန္ျပင္းထန္စြာ မနားမေနနာတာပါ။ ကင္ဆာ pain ကိုမခံနိုင္လြန္းလို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ ကိုျမန္ျမန္ေသေအာင္နံရံ နဲ႔ေခါင္းနဲ႔ေဆာင္႔တဲ႔ ကုတင္ေပၚက လွိမ္႔ခ်ျပီးေသေၾကာင္းၾကံ တဲ႔လူ နာေတြကိုေတာင္ေတြ႕ဘူးပါတယ္။ 

အဲဒီ ေလာက္ဆိုးတဲ႔ နာက်င္မႈကိုတစ္ခ်က္မျငီးဘဲ သည္းခံေတာ္မူနိုင္တဲ႔ ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ ဥာဏ္ ေတာ္ဟာ မိမိအတြက္ေတာ႔ အံ႔မခန္းၾကီးက်ယ္ ျမင္႔ျမတ္ေတာ္မူလွပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ဆရာေတာ္ၾကီး ဟာ ထံုးစံအတိုင္းေမာရင္ နားျပီးတရားႏွလံုးသြင္း လိုက္ သက္သာလာတဲ႔အခါ အနားေန တပည္႔ဒကာ ဒကာမေတြကို တရားေဟာ လိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြကိုကုန္လြန္ေတာ္မူေစခဲ႔ ပါတယ္။ 

မ်က္ႏွာေတာ္ တစ္ခ်က္မညွိဳးခဲ႔ပါဘူး။ အသံတစ္ခ်က္ မညည္းခဲ႔ပါဘူး။ေနာက္ႏွစ္လ ေလာက္ အၾကာမွာ ဘဲ"ေအာ္…ေအး"ဆိုတဲ႔ စကားႏွစ္ ခြန္းနဲ႔ အသည္းကင္ဆာလိုေရာဂါ ဆိုးၾကီးကိုအလြန္ျမင္႔ျမတ္တဲ႔ ဥာဏ္ေတာ္ၾကီး နဲ႔သည္းခံျပီး ရင္ဆိုင္ခဲ႔တဲ႔ ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးဟာ ေနာက္ဆံုးေန႔အထိ ဒကာ ဒကာမေတြ ကို တရားေတြေဟာသြားရင္း နဲ႔ ခႏၶာဝန္ခ်သြား ေတာ္မူခဲ႔ပါတယ္။ အနီးေနဒကာ ဒကာမေတြ ဘယ္သူမွ ဆရာေတာ္ဘုရာၾကီးရဲ႕ ညႈိးႏြမ္းတဲ႔ အသြင္အျပင္နဲ႔ ညည္းျငဴတဲ႔ အသံကိုမျမင္ဘူး မၾကားဘူးလိုက္ၾကရပါ ဘူး။ 

 ျမင္႔ျမတ္လွသူေတြ ရဲ႕ေသျခင္းတရားကိုရင္ ဆိုင္သြာၾကပံုဟာ ၾကက္သီးေမြးညွင္း ထ ေလာက္ေအာင္ၾကည္ ညိဳ ဖို႔ေကာင္းလွပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာအႏွစ္သက္ရဆံုး စကားကေတာ႔ "ေအာ္…ေအး "ပါပဲ။ 

ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ႔ မိမိမွာအဲဒီလို"ေအာ္… ေအး"နိုင္တဲ႔ အရည္အေသြးမရွိလို႔ပါပဲ။ကိုယ္ မထားရွိနိုင္ တဲ႔ျမင္႔ျမတ္ တဲ႔အေၾကာင္းအရာေတြ ကိုၾကားသိရတိုင္း အဲဒီစကားဟာမိမိအတြက္ အလြန္ႏွစ္သက္စြာအတု ယူရမဲ႔စကားတစ္ခြန္း ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ပူပူေႏြးေႏြးျဖစ္ခဲ႔တာပါ။ မိမိတို႔ ပုထုဇဥ္ေတြမွာ မသိသာေပမဲ႔ အလြန္ၾကီးမားအားေကာင္းတဲ႔ ကိေလသာၾကီးတစ္ခုရွိေနပါတယ္။အဲဒါက ေတာ႔အစစ အရာရာအလြန္ အဆင္ေျပေစခ်င္ တဲ႔ေလာဘကိေလသာပါ။

အေၾကာင္း ကိစၥေတြေခ်ာေမြ႕ အဆင္ေျပေနတဲ႔ အခ်ိန္ေလာဘနဲ႔ ေက်နပ္ေနခဲ႔ တာမို႔ရွိလို႔ရွိမွန္းေတာင္ မသိခဲ႔ ပါဘူး။ အထစ္အေငါ႔ေတြျဖစ္ျပီး အဆင္မေျပေတာ႔ မွသာ စိတ္ေတြပင္ပန္းလာရတာမို႔ ဒီကိေလသာရွိေနမွန္း ရိပ္မိရတာပါ။ စာအုပ္ ထုတ္ေဝဖို႔ကိစၥနဲ႔ ရန္ကုန္ကိုဆင္းခါနီး အျခစ္ရာ အစင္းရာေတြနဲ႔ၾကည္႔ မေကာင္း ေတာ႔ တဲ႔မ်က္မွန္ကို အသစ္လုပ္လိုက္တာက စျပီးအဆင္မေျပမႈေတြစလာခဲ႔တာပါပဲ။ 

ကား ထြက္မဲ႔ညေနမွ ရတာမို႔အရင္ပါဝါ အတိုင္းဘဲ အသစ္တတ္ လာခဲ႔တဲ႔ မ်က္မွန္ဟာၾကည္႔ေနရင္း အျမင္ေတြဝါး လာပါတယ္။ မူးေနာက္ေနာက္နဲ႔ အန္ခ်င္လာပါတယ္။ကားေပၚက်မွ ပါဝါမကိုက္ ဘူးဆိုတာ နားလည္ ရပါတယ္။အခုမွေတာ႔ ဘယ္တတ္နိုင္ပါ႔ မလဲ။ မူးေပါ႔။ အန္ခ်င္လည္း အန္ေပါ႔။ ဒီလိုနဲ ႔မေရာက္ တာ(၁၅)နွစ္ေလာက္ရွိျပီျဖစ္တဲ႔  ရန္ကုန္ကိုပါဝါ မကိုက္တဲ႔မ်က္မွန္ တစ္လက္နဲ႔ ဝါးတားတား မူးတူး တူးေရာက္ လာခဲ႔ပါတယ္။ 

Taxi စီးတဲ႔အခ်ိန္မွာဘဲ အလြန္လွ်င္ျမန္စြာ သက္စြန္ ႔ဆံဖ်ားေမာင္းေနတဲ  ႔taxi ကားဟာ ကိုယ္႔အတြက္ ဒုတိယ အဆင္မေျပမႈျဖစ္ခဲ႔ပါ တယ္။ကားခ်င္းတိုက္မလို လည္း ျဖစ္ခဲ႔ပါ ေသးတယ္။ ကိုယ္အသားက်ေန တဲ႔ ေအးေဆး တဲ႔ ပါတ္ဝန္းက်င္မဟုတ္ေတာ႔ပါဘူး။ အရာရာဟာ အရင္စလိုနိုင္လြန္းေန ပါတယ္။ ေအးေလ …သူ႔အရပ္နဲ႔သူ႔ဇတ္ ေမာင္းေပါ႔။ တိုက္စရာရွိေတာ႔လည္းတိုက္ေပါ႔။ 

တစ္ညလံုး ကားစီးလာရတာမို႔ ငယ္ငယ္က ဒဏ္ ျဖစ္ဘူးတဲ႔ ခါးနာေရာဂါ ကလည္းျပန္ေပၚလာပါ တယ္။ တကယ္နာရင္ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ေတာင္ မလြယ္ေလာက္ေအာ င္ခက္ခဲတတ္တာမို႔ အေရးထဲ အရာေပၚသလိုပါ ပဲ။ အင္းေလ…ဒါလည္းဘယ္တတ္နိုင္ပါ႔မလဲ။ နာစရာရွိတာ နား ေပါ႔။ 

စျပီ ဆိုကထဲက ကိုယ္ဘာမွမတတ္နိုင္တဲ႔ အ ဆင္မေျပမႈေတြဟာ ဆက္တိုက္လိုလို အေဖၚ ေတြစုျပီးေရာက္ လာခဲ႔ပါတယ္။ စာစီစာရိုက္ ေတြစစ္ရတဲ႔ အခ်ိန္ကစလို႔ ပိုဆိုးလာပါေတာ႔ တယ္။ႏွစ္ရက္လံုးလံုး ပါဝါမကိုက္ တဲ႔မ်က္မွန္ တစ္လက္နဲ႔ စာအမွားေတြကို အိပ္ခ်ိန္သံုးနာရီ ေလာက္နဲ႔ျပီးေအာင္ စစ္ရပါေတာ႔တယ္။ မူးရစ္ ေန တဲ႔ေခါင္း မျမင္တစ္ခ်က္ျမင္တစ္ခ်က္စာစစ္ ရတာအလြန္ပင္ပန္းပါတယ္။ေခါင္းမူးေနတာ လည္းပိုဆိုး လာတာ မို႔ဖိစီးမႈေတြအားေကာင္း လာတဲ႔အခါ စိတ္ေတြဟာစကားေျပာ လာပါ ေတာ႔တယ္။ 

ဒါေတာ႔မမွား သင္႔ဘူး။ တစ္ ပိုဒ္ လံုးက်န္ျပန္ုျပီ ။ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာပဲ ။ေသခ်ာ မလုပ္ဘူး။ လို႔စိတ္ထဲမွာ ဟင္ေတြ ဟာေတြ မ်ားစြာ နဲ႔မေက် မနပ္ျဖစ္ရင္း Ballpen ကိုစားပြဲေပၚ ကိုေဒါသနဲ႔ပစ္တင္ မိေတာ႔မဲ႔ အခ်ိန္မွာ သတိ တစ္ခ်က္ဝင္လာတာဟာ မိမိအတြက္ေတာ႔အလြန္သက္သာသြားရပါတယ္။ဟုတ္ပါတယ္။လူေရွ႕ မွာျဖစ္ျဖစ္္ လူမျမင္ကြယ္ ရာမွာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကိေလသာစိတ္ အရင္းခံနဲ႔ ျပဳသမွ်ေျပာသမွ်ဟာ ဝီတိကၠမ ကိေလသာ ေတြပါပဲ။

 ေရွာင္လႊဲလို႔ မရနိုင္တဲ႔ အဆက္မျပတ္ျဖစ္လာတဲ႔ အဆင္မေျပမႈေတြဟာ ကိုယ္႔ကို အခါမလပ္ နွိပ္စက္ေနတာ မို႔လူကိုေရာစိတ္ကိုပါပင္ပန္းေစ ပါတယ္။ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်ိန္ limit ေတြကုန္ ဆံုးလို႔ မနိုင္ေတာ႔တဲ ႔အခါ ကိုယ္႔ရဲ႕ အရည္ အေသြးေတြကို အလြန္က်ဆင္းသြားေစ တတ္ ပါတယ္။ လြန္ၾကဴးတာေတြမျဖစ္ရင္ေတာင္မွ စိတ္မွာ ကိေလသာအေရာင္ေတြနဲ႔ စြန္းထင္း ေနတာမို႔ ေကာင္းတဲ႔ အရည္အေသြးေတြကို ထိခိုက္ေစတတ္ ပါတယ္။သတိျဖစ္တယ္ဆိုရင္ ေတာင္ အလြန္အားနည္းတတ္ပါတယ္။ 

တျခားသူေတြ သိတာမသိတာ အသာထား ကိုယ္႔ရဲ႕ ကာယကံ ဝစီကံေတြ အရည္အေသြး မျပည္႔မီ တာဟာ စိတ္ထဲမွာ အလြန္ထင္ရွားလွပါတယ္။ ဆံုတဲ႔အာရံုေတြ အေပၚတျဖည္းျဖည္း ကိေလသာေတြနဲ႔ ဘဝင္မက် တာေတြကို စုလာရင္းနဲ႔စိတ္နာေနမိတာမို႔ ဒါဟာကိုယ္႔ရဲ႕ အားနည္းခ်က္တစ္ခုသာျဖစ္ပါေတာ႔တယ္။ 

ဘာမဟုတ္ တာေလးေတြအေပၚမွာေတာင္ မေအာ္နိုင္ မေအးနိုင္ခဲ႔တာ ကိုယ္႔ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ ပါ။ ဒီခံစစ္မွာ မလြန္ၾကဴးမိတာ တစ္ခုကလြဲျပီး အဖတ္ဆယ္စရာ မရွိခဲ႔တာကိုယ္႔ရဲ႕သတိဥာဏ္ မျပည္႔စံုမႈပါ ။ေလာက္ေလာက္ လားလားအသိ ဥာဏ္ေတြမရွိေသးတဲ႔ ပုထုဇဥ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္အရည္အေသြးေတြ ဟာ အလြန္အတက္ အက်ျမန္လွ ပါတယ္။အလြန္မခိုင္ျမဲတဲ ႔သဘာဝ ေတြသာရွိေနတတ္ပါ တယ္။            

ဘာမွကို ဘာမွ စိတ္ခ်ရတယ္ မရွိပါဘူး။ အာရံုေတြရဲ႕လႊမ္းမိုးမႈ ကိုတစ္ခါမဟုတ္ တစ္ခါေတာ႔ခံရေတာ႔တာ ပါပဲ။ ဒါေၾကာင္းလည္း အခုအခ်ိန္အထိ ကိုယ္႔ကိုယ္ ကိုၾကည္ညိဳလို႔ မရနိုင္တာပါ။ ဘဝထဲမွာသတိပ႒ာန္ တရား အားထုတ္ရတာကို မိမိအလြန္ ႏွစ္သက္ရတဲ႔ အေၾကာင္းရင္း တစ္ခုရွိပါတယ္။ 

အဲဒါကေတာ ႔အာ ရံုေတြ နဲ႔

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             ဆံုတိုင္း ကိုယ္႔  စိတ္ အေျခအေနေတြ ကို အမွန္အတိုင္း သိေနရတာမို႔ ကိုယ္႔အေၾကာင္းကို အျမဲအမွန္ အတိုင္း နားလည္ခြင္႔ ရေစပါတယ္။ အနည္းဆံုး ကိုယ္႔ကိုယ္ကို တဏွာ မာန ဒိ႒ိ ေတြနဲ႔အထင္ၾကီးတစ္ခြဲသား နဲ႔ ထင္ခ်င္သလို ထင္တတ္တဲ႔အျဖစ္ကေနျပီး သက္သာမႈရေစ ပါတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ခရီးထြက္ရတာမိမိအတြက္ေတာ႔ အလြန္တန္ဘိုးရွိလွပါတယ္။ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုပိုျပီး နားလည္လာရသလို ဆရာေတာ္ၾကီးတစ္ပါး ရဲ႕"ေအာ္…ေအး" နိုင္ေတာ္မူခဲ႔တဲ႔ဥာဏ္ေတာ္ ကိုၾကားနာၾကည္ညိဳခြင္႔ရခဲလို႔ပါ။ဆံုသမွ် ေလာကဓံဟူသမွ်နဲ႔ ကိုယ္႔အေနအထားနဲ႔ ေလ်ာ္ညီစြာ "ေအာ္…ေအး"နိုင္ဖို႔ သတိပ႒ာန္ အက်င္႔ျမတ္ကိုအခုထက္အေဖၚျပဳ ရင္း ဆံုသမွ်အာရံုနဲ႔ စိတ္မနာတတ္ေအာင္၊ အဆင္မေျပေသာ္လည္း စိတ္ေကာင္းကေလး မေပ်ာက္ေအာင္၊ မ်ားစြာျဖည္႔က်င္႔လို႔ သင္ယူရ ပါအံုးမယ္။ 

 ေမတၱာျဖင္႔..... Photo credit-young buddhust's association.